1Słowo JHWH, które stało się do Jeremiasza w związku z suszą.2Płacze Juda i omdlewają jej bramy, rozpaczają zgięci ku ziemi i unosi się krzyk Jerozolimy.3Ich zamożniejsi ślą swych podwładnych po wodę, ci przychodzą nad zbiorniki, nie znajdują wody, wracają z naczyniami, zawstydzeni i upokorzeni – i zasłaniają głowę.4Z powodu spękanej gleby – bo nie było deszczu na ziemi – oracze są zawiedzeni, zasłaniają swą głowę.5Nawet łania na polu – rodzi i zostawia, gdyż nie ma trawy.6I dzikie osły stoją na nagich pagórkach, chwytają oddech jak szakale – gasną ich oczy, bo nie ma zieleni.7Choć nasze winy świadczą przeciwko nam, działaj, JHWH, ze względu na Twe imię, gdyż liczne są nasze odstępstwa, zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie.8Nadziejo Izraela, jego Wybawco w czasie niedoli: Dlaczego jesteś jak przychodzień w tej ziemi lub jak wędrowiec, rozbijający [namiot] [tylko] na nocleg?9Dlaczego jesteś jak człowiek w osłupieniu,[1] jak wojownik niezdolny ocalić? A przecież Ty, JHWH, jesteś między nami i Twoje imię jest nad nami wzywane[2] – nie opuszczaj nas!10Tak mówi JHWH o tym ludzie: Tak lubili błądzić [tu i tam], swoich nóg nie oszczędzali, i JHWH nie jest im przychylny, wspomina teraz ich winę i nawiedza ich grzechy.[3]11I powiedział JHWH do mnie: Nie módl się o powodzenie tego ludu.12Gdy będą pościć, nie wysłucham ich wołania, a gdy będą składać całopalenia i ofiary z pokarmów, nie okażę im przychylności, lecz mieczem, głodem i zarazą Ja sam ich wygubię.13Wtedy powiedziałem: Ach! Panie JHWH, oto prorocy mówią im: Nie ujrzycie miecza i nie spadnie na was głód, gdyż dam wam trwały pokój na tym miejscu.14A JHWH powiedział do mnie: Fałszywie prorokują prorocy w moim imieniu. Nie posłałem ich ani nie dałem im poleceń, ani nie przemawiałem do nich. Kłamliwe widzenia, bezwartościowe wróżby i złudzenia własnego serca prorokują sobie przed wami.15Dlatego tak mówi JHWH o prorokach, którzy prorokują w moim imieniu, chociaż Ja ich nie posłałem, a oni mówią: Miecza i głodu nie będzie w tej ziemi – oto od miecza i głodu pomrą ci prorocy.16A lud, któremu oni prorokują, będzie porzucony na ulicach Jerozolimy, padły od głodu i miecza, i nie będzie miał kto ich pogrzebać – ich, ich żon ani ich synów, ani ich córek. I [tak] wyleję na nich ich własną niegodziwość.17I powiesz im to Słowo: Moje oczy zalewają się łzami dniem i nocą – i nie ustają, gdyż wielką klęską została dotknięta dziewica, córka mojego ludu, ciosem bardzo bolesnym.18Gdy wychodzę na pole, oto przebici mieczem, a gdy wejdę do miasta, oto gorączka głodowa. Tak, prorok oraz kapłan włóczą się do ziemi, której nie znają.[4]19Czy zupełnie odrzuciłeś Judę? Czy Twoja dusza obrzydziła sobie Syjon? Dlaczego nas uderzyłeś i nie ma dla nas uleczenia? Oczekiwaliśmy pokoju, a tu nic dobrego; czasu uleczenia, a oto groza.20Uznajemy, JHWH, naszą bezbożność, winę naszych ojców, bo zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie.21Nie pogardź nami[5] przez wzgląd na Twe imię, nie dopuść do zbezczeszczenia[6] tronu Twojej chwały. Wspomnij, nie zrywaj z nami Twojego przymierza!22Czy są między nicościami narodów dawcy deszczu? Albo czy niebiosa [same] spuszczają ulewę? Czy to nie Ty, JHWH, Boże nasz? I na Ciebie czekamy, ponieważ Ty czynisz to wszystko.