1Wiosną, [na przełomie] roku, w czasie, kiedy królowie wychodzą [na wojnę], Joab ruszył na czele potężnego zastępu i splądrował ziemię synów Ammona. Przybył też i obległ Rabbę. Dawid pozostał w Jerozolimie, a Joab uderzył na Rabbę i zburzył ją. (2 Sm 11,1; 2 Sm 12,26)2Wtedy Dawid zdjął koronę ich króla[1] z jego głowy – okazało się zaś, że jej waga wynosi talent złota,[2] a był w niej drogocenny kamień i była [ona potem] na głowie Dawida – i wyprowadził z miasta bardzo obfity łup. (1 Krl 11,33; Jer 49,1; Jer 49,3; So 1,5)3Lud zaś, który był w nim, wyprowadził i przeciął[3] piłą i żelaznymi bronami, i piłami,[4] jak też uczynił Dawid ze wszystkimi miastami synów Ammona, po czym, wraz z całym ludem, Dawid wrócił do Jerozolimy. (2 Sm 12,31)
Pokonanie Filistynów
4Potem zdarzyło się, że znów doszło w Gezer do bitwy z Filistynami i wówczas Sibekaj Chuszatczyk powalił Sipaja z potomków Refaitów i [w ten sposób] zostali oni upokorzeni. (2 Sm 21,18; 1 Krn 4,4)5Potem znów doszło do bitwy z Filistynami i [wtedy] Elchanan, syn Jaira, powalił Lachmiego,[5] brata Goliata Gittejczyka, którego drzewce włóczni było jak wał tkaczy. (1 Sm 17,7; 2 Sm 21,19)6Potem znów doszło do bitwy – w Gat. Był [tam] rosły mężczyzna, który miał po sześć palców, [razem] dwadzieścia cztery, i też urodził się u Rafy.7Gdy złorzeczył on Izraelowi, powalił go Jonatan, syn Szimy, brata Dawida. (1 Sm 16,9; 1 Sm 17,13; 2 Sm 13,3; 2 Sm 21,21; 1 Krn 2,13)8Ci urodzili się Rafie z Gat,[6] a padli z ręki Dawida i z ręki jego sług.