1I stało się w dniach, gdy sądzili sędziowie, że w ziemi nastał głód.[1] Wówczas wyszedł z Betlejem[2] judzkiego pewien człowiek, aby zatrzymać się[3] na polach Moabu – on i jego żona, i dwaj jego synowie. (Rdz 12,10; Rdz 20,1; Rdz 21,34; Rdz 41,56; Rdz 47,4; Wj 6,4; Lb 15,14; Pwt 26,5; Rt 4,17; 2 Sm 4,3; 2 Krl 8,1; Jer 44,14; Jer 49,18; Jer 49,33; Jer 50,40; Ez 47,22)2Człowiek ten miał na imię Elimelek,[4] a jego żona miała na imię Noemi,[5] a dwaj jego synowie mieli na imię Machlon[6] i Kilion.[7] Byli to Efratejczycya[8] z Betlejem judzkiego. I przybyli na pola Moabu, i tam przebywali. (Rdz 35,16; Rdz 35,19; Rdz 48,7; Pwt 28,65; Rt 4,11; 1 Sm 17,12; 1 Krn 4,4; Ps 13,2; Ps 132,6; Iz 10,22; Mi 5,1)3Następnie zmarł Elimelek, mąż Noemi, i pozostała ona wraz z dwoma swoimi synami.4Ci wzięli sobie za żony[9] Moabitki. Jedna miała na imię Orpa,[10] a druga miała na imię Rut;[11] i mieszkali tam około dziesięciu lat. (Wj 13,13; Wj 34,20; Pwt 21,4; 2 Krn 11,21; 2 Krn 13,21; 2 Krn 24,3; Ezd 9,2; Ezd 9,12; Ezd 10,44; Neh 13,25; Iz 66,3)5Lecz umarli również oni obaj, Machlon i Kilion, i pozostała ta kobieta bez swoich dwojga dzieci[12] i bez męża.6Wtedy powstała ona i jej synowe, i wróciła z pól Moabu, gdyż usłyszała na polach Moabu, że JHWH nawiedził[13] swój lud, aby dać im chleb.7Wyszła więc z miejsca, w którym tam przebywała, a wraz z nią obie jej synowe, i wybrały się w drogę, by wrócić do ziemi judzkiej.8I powiedziała Noemi do obu swoich synowych: Idźcie, powróćcie każda do domu swej matki. Niech JHWH okaże wam łaskę,[14] jak wy okazałyście ją zmarłym oraz mnie.9Niech JHWH sprawi, byście znalazły spokój, każda dom u boku swojego męża – i pocałowała je. A one podniosły swój głos i zapłakały.10Powiedziały też do niej: Wrócimy[15] raczej z tobą do twojego ludu.11Lecz Noemi odpowiedziała: Zawróćcie, moje córki! Po co macie iść ze mną? Czy mam jeszcze synów w swym wnętrzu, którzy mogliby stać się waszymi mężami?[16] (Rdz 38,8; Pwt 25,5)12Zawróćcie, córki moje, idźcie, gdyż jestem za stara, aby wyjść za mąż. A gdybym powiedziała: Jest dla mnie nadzieja, wyszła też za mąż tej nocy i również urodziła synów,13to czy wy czekałybyście, aż dorosną? Czy miałybyście wyrzec się ponownego zamążpójścia? Nie, moje córki. Bo gorzko mi bardzo z waszego powodu,[17] że ręka JHWH wystąpiła przeciwko mnie. (Pwt 25,5)14Wówczas podniosły swój głos i ponownie zapłakały. Następnie Orpa ucałowała swoją teściową,[18] ale Rut przylgnęła do niej.15A ta powiedziała: Spójrz, twoja szwagierka wróciła do swojego ludu i do swojego boga.[19] Zawróć za swoją szwagierką. (1 Krl 11,33)16Lecz Rut odpowiedziała: Nie nalegaj na mnie, że mam cię opuścić, zawrócić i nie iść za tobą. Bo dokąd pójdziesz, pójdę; i gdzie osiądziesz, osiądę. Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg moim Bogiem.17Tam, gdzie umrzesz, umrę – i tam będę pochowana. Tak niech mi uczyni JHWH i do tego doda,[20] jeśli [co innego niż] śmierć oddzieli mnie od ciebie. (1 Sm 3,17; 1 Sm 14,44; 1 Sm 20,13; 1 Sm 25,22; 2 Sm 3,9; 2 Sm 3,35; 2 Sm 19,13; 1 Krl 2,23; 2 Krl 6,31)18Gdy [Noemi] zobaczyła, że Rut uparła się przy tym, aby z nią iść, przestała ją przekonywać.19I szły obie, aż doszły do Betlejem. A gdy wchodziły do Betlejem,[21] poruszyło się z powodu nich[22] całe miasto i [kobiety] mówiły: Czy to jest Noemi?20A ona odpowiedziała im: Nie nazywajcie mnie Noemi, nazywajcie mnie Mara,[23] gdyż Wszechmocny[24] sprawił, że jestem bardzo zgorzkniała.21Wyszłam ja [stąd] pełna, a z niczym sprowadził mnie JHWH. Dlaczego nazywacie mnie Noemi, skoro JHWH upokorzył mnie[25] i Wszechmocny doprowadził mnie do nieszczęścia?22Tak powróciła Noemi, a wraz z nią Rut Moabitka, jej synowa, z pól Moabu. A przybyły one do Betlejem na początku żniw jęczmienia.