1Oto imiona[1] synów Izraela przybyłych z Jakubem[2] do Egiptu – każdy przybył ze swoim domem:[3]2Ruben, Symeon, Lewi i Juda;3Issachar, Zebulon i Beniamin;4Dan i Naftali, Gad i Aszer.5A było wszystkich dusz, które wyszły z lędźwi Jakuba, dusz siedemdziesiąt,[4] Józef zaś był już w Egipcie.6Potem umarł Józef i wszyscy jego bracia, i całe to pokolenie.7A synowie Izraela byli płodni i mnożyli się,[5] i stawali się liczni, i potężnieli coraz bardziej i bardziej,[6] i ziemia była nimi zapełniona. (Dz 7,17)8Nastał też w Egipcie nowy król,[7] który nie znał Józefa. (Dz 7,18)9I powiedział do swego ludu: Oto lud synów Izraela stał się liczniejszy i potężniejszy niż my.10Postąpmy z nim mądrze, aby się nie rozrastał, bo gdyby spotkała nas wojna, mógłby i on dołączyć do tych, którzy nas nienawidzą, i walczyć przeciw nam – i odejść[8] z tej ziemi. (Dz 7,19)11Ustanowiono zatem nad nim książąt[9] nad przymusowymi robotnikami, po to, by gnębili go ciężkimi robotami – a budowano wtedy dla faraona miasta-spichlerze:[10] Pitom[11] i Ramses.[12]12Lecz im bardziej go gnębili, tym stawał się liczniejszy i tym bardziej się rozrastał – i wzdrygano się[13] przed synami Izraela.13I zmusili Egipcjanie synów Izraela do pracy pod przymusem,14i uprzykrzali im życie ciężką pracą w glinie i przy cegłach, i najróżniejszą pracą na polu, a wszystkie te prace, które wykonywali, [wykonywali] pod przymusem.15Powiedział też król Egiptu do położnych hebrajskich, z których jedna miała na imię Szifra,[14] a druga miała na imię Pua:[15]16Gdy będziecie przy porodach Hebrajek, patrzcie na stolik:[16] Jeśli to syn, uśmiercajcie go, a jeśli to córka, niech zostanie przy życiu.17Położne jednak bały się Boga i nie czyniły tak, jak im nakazał król Egiptu, ale zostawiały chłopców przy życiu.18Wtedy król[17] Egiptu wezwał położne i powiedział do nich: Dlaczego uczyniłyście tę rzecz i zostawiałyście chłopców przy życiu?19A położne odpowiedziały faraonowi, że Hebrajki[18] nie są jak kobiety egipskie, bo są one żywotne – rodzą, zanim przyjdzie do nich położna!20Bóg zaś darzył położne tym, co dobre, a lud mnożył się[19] i bardzo potężniał.21A ponieważ położne bały się Boga, obdarzył je domami.[20]22Wtedy faraon nakazał całemu swemu ludowi: Każdego syna, który się urodzi – wrzućcie go do Nilu; a każdą córkę pozostawcie przy życiu! (Dz 7,19)