1Potem[1] Pan wyznaczył innych siedemdziesięciu dwóch i rozesłał ich po dwóch przed swoim obliczem do każdego miasta i miejsca, do którego On sam zamierzał przyjść. (Mk 6,7; Łk 9,2)2Mówił zaś do nich: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Uproście więc Pana żniwa, aby wypchnął[2] robotników na swoje żniwo. (Mt 9,37)3Idźcie! Oto posyłam was jak jagnięta między wilki. (Mt 10,16)4Nie noście z sobą sakiewki ani torby, ani sandałów – i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.[3] (Mt 10,9; Mk 6,8; Łk 9,3; Łk 22,35)5Do któregokolwiek domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!6Jeśli będzie tam syn pokoju,[4] spocznie na nim wasz pokój, a jeśli nie – wróci do was. (Łk 10,5)7W tym zaś domu przebywajcie, jedząc i pijąc to, co u nich jest; godzien [jest] bowiem robotnik swojej zapłaty. Nie przenoście się z domu do domu. (Mt 10,11; Łk 9,4; 1 Kor 9,7; 1 Tm 5,18)8A jeśli do któregoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie to, co wam podadzą. (1 Kor 10,27)9Uzdrawiajcie w nim też słabych i mówcie do nich: Przybliżyło się do was Królestwo Boże. (Mt 3,2; Mk 1,15; Łk 4,43; Łk 6,20; Łk 9,1; Łk 10,11)10A jeśli do któregoś miasta wejdziecie i nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie:11Nawet proch z waszego miasta, który przywarł nam do stóp, strząsamy wam, lecz to wiedzcie, że przybliżyło się Królestwo Boże. (Mt 10,14; Łk 9,5; Dz 13,51; Dz 18,6)12Mówię wam, że w tym Dniu lżej będzie Sodomie niż temu miastu. (Mt 11,24)
Ostrzeżenie dla miast galilejskich
13Biada tobie, Chorazynie! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie stały się cuda, które dokonały się u was, dawno opamiętałyby się, siedząc w worze i popiele. (Mt 11,21)14Lecz Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niż wam.15A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba będziesz wywyższone? Aż do Hadesu zstąpisz! (Mt 4,13; Mt 16,18; Łk 16,23; Dz 2,27; Ap 1,18)16Kto was słucha, Mnie słucha; kto was odrzuca, Mnie odrzuca. A kto Mnie odrzuca, odrzuca Tego, który Mnie posłał. (Mt 10,40; 1 Tes 4,8)
Powrót siedemdziesięciu dwóch posłańców
17Siedemdziesięciu dwóch wróciło z radością, donosząc: Panie, nawet demony są nam uległe w Twoim imieniu. (Mk 16,17)18Wtedy powiedział im: Widziałem szatana, spadającego z nieba niczym błyskawica. (Ap 9,1; Ap 12,8)19Oto wyposażyłem was we władzę deptania po wężach i skorpionach, i po wszelkiej mocy nieprzyjaciela, i nic was na pewno nie skrzywdzi.[5] (Mk 3,15; Mk 16,18; Łk 9,1; Dz 28,3)20Lecz nie cieszcie się z tego, że duchy[6] są wam uległe, cieszcie się zaś, że wasze imiona wpisane są w niebiosach.[7] (Mt 7,22; Flp 4,3; Ap 3,5; Ap 21,27)
Przewaga dziecięcej prostoty
21W tej godzinie rozweselił się [Jezus] w Duchu Świętym i powiedział: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś to przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś to niemowlętom![8] Tak, Ojcze, gdyż to stało się dla Ciebie upodobaniem.[9] (Mt 11,25; Mt 21,16; 1 Kor 1,18; Flp 4,18; Kol 1,10; Kol 3,20; 1 Tes 2,4; Hbr 13,16; Hbr 13,21)22Wszystko zostało mi przekazane przez mojego Ojca i nikt nie pojmuje, kim jest Syn, jak tylko Ojciec, i kim jest Ojciec, jak tylko Syn i ten, któremu Syn zechce to objawić. (Mt 28,18)23A na osobności zwrócił się do uczniów i powiedział: Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. (Mt 13,16)24Mówię wam bowiem, że wielu proroków i królów chciało zobaczyć to, co wy widzicie, a nie zobaczyli, i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. (Hbr 11,13; 1 P 1,10)
Sposób na wieczność
25A oto powstał pewien znawca Prawa [i] chcąc Go wystawić na próbę, zapytał: Nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne? (Mt 19,16; Mt 19,26; Mt 22,35; Mk 10,17; Łk 18,18)26On zaś odpowiedział mu: Co napisano w Prawie? Jak czytasz?27A on na to: Będziesz kochał Pana, Boga swego, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej siły i z całej swojej myśli, a swojego bliźniego[10] jak siebie samego.[11]28Wtedy powiedział mu: Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył. (Rz 10,5; Ga 3,12)
Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie
29On jednak, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: A kto jest moim bliźnim? (Łk 16,15)30W nawiązaniu do tego Jezus powiedział: Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców, którzy go odarli, obłożyli razami i odeszli, zostawiając na wpół umarłego. (Łk 18,35)31Przypadkiem jakiś kapłan schodził tą drogą i gdy go zobaczył, przeszedł na drugą stronę.32Podobnie i Lewita, gdy przyszedł na to miejsce, zobaczył go, przeszedł na drugą stronę.33Natomiast pewien Samarytanin, podróżując, przechodził obok niego i gdy go zobaczył, zlitował się. (Mt 9,36; Mt 10,5; Mt 14,14; Mt 15,32; Mt 20,34; Mk 1,41)34Podszedł więc i obandażował jego rany, polewając [je] oliwą i winem,[12] po czym posadził [go] na swoje zwierzę, zaprowadził go do gospody i zaopiekował się nim.35A nazajutrz wyciągnął dwa denary i dał gospodarzowi, mówiąc: Zadbaj o niego, a cokolwiek nadpłacisz, ja ci w drodze powrotnej zwrócę.36Który z tych trzech, twoim zdaniem, okazał się bliźnim temu, który wpadł między zbójców?37On na to: Ten, który okazał mu miłosierdzie. Wtedy Jezus powiedział mu: Idź, i ty czyń podobnie.
Jezus u Marii i Marty
38W czasie ich podróżowania wszedł On do jakiejś wioski, gdzie przyjęła Go pewna kobieta imieniem Marta.39Miała ona siostrę, której było na imię Maria. Ta usiadła u stóp Pana i słuchała Jego Słowa. (Łk 8,35)40Marta tymczasem krzątała się przy wielu posługach. Stanęła zatem i powiedziała: Panie, czy nie dbasz o to, że moja siostra pozostawiła przy posłudze mnie samą? Powiedz jej więc, aby mi pomogła.41Pan zaś odpowiedział jej: Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, (Mt 6,25; Flp 4,6)42potrzeba zaś jest jedna; Maria bowiem wybrała sobie dobrą część, która nie zostanie jej odjęta.