1Wszystko ma swój czas i każda sprawa ma swą porę pod niebem:2Czas rodzenia i czas umierania; czas sadzenia i czas wykorzeniania.3Czas zabijania i czas leczenia; czas burzenia i czas budowania.4Czas płaczu i czas śmiechu; czas żalu i czas tańców.5Czas rozrzucania kamieni i czas ich zbierania; czas przytulania i czas bez przytulania.6Czas szukania i czas gubienia; czas przechowywania i czas wyrzucania.7Czas rozdzierania i czas zszywania; czas milczenia i czas mówienia.8Czas miłości i czas nienawiści; czas wojny i czas pokoju.9Jaki pożytek ma pracujący z tego, że się trudzi?10Widziałem zadanie, które Bóg zadał ludziom, aby się nim zajmowali.11Wszystko uczynił pięknym w swoim czasie, również wieczność włożył w ich serca, tak jednak, by człowiek nie mógł doszukać się [sensu] dzieła, którego dokonał Bóg, od początku do końca.12Poznałem, że nic nie jest dla nich lepsze niż to, by się radować i czynić dobrze – póki żyją.13Również to, że każdy człowiek może jeść i pić, i widzieć to, co dobre, przy całym swoim trudzie, jest darem Boga.14Wiem także, że: Wszystko, co Bóg czyni, trwać będzie na wieki – nic do tego dodać i nic ująć z tego, Bóg natomiast to czyni, aby bano się Jego.15To, co było, znów będzie, i co ma być, już było, Bóg także poszukuje[1] tego, co szukane.[2]16I jeszcze to widziałem pod słońcem: Miejsce prawa? Tam może być niegodziwość. A miejsce sprawiedliwości? Tam może być bezbożny.[3]17Powiedziałem sobie w swym sercu: Sprawiedliwego i bezbożnego będzie sądził Bóg, bo na każdą sprawę jest pora, właściwa pora na każdy czyn.18I powiedziałem sobie w swym sercu: Ze względu na synów ludzkich Bóg, by ich oczyścić,[4] chce im pokazać, że są zwierzętami – sami dla siebie.19Bo los synów ludzkich i los zwierząt – los ich taki sam. Jak ci umierają, tak umierają tamte – i wszyscy mają takiego samego ducha.[5] Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością.20Wszystko idzie na jedno miejsce. Wszystko powstało z prochu i wszystko w proch się obraca.21Kto wie, czy duch synów ludzkich wznosi się ku górze, a duch zwierząt zstępuje w dół, do ziemi?22Zauważyłem więc, że nie ma nic lepszego niż to, by człowiek cieszył się ze swoich dzieł – taki jest jego dział. Bo: Kto może mu pokazać, co stanie się po nim?