1Jakub też poszedł swoją drogą i spotkali go aniołowie Boży.[1]2Gdy Jakub ich ujrzał, powiedział: To obóz Boży – i nadał temu miejscu nazwę Machanaim.[2]3I posłał Jakub przed sobą posłów do Ezawa, swego brata, do ziemi Seir, na pole Edomu,4i przykazał im, mówiąc: Tak powiecie mojemu panu Ezawowi: To mówi twój sługa Jakub: Przebywałem u Labana i gościłem tam aż dotąd.5A mam woły i osły, owce,[3] niewolników i niewolnice[4] – i posyłam, aby powiadomić mego pana, aby znaleźć łaskę w twoich oczach.6A gdy posłowie wrócili do Jakuba, donieśli: Przyszliśmy do twego brata, do Ezawa, lecz on już idzie, aby cię spotkać, a jest z nim czterystu mężczyzn.7Wtedy Jakub przestraszył się bardzo i [poczuł] się tym osaczony. Rozdzielił więc lud, który z nim był, i owce, i bydło, i wielbłądy,[5] na dwa obozy.8Bo powiedział: Jeśli Ezaw napadnie na jeden[6] obóz i pobije go, pozostały obóz będzie [miał czas] do ucieczki.[7]9Jakub powiedział też: Boże mego ojca Abrahama i Boże mego ojca Izaaka, JHWH, który do mnie powiedziałeś: Wróć do swojej ziemi i do swoich krewnych, a będę ci szczęścił,10niegodny[8] jestem wszystkich łask i całej wierności, które okazywałeś swemu słudze. Bo o mym kiju[9] przeprawiłem się przez ten Jordan, a teraz jestem [w stanie dzielić się] na dwa obozy.11Wyrwij mnie, proszę, z ręki mego brata, z ręki Ezawa, bo ja [sam] boję się go, że przyjdzie i zabije mnie – matkę na synach.[10]12A [przecież] Ty [sam] powiedziałeś: Na pewno będę ci szczęścił i uczynię twe potomstwo [liczne] jak piasek morski, którego nie da się zliczyć z powodu wielkiej ilości!13Przenocował tam też tej nocy. Potem wziął z tego, co mu przyszło do ręki,[11] dar dla Ezawa, swego brata –14dwieście kóz i dwadzieścia kozłów, dwieście owiec i dwadzieścia baranów,15trzydzieści wielbłądzic karmiących wraz z młodymi, czterdzieści krów i dziesięć byków, dwadzieścia oślic i dziesięć osiołków,16powierzył je w rękę swoich sług, każde stado z osobna, i powiedział do swoich sług: Idźcie przede mną, lecz zróbcie odstęp między pojedynczymi stadami.17I przykazał pierwszemu: Gdy spotka cię Ezaw, mój brat, i zapyta cię: Do kogo należysz, dokąd idziesz i do kogo należą te stada przed tobą? –18odpowiedz: Do twojego sługi, do Jakuba. Jest to dar posłany memu panu, Ezawowi, a oto on sam idzie za nami.19To samo przykazał drugiemu i trzeciemu – i wszystkim, którzy szli za stadami – mówiąc: W takich słowach przemówcie do Ezawa, kiedy go spotkacie.20Powiedzcie też: Oto i twój sługa Jakub[12] jest za nami. Bo powiedział: Przejednam jego oblicze darem idącym przede mną, a [dopiero] potem zobaczę jego oblicze; może okaże mi wzgląd.[13]21Tak to dar przeprawił się przed nim, on zaś [sam] przenocował tej nocy w obozie.22Jednak wstał [jeszcze] tej nocy i wziął swoje dwie żony i swoje dwie służące, i jedenastu swoich synów – i przekroczył bród Jaboku.[14]23Wziął ich więc i przeprawił ich przez rzekę, przeprawił też to,[15] co do niego należało.
Zmagania Jakuba
24Tak Jakub został sam. Mocował się wówczas z nim ktoś[16] aż do wzejścia zorzy.25A gdy zobaczył, że go nie pokona, uderzył[17] go w staw biodrowy i zwichnął, przy mocowaniu się z nim, staw biodrowy Jakuba.26Wreszcie powiedział: Puść mnie, bo już wzeszła zorza. Lecz [on] odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz.27Zapytał go zatem: Jak ci na imię? I odpowiedział: Jakub.28Wówczas powiedział: Nie będziesz już nazywał się Jakub, lecz Izrael,[18] bo zmagałeś się z Bogiem i z ludźmi – i zwyciężyłeś.29Wtedy zapytał go Jakub: Powiedz mi, proszę, [jak brzmi] twoje imię? I odpowiedział: Dlaczego mnie pytasz o moje imię? I błogosławił mu tam.30Jakub zaś nadał temu miejscu nazwę Peniel,[19] bo – [jak powiedział] – oglądałem Boga twarzą w twarz i ocalała moja dusza.[20]31A gdy przechodził przez Peniel, wschodziło nad nim słońce, on zaś utykał ze względu na swe biodro.32Dlatego synowie Izraela do dzisiaj[21] nie jedzą ścięgna udowego, które jest na stawie biodrowym,[22] gdyż w staw biodrowy, w ścięgno udowe, uderzył [on] Jakuba.