1Dla prowadzącego chór. Do złotej myśli. Dawidowy. Dla pouczenia.2Dawid walczył wówczas z Aram-Naharaim oraz z Aram-Sobą, a Joab w drodze powrotnej pokonał dwanaście tysięcy Edomitów w Dolinie Soli.3Boże, odrzuciłeś nas, złamałeś naszą obronę, Okazałeś nam gniew — Ale spraw nam odnowę!4Wstrząsnąłeś ziemią i rozłupałeś ją. Ulecz jej spękania, bo się chwieje.5Swój lud wystawiłeś na ciężką próbę, Napoiłeś nas odurzającym winem.6Dałeś sztandar[1] tym, którzy się Ciebie boją, By przetrwali atak łuczników! Sela.7Właśnie dla wybawienia swoich ukochanych, Uratuj nas mocą swej prawicy i przybądź nam z odpowiedzią.8I Bóg w swej świętości przemówił: Z radością rozdzielę Sychem I podzielę dolinę Sukot.9Do Mnie należy Gilead i moim jest Manasses, Efraim jest hełmem chroniącym mą głowę, A Juda to moje berło.10Moab jest miednicą, w której się obmywam, Na Edom rzucam mój sandał,[2] I nad Filisteą każę odtrąbić zwycięstwo.[3] (Pwt 11,24; Rt 4,7)11Kto mnie wprowadzi do warownej twierdzy? Kto mnie poprowadzi aż do Edomu?12Czy nie Ty, Boże, który nas odrzuciłeś? Czy nie wyruszysz, Boże, z naszymi wojskami?13Udziel nam pomocy przeciwko wrogowi, Bo ludzki ratunek na nic się nie przyda.14Jedynie dzięki Bogu będzie nas stać na odwagę,[4] To On podepcze naszych nieprzyjaciół.