Apostelgeschichte 19 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Paweł w Efezie

1 Stało się zaś, gdy Apollos przebywał w Koryncie, że Paweł przeszedł obszary wyżynne* i przyszedł do Efezu.* Tam spotkał jakichś uczniów* 2 i zapytał ich: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy uwierzyliście? A oni do niego: Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch Święty. 3 Zapytał więc: W czym więc zostaliście zanurzeni? Odpowiedzieli: W chrzcie Jana. 4 Wtedy Paweł powiedział: Jan zanurzał w chrzcie opamiętania,* mówiąc ludowi, żeby uwierzyli w Tego, który idzie za nim, to jest w Jezusa. 5 A gdy to usłyszeli, zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa. 6 A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty, mówili też językami i prorokowali.* 7 Było zaś wszystkich tych mężczyzn około dwunastu. 8 Po wejściu zaś do synagogi przez trzy miesiące z ufną odwagą głosił, rozprawiał i przekonywał o Królestwie Bożym. 9 Gdy jednak niektórzy upierali się [przy swoim], odmawiali wiary* i wobec tłumów znieważali drogę [Pana], odłączył się od nich, oddzielił uczniów i codziennie rozprawiał w szkole* Tyrannosa.* 10 A to działo się przez dwa lata, tak że wszyscy mieszkańcy Azji, zarówno Żydzi, jak i Grecy, usłyszeli Słowo Pana.* 11 Bóg też przez ręce Pawła dokonywał niezwykłych dzieł mocy, 12 tak że nawet chustki lub przepaski, które dotknęły jego skóry, noszono na słabych i ustępowały od nich choroby, a złe duchy wychodziły.* 13 Także niektórzy z wędrownych egzorcystów* żydowskich* próbowali wzywać imienia Pana Jezusa nad tymi, którzy mieli złe duchy, mówiąc: Zaklinam was na Jezusa, którego głosi Paweł. 14 A było siedmiu synów niejakiego Skewasa, arcykapłana żydowskiego, którzy to czynili. 15 Wtedy zły duch odpowiedział im: Jezusa znam i wiem, kim jest Paweł, lecz wy kim jesteście? 16 I rzucił się na nich człowiek, w którym był zły duch, pokonał obu* i pobił ich tak, że nadzy i poranieni uciekli z tego domu. 17 Stało się to zaś znane wszystkim Żydom jak i Grekom, którzy mieszkali w Efezie, padł strach na nich wszystkich i wywyższano imię Pana Jezusa. 18 Wielu też z tych, którzy uwierzyli, przychodziło, wyznawało i ujawniało swoje poczynania. 19 Znaczna też liczba spośród tych, którzy trudnili się czarnoksięstwem, poznosiła księgi i paliła je wobec wszystkich; gdy podliczono ich wartość, odkryto, że wynosiła ona pięćdziesiąt tysięcy srebrnych monet.* 20 Tak, zgodnie z potęgą Pana, Słowo rozprzestrzeniało się i umacniało.* 21 Po wypełnieniu się tych rzeczy Paweł postanowił w Duchu przejść przez Macedonię i Achaję i udać się do Jerozolimy.* Mówił: Potem, gdy się tam znajdę, trzeba mi i Rzym zobaczyć.* 22 Wysłał zaś do Macedonii dwóch spośród posługujących mu, Tymoteusza i Erastosa,* sam natomiast przez jakiś czas pozostał w Azji.* 23 Mniej więcej w tym czasie doszło do niemałego zamieszania z powodu drogi [Pana].* 24 Gdyż pewien złotnik, imieniem Demetriusz, wytwarzając srebrne przybytki Artemidy,* przynosił rzemieślnikom niemały zysk, 25 zebrał ich oraz przy tym samym pracujących* i powiedział: Mężowie, wiecie, że z tej pracy jest nasz dobrobyt, 26 a widzicie i słyszycie, że nie tylko w Efezie, lecz prawie w całej Azji ten Paweł przekonał i odwiódł znaczny tłum, głosząc, że nie są bogami ci, którzy za sprawą rąk powstali. 27 Zagraża nam zaś nie tylko to, że nasze rzemiosło pójdzie w niesławę, ale i świątynia wielkiej bogini Artemidy zacznie być brana za nic i dojdzie do tego, że ze swej wielkości zostanie odarta ta, którą czci cała Azja oraz cały zamieszkały świat.* 28 Gdy to usłyszeli i stali się pełni gniewu, zaczęli krzyczeć: Wielka jest Artemida Efezjan. 29 I całe miasto napełniło się wrzawą, ruszyli jednomyślnie do teatru,* porywając z sobą Gajusza i Arystarchosa, Macedończyków, towarzyszy podróży Pawła. 30 Gdy zaś Paweł chciał wyjść do ludu, uczniowie nie pozwolili mu; 31 również niektórzy z azjarchów,* będący mu przyjaciółmi, posłali do niego i prosili, żeby nie narażał się pójściem do teatru. 32 Różni zatem różne rzeczy krzyczeli, bo zgromadzenie* było w nieładzie, a większość nie wiedziała, dla jakiej przyczyny się zeszli. 33 Z tłumu zaś zgodnie wskazano na Aleksandra, wypchniętego naprzód przez Żydów; Aleksander zaś dał znak ręką i chciał się bronić przed ludem. 34 Lecz gdy rozpoznali, że jest Żydem, jeden głos rozległ się [z ust] wszystkich. Krzyczano prawie dwie godziny: Wielka jest Artemida Efezjan! 35 Gdy zaś pisarz* uspokoił tłum, powiedział: Mężowie, Efezjanie, kto z ludzi nie zna miasta Efezjan, jako stróża świątyni* wielkiej Artemidy oraz posągu, który spadł od Zeusa?* 36 Ponieważ jest to niezaprzeczalne, trzeba wam się uspokoić i nic pochopnie nie czynić. 37 Przyprowadziliście bowiem tych mężczyzn, którzy nie są ani świętokradcami, ani bluźniercami naszej bogini. 38 Jeśli więc Demetriusz i rzemieślnicy, którzy są z nim, mają przeciw komuś sprawę, to odbywają się sądy, są też prokonsulowie, niech jedni drugich pozywają. 39 Jeśli zaś czegoś więcej żądacie, zostanie to załatwione na prawomocnym zgromadzeniu. 40 Narażamy się bowiem na oskarżenie nas o dzisiejsze rozruchy, gdyż nie ma żadnej przyczyny, dla której moglibyśmy zdać sprawę z powodu tego zbiegowiska.* Po tych słowach rozwiązał zgromadzenie.