Apostelgeschichte 13 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Działalność Kościoła w Antiochii

1 Byli zaś w Antiochii,* w tamtejszym zgromadzeniu, prorokami i nauczycielami: Barnaba, Symeon,* zwany Niger,* Lucjusz* Cyrenejczyk i Manaen,* wychowywany razem* z tetrarchą* Herodem,* oraz Saul.* 2 Gdy tak służyli Panu* i pościli,* Duch Święty powiedział: Oddzielcie mi już Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich sobie powołałem. 3 Wtedy, po [zakończeniu] postu i modlitwy, nałożyli na nich ręce i wyprawili ich.

PIERWSZA PODRÓŻ MISYJNA Wydarzenia na Cyprze

4 Oni zatem, wysłani przez Ducha Świętego, zeszli do Seleucji,* stamtąd natomiast odpłynęli na Cypr, 5 a gdy znaleźli się w Salaminie, głosili Słowo Boga w synagogach Żydów; mieli też Jana [jako] pomocnika. 6 Po przejściu całej wyspy aż do Pafos* spotkali pewnego mężczyznę, maga,* fałszywego proroka, Żyda imieniem Bar-Jezus,* 7 który był z prokonsulem* Sergiuszem Pawłem, rozumnym człowiekiem. Ten przywołał Barnabę oraz Saula i pragnął posłuchać Słowa Bożego. 8 Jednak Elimas,* mag – tak bowiem tłumaczone jest jego imię – zaczął im się przeciwstawiać, starając się odwieść prokonsula od wiary. 9 Saul zaś, albo też Paweł, napełniony Duchem Świętym, wpatrzył się w niego 10 i powiedział: Pełny wszelkiego oszustwa i wszelkiej przewrotności, synu diabelski, nieprzyjacielu wszelkiej sprawiedliwości! Czy nie przestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pana? 11 A oto teraz ręka Pana na tobie, i będziesz ślepy, i nie będziesz oglądał słońca – do czasu. Natychmiast też ogarnęły go mrok i ciemność, a chodząc wokół, szukał, kto by go poprowadził za rękę. 12 Wtedy prokonsul zobaczył, co się stało, i uwierzył, zdumiony nauką Pana.

Wydarzenia w Antiochii Pizydyjskiej

13 Po odpłynięciu z Pafos ci, którzy byli przy Pawle, przybyli do Perge* w Pamfilii;* Jan natomiast odłączył się od nich i wrócił do Jerozolimy. 14 Oni tymczasem z Perge dotarli do Antiochii Pizydyjskiej,* w dzień szabatu weszli do synagogi i usiedli. 15 A po odczytaniu Prawa i Proroków* przełożeni synagogi posłali do nich, mówiąc: Mężowie bracia, jeśli jest w was jakieś słowo zachęty do ludu – mówcie. 16 Wówczas powstał* Paweł, dał znak ręką i powiedział: Mężowie izraelscy i wy, którzy boicie się Boga, posłuchajcie! 17 Bóg tego ludu Izraela wybrał sobie naszych ojców i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej, i z podniesionym ramieniem wyprowadził go z niej, 18 i przez około czterdzieści lat znosił ich cierpliwie na pustyni; 19 a po wytępieniu siedmiu narodów z ziemi kananejskiej, dał im ich ziemię w dziedzictwo 20 na około czterysta pięćdziesiąt lat. Potem też dał im sędziów, aż do proroka Samuela. 21 Następnie zażądali króla i Bóg dał im Saula, syna Kisza, człowieka z pokolenia Beniamina – [na] lat czterdzieści. 22 A gdy go odrzucił, wzbudził im na króla Dawida, któremu też wystawił świadectwo: Znalazłem Dawida, syna Jessaja, człowieka według mojego serca, który wykona całą moją wolę. 23 Z jego nasienia Bóg, według obietnicy, wywiódł Izraelowi Zbawcę Jezusa, 24 przed którego przyjściem Jan głosił chrzest opamiętania całemu ludowi Izraela. 25 A przy końcu swego biegu Jan mówił: Za kogo mnie uważacie? To nie jestem ja, ale oto za mną idzie Ten, którego sandałów u stóp nie jestem godzien rozwiązać. 26 Mężowie bracia, synowie rodu Abrahama, i ci wśród nas, którzy się boicie Boga, nam zostało posłane słowo tego zbawienia. 27 Mieszkający w Jerozolimie bowiem i ich przełożeni nie rozpoznali Go i przez skazanie Go wypełnili głosy proroków czytane w każdy szabat; 28 choć nie znaleźli nic, czym zasłużyłby na śmierć, zażądali od Piłata, aby został zgładzony. 29 A gdy wykonali wszystko, co było o Nim napisane, zdjęli [Go] z drzewa i złożyli w grobowcu. 30 Bóg jednak wzbudził Go z martwych. 31 On też przez wiele dni był oglądany przez tych, którzy razem z Nim przyszli z Galilei do Jerozolimy; oni to teraz są Jego świadkami wobec ludu. 32 I my ogłaszamy wam dobrą nowinę o obietnicy złożonej ojcom, 33 że Bóg wypełnił ją względem nas, ich dzieci, przez wzbudzenie nam Jezusa, jak to napisano w psalmie drugim:* Jesteś moim Synem, Ja cię dziś zrodziłem. 34 A że Go wzbudził z martwych, aby już więcej nie uległ skażeniu, powiedział w ten sposób: Dam wam świętości Dawida, godne zaufania. 35 Dlatego i na innym miejscu mówi: Nie dasz Twojemu świętemu oglądać skażenia. 36 Dawid bowiem, gdy oddał usługi własnemu pokoleniu, zgodnie z Bożym planem zasnął i został przyłączony do swoich ojców, oglądał więc skażenie – 37 Ten jednak, którego Bóg wzbudził, nie oglądał skażenia. 38 Niech wam zatem wiadome będzie, mężowie bracia, że przez Tego zwiastowane jest wam odpuszczenie grzechów, 39 i to wszystkich, co do których nie byliście w stanie być usprawiedliwieni w Prawie Mojżesza; w Nim każdy, kto wierzy, dostępuje usprawiedliwienia.* 40 Uważajcie zatem, aby nie przyszło to, co zostało powiedziane u proroków: 41 Spójrzcie, szydercy, zdziwcie się i zgińcie, bo za waszych dni dokonuję dzieła, dzieła, któremu na pewno nie uwierzylibyście, jeśliby wam ktoś o nim opowiadał. 42 A gdy wychodzili, zachęcano ich, aby w następny szabat opowiedzieli im o tych sprawach. 43 Po opuszczeniu zaś synagogi wielu Żydów i pobożnych prozelitów poszło za Pawłem i Barnabą, którzy rozmawiali z nimi i przekonywali ich, aby trwali w łasce Bożej. 44 A w następny szabat prawie całe miasto zeszło się, aby słuchać Słowa Pana.* 45 Gdy Żydzi zobaczyli tłumy, zostali napełnieni zazdrością, i bluźniąc, zaczęli wypowiadać się przeciw temu, co mówił Paweł. 46 Wtedy Paweł i Barnaba z ufną śmiałością powiedzieli: Wam najpierw należało opowiedzieć Słowo Boga, skoro jednak odsuwacie je od siebie i uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, oto zwracamy się do narodów. 47 Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem cię światłem dla narodów, abyś był dla zbawienia aż po krańce ziemi.* 48 Poganie, słysząc to, cieszyli się i chwalili Słowo Pana, i uwierzyli wszyscy, ilu ich było usposobionych* do życia wiecznego – 49 rozchodziło się zaś Słowo Pana po całej krainie. 50 Żydzi zaś podburzyli pobożne wpływowe kobiety oraz główne osoby w mieście i wzniecili prześladowanie przeciw Pawłowi i Barnabie, i wypędzili ich ze swoich granic. 51 Oni zaś otrząsnęli proch ze swoich nóg przeciw nim i poszli do Ikonium.* 52 Uczniowie zaś pozostawali pełni radości i Ducha Świętego.