1Dlatego właśnie moje serce drży i skacze ze swojego miejsca!2Słuchajcie tylko uważnie grzmotu Jego głosu i pomruku, który wychodzi z Jego ust!3Wypuszcza go wszędzie pod niebiosami, a Jego błyskawica [dosięga] krańców ziemi.4Za nią odzywa się łoskot, grzmi swym potężnym brzmieniem i nie powstrzymuje ich – tak, słychać Jego głos.5Bóg grzmi swoim głosem – cuda czyni, rzeczy wielkie, których nie rozumiemy. (1 Kor 1,30; Kol 2,3)6Bo do śniegu mówi: Padaj na ziemię! Podobnie do ulewnego deszczu i ulewnych deszczów Jego mocy.[1]7Pieczętuje rękę każdego człowieka,[2] aby wszyscy ludzie poznali Jego dzieło.8Zwierzęta także wchodzą do kryjówek i kładą się na swych legowiskach.9Z [Jego] komnaty wychodzi burza, a od wiatrów północnych – mróz.10Od tchnienia Bożego powstaje lód i ścinają się szerokie wody.11Tak, obciąża chmurę wilgocią, rozpędza obłok swoją błyskawicą,12[chmury] kręcą się wokół według Jego rady, aby czynić wszystko, co im każe na powierzchni okręgu ziemi –13czy to by być rózgą, czy dla Jego ziemi, czy na [dowód] łaski sprawia, by [błyskawica] dotarła.14Nakłoń ku temu ucha, Jobie, zatrzymaj się i rozważ cuda Boga!15Czy wiesz, co im Bóg wyznacza i [jak] z Jego obłoku wychodzi błyskawica?16Czy wiesz [coś] o unoszeniu się chmury, o cudach[3] Doskonałego w [swej] wiedzy?17Ty, którego szaty rozgrzewają się, gdy ziemia cichnie przez wiatr z południa?18Czy potrafisz wraz z Nim rozciągnąć sklepienie,[4] mocne jak odlane [z metalu] zwierciadło?19Poucz nas,[5] co Mu mamy powiedzieć, [bo] nie możemy [nic] ułożyć z powodu ciemności!20Czy należy Mu powiedzieć, że chcę mówić? Jeśli ktoś [Mu coś] powie, to będzie On [lepiej] powiadomiony?[6]21Tak, czasem[7] nie widzi się światła, jasne ono w obłokach, lecz przychodzi wiatr – i rozprasza je.22Od północy pojawia się złoto [promieni], Boga otacza przejmujący majestat!23Wszechmocny? On jest dla nas nie do zgłębienia, potężny siłą, a słuszności sądu i wielkiej sprawiedliwości nie narusza.24Dlatego boją się Go ludzie – boją się Go wszyscy mądrego serca.[8] (Rz 11,25; Rz 12,16)