Hebräer 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

O odpoczynku, w który wprowadza wiara

1 Bójmy się zatem, aby czasem – choć obietnica wejścia do Jego odpoczynku pozostaje aktualna* – ktoś z was nie uznał, że go ona nie dotyczy,* 2 gdyż i nam, podobnie jak tamtym, oznajmiona została dobra nowina; im jednak zwiastowane słowo nie przyniosło korzyści, ponieważ nie byli złączeni w wierze z tymi, którzy usłyszeli.* 3 Do odpoczynku bowiem wchodzimy [my], którzy uwierzyliśmy – jak stwierdził: Jak przysiągłem w moim gniewie: Nie wejdą do mojego odpoczynku – pomimo [Jego] dzieł dokonanych od założenia świata. 4 Tak bowiem stwierdził gdzieś o dniu siódmym: I odpoczął Bóg siódmego dnia od wszystkich swoich dzieł.* 5 A tutaj znowu: Nie wejdą do mojego odpoczynku. 6 Jeśli więc niektórzy mają do niego wejść, a ci, którym najpierw zwiastowano dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, 7 to znowu wyznacza pewien dzień, „dzisiaj”, i mówi po tak długim czasie za pośrednictwem Dawida to, co przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie waszych serc. 8 Gdyby ich bowiem Jozue wprowadził do odpoczynku, [Bóg] nie mówiłby po takim czasie o innym dniu. 9 A zatem pozostaje odpoczynek szabatni* dla ludu Bożego; 10 kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, ten też odpoczął od swoich dzieł,* jak Bóg od swoich. 11 Postarajmy się zatem wejść do tego odpoczynku,* aby ktoś z was nie upadł, tak jak w tym przykładzie nieposłuszeństwa. 12 Gdyż Słowo Boże* jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamysły i zamiary serca; 13 i nie ma stworzenia zdolnego skryć się przed Jego obliczem, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte* przed oczami Tego, przed którym przyjdzie nam zdać sprawę.

O Jezusie Chrystusie, prawdziwym Arcykapłanie

14 Mając więc wielkiego Arcykapłana,* który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno tego, co wyznajemy.* 15 Nie mamy bowiem takiego Arcykapłana, który by nie mógł współodczuwać naszych słabości,* lecz doświadczonego* we wszystkim, na [nasze] podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. 16 Zbliżajmy się zatem z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.