1Zachowanie ludu, i to w obecności PANA, zaczęło tymczasem przypominać zachowanie ludzi bezpodstawnie niezadowolonych.[1] PAN usłyszał ich szemranie, rozgniewał się na nich i zapalił wśród nich swój ogień, który rozszalał się na krańcu obozu.2Lud zaczął wtedy wołać do Mojżesza! Gdy Mojżesz pomodlił się do PANA, ogień wygasł.3Miejsce to nazwano Tabera,[2] ponieważ tam zapłonął wśród nich ogień PANA.
Narzekanie na brak mięsa
4Wówczas przeróżne szumowiny, obecne pośród ludu, zaczęły przebąkiwać o swej wielkiej chęci na mięso. Dołączali do nich również Izraelici. Biadali: O, gdybyśmy tak mogli najeść się mięsa![3]5Przypominamy sobie te ryby, które jedliśmy w Egipcie za darmo,[4] te ogórki i dynie,[5] te pory,[6] cebulę i czosnek.6A teraz? Jeść się odechciewa![7] Nie ma nic! Przed nami tylko manna!7Manna zaś była jak ziarno kolendry, z wyglądu przypominała żywicę bdelium.[8]8Ludzie rozchodzili się, zbierali ją, mielili w żarnach albo tłukli w moździerzach, gotowali ją w garnku lub przyrządzali z niej placki, przypominające w smaku placki smażone na oliwie.9Nocą, gdy na obóz opadała rosa, razem z nią opadała też manna.10Biadanie ludu w rodzinach, u wejść do namiotów, dotarło do Mojżesza. Wzbudziło to gniew PANA, a również Mojżesz uznał je za niegodziwe.
Skarga Mojżesza
11Mojżesz poskarżył się PANU: Dlaczego obszedłeś się tak źle z Twoim sługą? Dlaczego nie znalazłem łaski w Twoich oczach? Bo włożyłeś na mnie ciężar całego tego ludu.12Czy ja ten lud począłem? Czy ja go zrodziłem, że mówisz do mnie: Nieś go w swoich objęciach, jak piastun[9] niesie niemowlę, do ziemi, którą przysiągłeś dać jego ojcom?13Skąd mam wziąć mięso, by nakarmić ten lud? Daj nam mięsa — biadają — bo chce nam się jeść!14Ja sam nie jestem w stanie unieść całego tego ludu. Jest on dla mnie o wiele za ciężki.15Jeśli już tak ze mną postępujesz, to proszę, zabij mnie raczej natychmiast, jeśli znalazłem łaskę w Twoich oczach, bym nie musiał patrzeć na moje nieszczęście.
Boża odpowiedź na skargę Mojżesza
16Wówczas PAN odpowiedział Mojżeszowi: Zbierz Mi siedemdziesięciu mężczyzn spośród znanych ci starszych Izraela i spośród jego urzędników,[10] sprowadź ich do namiotu spotkania i niech tam staną przy tobie.17Wtedy zstąpię i będę tam rozmawiał z tobą. Wezmę też z Ducha, który spoczywa na tobie, i włożę również na nich, aby nieśli ciężar ludu wraz z tobą i abyś nie musiał już nieść go ty sam.18Ludowi zaś poleć: Poświęćcie się na jutro. Będziecie jeść mięso, bo biadaliście w obecności PANA: Obyśmy mogli najeść się mięsa! Jak dobrze nam było w Egipcie! PAN da wam zatem mięso i będziecie jeść —19nie przez jeden dzień ani przez dwa dni, ani przez pięć dni, ani przez dziesięć dni, ani przez dwadzieścia dni,20ale przez cały miesiąc! W końcu zacznie wychodzić wam nosem i przyprawi was o mdłości,[11] dlatego że wzgardziliście PANEM, który jest pośród was, i wyrażaliście przy Nim żal, że wyszliście z Egiptu.21Wtedy Mojżesz zapytał: Sześćset tysięcy pieszych liczy lud, wśród którego jestem, a Ty mówisz: Dam im mięsa i będą jedli cały miesiąc?22Kto zdołałby zabić tyle owiec i bydła, aby mięsa wystarczyło dla każdego? Jeśli złowiono by dla nich wszystkie ryby morza, to czy wystarczyłoby mięsa dla każdego?23PAN odpowiedział Mojżeszowi: Czy PAN w swojej mocy jest na to za słaby?[12] Już wkrótce zobaczysz, czy spełni się moje Słowo, czy też nie.
Siedemdziesięciu starszych
24Mojżesz wyszedł więc i oznajmił ludowi słowa PANA. Następnie zebrał siedemdziesięciu mężczyzn spośród starszych ludu i rozstawił ich wokół namiotu.25Wtedy PAN zstąpił w obłoku i przemówił do niego. Wziął też z Ducha, który spoczywał na nim, i złożył na siedemdziesięciu starszych. A gdy Duch spoczął na nich, zaczęli prorokować, co nigdy potem już im się nie zdarzyło.26Dwaj spośród mężczyzn pozostali jednak w obozie. Byli to Eldad i Medad.[13] Duch spoczął również na nich, gdyż i oni byli wśród spisanych, chociaż nie przybyli do namiotu spotkania. Zaczęli oni prorokować w obozie.27Wówczas przybiegł jakiś chłopiec i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie!28Wtedy Jozue, syn Nuna, usługujący Mojżeszowi od swojej młodości,[14] powiedział: Mojżeszu, panie mój, zabroń im tego!29Czyżbyś był o mnie zazdrosny? — odparł Mojżesz. — Oby cały lud PANA zamienił się w proroków! Tak, oby PAN złożył na nich swego Ducha!30Po czym Mojżesz oraz starsi odeszli do obozu.
Przepiórki
31Wówczas nadciągnął wiatr wzbudzony przez PANA, przywiał od morza[15] przepiórki i rzucił je na obóz, na dzień drogi wokół obozu z jednej i z drugiej strony i na mniej więcej dwa łokcie nad powierzchnią ziemi.[16]32Ludzie powstali więc i przez cały ten dzień, przez całą noc i przez cały następny dzień chwytali przepiórki. Nawet ten, kto schwytał ich najmniej, miał dziesięć chomerów.[17] Potem ludzie rozłożyli je sobie dookoła obozu. (Wj 16,16)33Lecz gdy mięso było jeszcze między ich zębami, zanim zdołali je przełknąć, PAN wystąpił z gniewem przeciw ludowi i zadał mu bardzo bolesny cios.34Stąd nadano temu miejscu nazwę: Kibrot-Hataawa, [to znaczy: Groby pożądania],[18] tam bowiem pogrzebano tych pożądliwych ludzi.35Z Kibrot-Hataawa lud wyruszył do Chaserot[19] i tam stanął obozem.