1Zbliżcie się, narody! Słuchajcie! Zwróćcie na to uwagę, ludy! Niech słucha ziemia i to, co ją wypełnia, i świat — ze wszystkim, co w nim rośnie!2Gdyż wezbrał w PANU gniew na wszystkie narody. Jest oburzony na ich wszystkie zastępy. Postanowił je zniszczyć,[1] wydał je na rzeź.3Ich zabici legną porzuceni, ze zwłok uniesie się smród, a góry rozmiękną od ich krwi.4Pójdą w rozsypkę zastępy niebios,[2] niebo będzie zwinięte jak zwój, każdy jego zastęp opadnie, jak opada liść z winorośli i jak traci liście figowiec.5Gdyż na niebie już gotów[3] mój miecz! Oto spada na Edom, na lud objęty mą klątwą — na sąd!6Miecz PANA spływa krwią, pokryty jest tłuszczem — krwią jagniąt i kozłów, tłuszczem z nerek baranów! Tak, krwawą ofiarę składają PANU w Bosra, wielka rzeź dzieje się w Edomie!7Wśród zwierząt padną bawoły i cielęta z silnymi bykami, ich ziemia nabrzmieje od krwi, a ich proch przesyci się tłuszczem.8Bo jest to dzień pomsty PANA, rok odpłaty za spór z Syjonem.9Potoki Edomu zamienią się w smołę, a jego pył w siarkę, i jego ziemia będzie płonącą smołą.10Nie przygaśnie za dnia ani w nocy, dym będzie się unosił na wieki, z pokolenia w pokolenie pozostanie wyschnięta i na zawsze bez przechodnia.11Puszczyk[4] i jeż[5] ją posiądą, a sowa i kruk w niej osiądą — rozciągnięty zostanie nad nią sznur spustoszenia i szale pustki. (Kpł 11,18; Pwt 14,17)12A jej wpływowe rody? Nikt już tam nie obwoła królestwa, książęta więc będą niczym.13Pałace Edomu porosną cierniem, pokrzywy i osty opanują zamki, staną się one mieszkaniem szakali oraz siedzibą strusic.14Skowyt spotka się tam z wyciem, słychać będzie nawoływania. Nocne ptaki tam się zadomowią, tam znajdą sobie schronienie.[6]15Gniazdo znajdzie tam sowa, zniesie tam swoje jaja, wysiedzi je i w cieniu skrzydeł zgromadzi swoje młode. Tak, tam będą zbierać się kanie, każda z nich ze swą towarzyszką.16Sięgnijcie po zwój PANA. Czytajcie! Ani jedna z tych strof nie przepadnie, żadna z nich nie spełni się bez drugiej — taki rozkaz wyszedł od Niego, Jego Duch tak wszystkim kieruje.17To przydzielił im On losem, Jego ręka przydzieliła im to sznurem: na wieki będą ją posiadać, z pokolenia w pokolenie będą w niej przebywać.