Lukas 20 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Jezus pełnomocnikiem nieba

1 I stało się jednego dnia, gdy nauczał lud w świątyni i ogłaszał dobrą nowinę, że stanęli przy Nim arcykapłani i znawcy Prawa wraz ze starszymi 2 i zwrócili się do Niego, mówiąc: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz, albo: Kim jest ten, który dał Ci tę władzę? 3 Wtedy odpowiedział im tymi słowy: Zapytam was i Ja o pewną sprawę, odpowiedzcie mi: 4 Chrzest Jana – z nieba był, czy od ludzi? 5 Oni zaś zastanawiali się i mówili między sobą: Jeśli powiemy: Z nieba, zapyta: Dlaczego mu nie uwierzyliście? 6 Jeśli zaś powiemy: Od ludzi, cały lud nas ukamienuje, jest bowiem przekonany, że Jan był prorokiem. 7 Odpowiedzieli zatem, że nie wiedzą, skąd. 8 Wtedy Jezus im powiedział: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

9 Zaczął zaś opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i odjechał na dłuższy czas. 10 W sezonie posłał do rolników sługę, aby dali mu z plonu winnicy. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym. 11 Ponownie więc posłał innego sługę. Oni jednak i tego pobili,* znieważyli i odesłali z niczym. 12 Posłał zatem trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili. 13 Wtedy powiedział pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna; może tego uszanują. 14 Lecz gdy rolnicy go zobaczyli, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze. 15 Wyrzucili go więc z winnicy i zabili. Co więc uczyni im pan winnicy? 16 Przyjdzie i wygubi tych rolników, a winnicę da innym. Gdy to usłyszeli, powiedzieli: W żadnym razie! 17 On jednak wpatrzył się w nich i powiedział: Co więc znaczy to, co napisano: Kamień, który budujący uznali za nieprzydatny, ten właśnie stał się głowicą węgła?* 18 Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go. 19 W tej godzinie znawcy Prawa i arcykapłani chcieli Go schwytać,* bali się jednak ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim skierował tę przypowieść.

Jezus i sprawa podatków

20 Dla uważnego śledzenia Go wysłali zatem szpiegów, którzy udawali, że są sprawiedliwi, aby schwytać Go na jakimś słowie, tak by wydać Go zwierzchności i władzy namiestnika. 21 Zadali mu więc takie pytanie: Nauczycielu, wiemy, że właściwie mówisz i nauczasz, i nie masz względu na osobę,* lecz nauczasz drogi Bożej zgodnie z prawdą. 22 Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie? 23 On jednak przejrzał ich podstęp i powiedział do nich: 24 Pokażcie mi denara. Czyją nosi podobiznę i napis? Odpowiedzieli: Cesarza. 25 Wtedy im powiedział: Dlatego oddajcie to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże – Bogu. 26 I nie zdołali schwytać Go wobec ludu na [żadnym] słowie, a zdumieni Jego odpowiedzią, zamilkli.

Zagadka o zmartwychwstaniu

27 Podeszli też do Niego jacyś saduceusze, którzy utrzymują, że nie ma zmartwychwstania, i zadali Mu pytanie: 28 Nauczycielu, Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat miał żonę i umarł, a byłby on bezdzietny, jego brat winien pojąć tę żonę, by wzbudzić potomstwo* swemu bratu. 29 Było więc siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i umarł bezdzietnie. 30 Także drugi* 31 i trzeci ją pojął, i w podobny sposób siedmiu nie pozostawiło dzieci – i umarło. 32 Potem zmarła i kobieta. 33 Którego z nich zatem żoną będzie ta kobieta przy zmartwychwstaniu? Siedmiu bowiem miało ją za żonę. 34 Wtedy Jezus im powiedział: Synowie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż, 35 ci zaś, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia tamtego wieku i powstania z martwych, ani nie żenią się, ani nie wychodzą za mąż. 36 Nie mogą już bowiem umrzeć, gdyż są równi aniołom, a jako synowie zmartwychwstania, są synami Boga. 37 To natomiast, że umarli są wzbudzani, zaznaczył i Mojżesz przy krzaku, gdy nazwał Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. 38 Nie jest On zaś Bogiem umarłych, ale żywych, gdyż dla Niego wszyscy żyją. 39 Na te słowa odezwali się niektórzy ze znawców Prawa: Nauczycielu, wspaniale powiedziałeś. 40 Już bowiem o nic nie śmieli Go pytać.

Boska tożsamość Jezusa

41 Powiedział zaś do nich: Dlaczego mówi się, że Chrystus jest synem Dawida? 42 Sam Dawid mówi bowiem w Zwoju Psalmów: Pan powiedział mojemu Panu: Usiądź po mojej prawicy, 43 aż położę Twoich wrogów jako podnóżek dla Twoich stóp! 44 Dawid zatem nazywa Go Panem, więc jak może On być jego synem?

Przestroga przed znawcami Prawa

45 Gdy cały lud słuchał, powiedział do swoich uczniów: 46 Strzeżcie się znawców Prawa, którzy chcą chodzić w długich szatach, lubią pozdrowienia na placach, pierwsze krzesła w synagogach i przednie miejsca na ucztach, 47 którzy pożerają domy wdów i dla pozoru długo się modlą – ci otrzymają wyższy wyrok.