1Następnie lud ziemi skupił się wokół Jehoachaza, syna Jozjasza, i obwołał go królem w Jerozolimie w miejsce jego ojca. (2 Krl 23,31)2Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie tylko trzy miesiące.3Od władzy w Jerozolimie odsunął go król egipski, który też ukarał kraj daniną w wysokości stu talentów[1] srebra i talentu złota.4Ponadto król egipski osadził na tronie Judy i Jerozolimy brata Jehoachaza Eliakima, zmieniając mu przy tym imię na Jehojakim. Jehoachaza natomiast uprowadził Necho do Egiptu.
Panowanie Jehojakima
5Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie jedenaście lat. Czynił on to, co było złe w oczach PANA, jego Boga. (2 Krl 23,36)6Nebukadnesar, król Babilonu, wyruszył przeciw niemu, kazał zakuć go w spiżowe kajdany i zaprowadził go do Babilonu.7Nebukadnesar zabrał również część przyborów ze świątyni PANA, które w Babilonie złożył w swojej świątyni.[2]8Pozostałe sprawy Jehojakima, obrzydliwości, których się dopuszczał, oraz to, co go spotkało, zostało opisane w zwoju Królów Izraela i Judy. Królem po nim został jego syn Jehojakin.
Panowanie Jehojakina
9Jehojakin miał osiemnaście lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie trzy miesiące oraz dziesięć dni. Czynił on to, co było złe w oczach PANA. (2 Krl 24,8)10Na przełomie roku król Nebukadnesar posłał rozkaz sprowadzenia go do Babilonu. Zabrano go tam więc wraz z drogocennymi przyborami ze świątyni PANA. Królem Judy i Jerozolimy został z woli Nebukadnesara krewny Jehojakina, Sedekiasz.
Panowanie Sedekiasza
11Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, kiedy został królem, i panował w Jerozolimie jedenaście lat. (2 Krl 24,18; Jer 52,1)12Czynił on to, co było złe w oczach PANA, jego Boga. Nie ukorzył się przed prorokiem Jeremiaszem, który przekazywał mu słowa PANA.13Ponadto zbuntował się przeciw królowi Nebukadnesarowi, który go wobec Boga zaprzysiągł na wierność sobie. Odmówił posłuszeństwa,[3] stał się nieugięty,[4] nie zawrócił nawet na wezwanie PANA, Boga Izraela.14Podobnie wszyscy książęta, kapłani oraz lud pogrążali się w coraz większym odstępstwie. Postępowali równie obrzydliwie jak inne narody i bezcześcili dom PANA, który poświęcił On dla siebie w Jerozolimie.15Tymczasem PAN, Bóg ich ojców, przemawiał do nich nieustannie, za pośrednictwem swoich posłańców, ponieważ litował się nad swoim ludem i nad miejscem, które obrał sobie na mieszkanie.16Oni jednak drwili z Bożych posłańców, gardzili Jego słowami i wyśmiewali się z Jego proroków. W końcu wywołali gniew PANA na Jego własny lud. Na ich odstępstwo nie było już lekarstwa.
Niewola babilońska
17Dlatego Bóg sprowadził na nich króla chaldejskiego i wyciął ich młodzież w miejscach świętych, nie okazał litości ani młodzieńcom, ani dziewicom, ani starcom, ani ludziom w sile wieku — wszystkich wydał w jego rękę. (2 Krl 25,8; Jer 39,8; Jer 52,12)18Wydał również wszystkie sprzęty Bożej świątyni, te duże i te małe, skarby domu PANA, skarby króla i jego książąt — wszystko zostało wywiezione do Babilonu.19Najeźdźcy spalili też świątynię Bożą, zburzyli mury Jerozolimy, puścili z dymem wszystkie jej pałace — i wszystko, co drogocenne, uległo zniszczeniu.[5]20Uprowadzili również do Babilonu resztę — tych, którzy uniknęli miecza. A tam stali się oni niewolnikami króla i jego synów aż do nastania królestwa perskiego.21W ten sposób spełniło się Słowo PANA wypowiedziane ustami Jeremiasza: Trwać tak będzie, aż ziemia odbierze należne jej szabaty. Odpoczywała ona przez wszystkie lata swego spustoszenia. Tak miało się wypełnić siedemdziesiąt lat.
Dekret Cyrusa
22W pierwszym roku panowania Cyrusa, króla Persji, po to, aby spełniło się Słowo PANA wypowiedziane ustami Jeremiasza,[6] PAN pobudził Cyrusa, króla Persji, w głębi jego ducha,[7] aby ogłosił postanowienie w całym swoim królestwie, a także przekazał na piśmie, co następuje: (Ezd 1,1)23Tak mówi Cyrus, król perski: PAN, Bóg niebios, dał mi władzę nad wszystkimi królestwami ziemi. On też polecił mi, abym zbudował Mu świątynię w Jerozolimie, która leży w Judzie. Kto zatem wśród was należy do Jego ludu, niech PAN, jego Bóg, będzie z nim — niech wyrusza!