Psalm 78 | La Biblia Textual Het Boek

Psalm 78 | La Biblia Textual

Maskil de Asaf.

1 ¡Escucha, pueblo mío, mi Ley! Inclinad vuestro oído a los dichos de mi boca. 2 Abriré mi boca en proverbios; Declararé enigmas de tiempos antiguos, 3 Los cuales hemos oído y entendido, Que nos relataron nuestros padres. 4 No los encubriremos a sus hijos. Relataremos a la generación venidera las alabanzas de YHVH, Y de su poder y de las maravillas que hizo. 5 Él estableció testimonio en Jacob, Y puso Ley en Israel, La cual mandó a nuestros padres, Que la notificaran a sus hijos, 6 Para que la generación venidera lo supiera, Y los hijos que habrían de nacer, Se levantaran y lo relataran a sus hijos; 7 Para que pusieran en ’Elohim su confianza, Y no se olvidaran de las proezas de Dios, Sino que atesoraran sus mandamientos, 8 Y no fueran como sus padres, Generación contumaz y rebelde, Generación que no dispuso su corazón, Ni su espíritu fue fiel para con ’Elohim. 9 Los hijos de Efraín, arqueros armados, Dieron la espalda en el día de la batalla; 10 No guardaron el pacto de Dios, Y rehusaron andar en su Ley; 11 Se olvidaron de sus proezas, Y de sus maravillas que les había mostrado. 12 Delante de sus padres realizó portentos, En la tierra de Egipto, en el campo de Zoán, 13 Dividió el mar y los hizo pasar, Detuvo las aguas como en un montón; 14 De día los guiaba con nube, Con resplandor de fuego en la noche. 15 Hendió las peñas del desierto, Y les dio a beber raudales sin medida, 16 Hizo brotar arroyos de la peña, Y descender las aguas como ríos. 17 Pero ellos pecaron contra Él, Se rebelaron contra ’Elyón en el desierto, 18 Y en sus corazones tentaron a ’Elohim, Reclamando comida conforme a su avidez. 19 Hablaron contra ’Elohim diciendo: ¿Podrá ’El poner una mesa en el desierto? 20 He aquí, hirió la roca y brotaron aguas y se desbordaron torrentes, Pero, ¿podrá dar pan o disponer carne para su pueblo? 21 Lo oyó YHVH y se indignó: Un fuego se encendió contra Jacob, Y la ira subió contra Israel, 22 Por cuanto no creyeron en ’Elohim, Ni confiaron en su salvación. 23 Con todo, mandó a las nubes desde arriba, Y abrió las puertas de los cielos, 24 Hizo llover sobre ellos maná para comer, Y les dio pan del cielo; 25 Pan de fuertes comió el hombre, Les envió provisión hasta saciarlos. 26 Hizo soplar el solano en los cielos, Y atrayendo el ábrego con su poder, 27 Hizo llover sobre ellos carne como polvo; Como arena del mar aves que vuelan, 28 Las hizo caer en medio del campamento, Alrededor de sus tiendas. 29 Comieron y se hartaron; Les cumplió, pues, su deseo. 30 Pero no habían quitado de sí su anhelo; Aún estaba la comida en su boca, 31 Cuando vino sobre ellos el furor Divino, Que hizo morir a los más fornidos entre ellos, E hizo arrodillar a lo escogido de Israel. 32 Con todo, siguieron pecando, Y no dieron crédito a sus maravillas. 33 Por tanto, consumió sus días en vanidad, Y sus años en disgustos. 34 Cuando los hacía morir, entonces lo buscaban, Se arrepentían, y a ’El solicitaban. 35 Se acordaban que ’Elohim era su Roca, ’El-’Elyón su Redentor. 36 Lo lisonjeaban con su boca, Pero con su lengua le mentían. 37 Pues sus corazones no eran rectos para con Él, Ni eran fieles a su pacto. 38 Pero Él, misericordioso, Hacía expiación por la maldad, y no los destruía. Muchas veces contuvo su ira, Y no despertó todo su enojo. 39 Se acordó de que eran carne, Soplo que va y no vuelve. 40 ¡Cuántas veces lo provocaron en el desierto, Y lo contristaron en el yermo! 41 Luego volvieron a tentar a ’El, Irritaron al Santo de Israel. 42 No se acordaron de su mano, Del día en que los redimió del adversario, 43 Cuando obró en Egipto sus señales, Y sus portentos en la tierra de Zoán. 44 Cuando convirtió sus ríos en sangre, Para que no pudieran beber de sus corrientes. 45 Cuando envió entre ellos enjambres de moscas que los devoraban, Y la rana, que los infectó. 46 Cuando dio a la oruga sus cosechas, Y el fruto de su trabajo a la langosta. 47 Cuando destruyó sus viñas con granizo, Y sus sicómoros con escarcha. 48 Cuando entregó al pedrisco sus vacadas, Y a los rayos sus rebaños. 49 Cuando envió sobre ellos el ardor de su ira, Enojo, indignación y congoja, Tropel de mensajeros de desgracias. 50 Cuando dispuso camino a su ira, Y no eximió sus almas de la muerte, Sino que entregó sus vidas a la pestilencia, 51 E hirió a todos los primogénitos de Egipto, Las primicias de su virilidad en las tiendas de Cam. 52 E hizo salir a su pueblo como ovejas, Y cual rebaño los guió por el desierto. 53 Los condujo con seguridad, y no tuvieron temor, En tanto que el mar cubría a sus enemigos. 54 Los llevó hasta las fronteras de su tierra santa; A este monte que adquirió su diestra. 55 Echó las naciones de delante de ellos, Con cuerda repartió sus tierras en heredad, E hizo habitar en sus tiendas a las tribus de Israel. 56 Pero ellos tentaron y provocaron a ’Elyón, Y no guardaron sus testimonios; 57 Se volvieron atrás, Tal como sus padres, fueron desleales; Se desviaron como arco torcido; 58 Lo irritaron con sus lugares altos, Y lo provocaron a celo con sus imágenes de talla. 59 Lo oyó ’Elohim, y se indignó, Y aborreció a Israel en gran manera. 60 Por lo que abandonó el Tabernáculo de Silo, La tienda en que habitaba entre los hombres, 61 Y entregó al cautiverio su poderío, Y su gloria en mano del enemigo. 62 Entregó también su pueblo a la espada, Y se irritó contra su heredad. 63 El fuego devoró a sus jóvenes, Y sus doncellas no tuvieron cánticos nupciales. 64 Sus sacerdotes cayeron a espada, Y sus viudas no hicieron lamentación. 65 Pero entonces, como quien duerme, Como un valiente que se recupera del vino, Despertó Adonay, 66 E hirió a sus adversarios por la espalda, Poniendo sobre ellos afrenta perpetua. 67 Desechó la tienda de José, Y no eligió a la tribu de Efraín, 68 Sino que escogió a la tribu de Judá, Y en el monte de Sión, al cual amaba, 69 Construyó en las alturas su Santuario, Como la tierra, que había cimentado para siempre. 70 Escogió a David, su siervo, A quien sacó de entre los apriscos del rebaño, 71 Lo trajo de detrás de las ovejas, Para que apacentara a Jacob su pueblo, Y a Israel su heredad. 72 Los pastoreó conforme a la integridad de su corazón, Y los guió con la destreza de sus manos.

Biblia Textual © 1999 por la Sociedad Bíblica Iberoamericana Todos los derechos reservados Derechos internacionales registrados No se permite su reproducción (con excepción de citas breves), ni su incorporación a un sistema informático, ni su transmisión en cualquier forma o por cualquier medio, sea este electrónico, mecánico, reprográfico, gramofónico u otro sin autorización escrita de los titulares del copyright.

Het Boek
1 Een leerzaam gedicht van Asaf. Luister mijn volk, naar wat ik u leer. Luister goed naar wat mijn mond zegt. 2 Ik wil wijze dingen zeggen en u vertellen wat van oudsher nog een geheim was. 3 Wat wij weten, hebben wij van onze ouders gehoord. Zij vertelden het ons. 4 Wij vertellen het weer door aan ons nageslacht, kinderen en kleinkinderen. Wij vertellen hun over de grote daden van de HERE, over zijn kracht en over de wonderen die Hij heeft gedaan. 5 Hij richtte in ons land gedenktekens op die aan Hem herinnerden en gaf ons volk zijn wet, de wet van Israël. Hij gaf onze voorouders bevel het aan de kinderen door te geven. 6 Zodat steeds het volgende geslacht het zou horen. Ieder kind dat werd geboren, moest het weten. Daarop zouden zij het weer aan hun kinderen doorvertellen. 7 Zodat elke generatie haar vertrouwen op God zou stellen, dat zij Gods werk nooit zouden vergeten en zijn regels zouden naleven. 8 Opdat zij niet als hun voorouders zouden worden, want dat waren opstandige en eigenwijze mensen. Onevenwichtig in hun optreden en ontrouw tegenover God. 9 De zonen van Efraïm, die zo goed waren in het boogschieten, kwamen niet in het veld toen er moest worden gevochten. 10 Zij hielden Gods geboden niet en weigerden zijn wet te gehoorzamen. 11 Zij dachten niet aan alles wat Hij had gedaan en vergaten zijn wonderen, die zij toch hadden gezien. 12 Hun voorouders hadden zelf zijn wonderen gezien die Hij in Egypte had gedaan, in de stad Soan. 13 Hij spleet het water in tweeën en leidde het volk er dwars doorheen. Het water stond als een dam aan weerszijden van hen. 14 Overdag leidde Hij hen door een wolk die hen voorging, en ʼs nachts door een helder licht. 15 Hij liet in de woestijn het water uit de rotsen komen, zodat zij meer dan voldoende te drinken hadden. 16 Zo liet Hij een waterbeek uit een rots stromen, het water kwam als een rivier naar beneden. 17 Toch bleven zij tegen Hem zondigen, daar in die woestijn bleven zij opstandig tegen God. 18 Zij daagden Hem uit door naar lekker eten te vragen. 19 Zij verzetten zich tegen God en zeiden: ‘Kan God ons in de woestijn ook te eten geven? 20 Kijk, Hij sloeg wel tegen een rots, zodat er rijkelijk water uit stroomde, maar zou Hij ons dan ook wel brood kunnen geven of het hele volk van vlees kunnen voorzien?’ 21 Toen de HERE dit hoorde, werd Hij zeer verontwaardigd. Hij ontbrandde in woede tegen de Israëlieten. 22 Want zij geloofden niet in Hem en vertrouwden niet op zijn hulp. 23 Toen liet Hij een bevel uitgaan naar de wolken en opende de sluizen van de hemel, 24 Hij liet het manna als voedsel op hen neerdalen: koren uit de hemel. 25 Zo aten zij het brood van de engelen. Hij gaf hun zoveel te eten dat iedereen genoeg had. 26 Toen liet Hij een flinke oostenwind opsteken en ook de zuidenwind wakkerde Hij aan. 27 Het vlees kwam op hun hoofden neer, het was zoveel dat het op regen leek. Talloze vogels kwamen neer. 28 Zij vielen in het tentenkamp op de grond, rond hun woningen. 29 Het volk at het en had meer dan genoeg. Zo voldeed God aan hun verlangen. 30 Terwijl zij hun mond nog niet leeg hadden, werden zij alweer opstandig tegen God. 31 Maar toen werd God heel boos op hen en richtte een ware slachting aan onder de jonge mannen van het volk. 32 Maar zij leerden hier niets van. Zij gingen door met zondigen en vertrouwden niet op God, wiens wonderen zij hadden gezien. 33 Toen bracht Hij dood en verderf onder hen. 34 Pas wanneer Hij hen doodde, gingen zij weer naar Hem vragen. Dan zochten zij hun God en bekeerden zich. 35 Dan dachten zij er pas weer aan dat God hun rots was en dat God, de Allerhoogste, hen bevrijdde. 36 Maar zij logen en bedrogen Hem met wat zij zeiden. 37 Zij bleven niet bij Hem en waren Gods verbond alweer ontrouw. 38 Maar de barmhartige God vergaf hun zonden en vernietigde hen niet. Vele malen nam Hij zijn woede van hen weg en vergold hun zonden niet. 39 Hij dacht eraan dat zij maar mensen waren, vluchtige ademtochten die niet meer terugkomen. 40 Wat waren zij in de woestijn vaak opstandig tegen Hem en beledigden zij Hem daar. 41 Steeds weer daagden zij God uit en deden zij de Heilige God van Israël verdriet. 42 Zij herinnerden zich zijn macht niet, hoe Hij hen eens bevrijd had. 43 Hoe Hij in Egypte, in de stad Soan, zijn wonderen en tekenen had gedaan. 44 Hij veranderde het water van de Nijl in bloed, hetzelfde deed Hij met de zijrivieren, zodat niemand kon drinken. 45 Hij stuurde steekvliegen die hun het leven onmogelijk maakten en kikkers die overal zaten. 46 Alle gewassen op de akkers werden kaalgevreten door ongedierte en daarna kwamen er nog sprinkhanen. 47 De hagel vernielde de druivenoogst en de ijzel bevroor de moerbeibomen. 48 Ook het vee stierf door de hagel en de kudden door de bliksem. 49 Hij liet over heel Egypte zijn brandende toorn neerkomen, zijn boosheid en angstaanjagende woede. 50 Zo ging zijn toorn over heel Egypte. Hij beschermde hen niet tegen de dood, maar gaf hen prijs aan de pest. 51 Alle oudste zonen in Egypte stierven. 52 Hij verzamelde zijn volk, zoals men schapen verzamelt. Als een kudde leidde Hij hen het land Egypte uit, de woestijn in. 53 Hij bracht de Israëlieten veilig verder en zij kenden geen angst, want God had al hun vijanden laten verdrinken. 54 Hij bracht hen naar heilig terrein, naar de berg die Hij voor Zichzelf had uitgekozen, de Sinaï. 55 Hij verjoeg de volken die zij tegenkwamen. Hij gaf Israël hun bezittingen en liet de twaalf stammen in hun tenten wonen. 56 Maar zij bleven God uitdagen en waren opstandig tegen God, de Allerhoogste. Zij hielden zich ook niet aan zijn leefregels. 57 Zij gingen afgoden dienen en werden ontrouw, zoals eens hun voorouders. Zij beantwoordden niet aan zijn eisen. 58 Zij tergden Hem met hun afgodenaltaren en maakten Hem jaloers met hun beeldendienst. 59 God hoorde alles en ontstak in toorn. Hij steunde het volk niet langer. 60 Hij gaf de tabernakel over in vijandige handen. Hij verliet hem. 61 Dit sieraad van God kwam in handen van de vijand. 62 Zijn volk kwam terecht in oorlogen, Hij was boos op zijn volk. 63 De jonge mannen kwamen om en de schoonheid van de meisjes werd niet meer bezongen. 64 De priesters werden gedood en de weduwen konden niet meer huilen. 65 Toen werd de Here wakker, net als een soldaat die van de wijn in slaap gevallen was. 66 Hij sloeg zijn tegenstanders van achteren neer en versloeg hen smadelijk. 67 Hij kwam niet terug bij de stammen van Jozef. Efraïm werd niet meer uitgekozen. 68 Hij koos de stam van Juda, de berg Sion, waarvan Hij zoveel houdt. 69 Daar bouwde Hij zijn nieuwe huis, het stond er net zo vast als de aarde na de schepping. 70 Zijn knecht David koos Hij uit en Hij haalde hem weg achter de schapen. 71 Hij hoefde geen schapen meer te weiden, maar nu een volk. Het volk van Jakob, Israël, werd zijn nieuwe kudde. 72 David weidde het volk met een oprecht hart en gaf het kundig leiding.