1Gdy zbliżała się chwila śmierci Dawida, wydał on swojemu synowi Salomonowi następujące polecenia:2Już niedługo pójdę drogą wszystkich ludzi na ziemi.[1] Ty jednak nabierz sił i postępuj, jak przystało na mężczyznę![2]3Dotrzymuj swoich zobowiązań wobec PANA, swojego Boga, chodź Jego drogami, przestrzegaj Jego ustaw i przykazań, rozstrzygnięć i postanowień, tak jak zostały one zapisane w Prawie Mojżesza, by ci się dobrze wiodło w każdym przedsięwzięciu i wszędzie, dokądkolwiek się zwrócisz.4Postępuj tak, aby On spełnił obietnicę, którą mi niegdyś złożył, gdy powiedział: Jeśli twoi synowie będą kroczyć moimi drogami i będą Mi wierni z całego serca i z całej duszy, to nie zabraknie w Izraelu następcy tronu z twojego rodu.5Wiesz także, jak postąpił ze mną Joab, syn Serui, to znaczy, co uczynił dwóm dowódcom wojsk Izraela: Abnerowi, synowi Nera, i Amasie, synowi Jetera. Zamordował ich! Rozlał w czasie pokoju krew przelewaną na wojnie. W ten sposób splamił krwią pas na swoich biodrach i sandały na nogach.6Postąp z nim, jak dyktuje ci mądrość, ale nie dopuść, by zszedł do grobu w pokoju.[3]7Okazuj natomiast względy synom Barzilaja z Gileadu. Niech pozostaną na utrzymaniu przy twoim stole. Podobnie oni postąpili ze mną, gdy uchodziłem przed twoim bratem Absalomem.8Masz też u siebie Szimejego, syna Gery, Beniaminitę z Bachurim. On mnie znieważył ciężkim przekleństwem, gdy szedłem do Machanaim. Wprawdzie wyszedł mi potem na spotkanie nad Jordan i ja przysiągłem mu na PANA, że go nie zabiję,9teraz jednak nie przepuść mu. Jesteś mądrym człowiekiem i wiesz, co masz z nim zrobić, by nie zszedł w spokoju do grobu.10Wkrótce potem Dawid zasnął[4] ze swoimi ojcami i został pochowany w Mieście Dawida.11Panował on nad Izraelem czterdzieści lat. Siedem lat panował w Hebronie, a trzydzieści trzy lata w Jerozolimie.12Salomon zatem zasiadł na tronie swojego ojca Dawida i jego władza wyraźnie się umacniała.
Błąd Adoniasza i losy jego zwolenników
13Wkrótce Adoniasz, syn Chagit, zjawił się u Batszeby, matki Salomona. Czy twoje przyjście oznacza pokój? — zapytała. Pokój! — odpowiedział. —14Mam do ciebie pewną sprawę. Słucham — zachęciła.15Wtedy wyznał: Ty wiesz, że panowanie powinno przypaść mnie. Cały Izrael oczekiwał, że to ja zostanę królem. Sprawy jednak przybrały inny obrót i władza przeszła na mojego brata. Tak tę sprawę rozstrzygnął PAN.16Ale teraz mam do ciebie jedną prośbę i, proszę, nie odmawiaj mi. Cóż to za prośba? — zapytała.17Otóż przekonaj, proszę, króla Salomona, a tobie na pewno nie odmówi, by dał mi Szunamitkę Abiszag za żonę.18Batszeba odpowiedziała: Dobrze, porozmawiam z królem o tobie.19Batszeba przybyła więc do króla Salomona, aby przekonać go do prośby Adoniasza. Król wstał na jej przywitanie, pokłonił się jej, a gdy zasiadł na swoim tronie, obok tronu, po prawej stronie, ustawiono krzesło dla jego matki.20Mam do ciebie jedną, małą prośbę — zaczęła — nie odmawiaj mi, proszę. Przedstaw swą prośbę, moja matko — zachęcił król — nie odmówię.21Wówczas powiedziała: Niech oddadzą Szunamitkę Abiszag Adoniaszowi, twojemu bratu, za żonę.22Król Salomon odezwał się wtedy do swojej matki: Dlaczego prosisz dla Adoniasza tylko o Szunamitkę Abiszag? Poproś w ogóle o panowanie! Jest on przecież moim starszym bratem. Ma po swojej stronie kapłana Abiatara i Joaba, syna Serui!23I król Salomon przysiągł na PANA: Niech Bóg postąpi ze mną podobnie, a nawet jeszcze gorzej, jeśli Adoniasz nie przypłaci swojej prośby życiem!24Jak żyje PAN, który mnie ustanowił królem, posadził na tronie mojego ojca Dawida i zapewnił, zgodnie z obietnicą, powodzenie mojemu rodowi, jeszcze dziś Adoniasz umrze!25Po tych słowach król Salomon posłał Benajasza, syna Jehojady, który zadał Adoniaszowi śmiertelny cios i pozbawił go życia.26Następnie król zwrócił się do kapłana Abiatara: Do Anatot! Ruszaj na swoje pola, bo zasłużyłeś na śmierć! Nie pozbawię cię dziś jednak życia, bo nosiłeś skrzynię Pana, Boga JHWH, przed moim ojcem Dawidem i wycierpiałeś to samo, co on.27W ten sposób Salomon usunął Abiatara z urzędu kapłana Pańskiego i wypełnił Słowo PANA, które wypowiedział On o rodzie Helego w Szilo.28Gdy wiadomość o tym dotarła do Joaba — a Joab popierał Adoniasza, choć wcześniej nie popierał Absaloma[5] — uciekł on do namiotu PANA i uchwycił się narożników ołtarza.29Kiedy królowi Salomonowi doniesiono o tym, że Joab schronił się w namiocie PANA i uchwycił się ołtarza, posłał tam Benajasza, syna Jehojady: Idź — polecił — zadaj mu cios.30Benajasz udał się więc do namiotu PANA i przekazał Joabowi: Wyjdź stąd — rozkazał król! Joab odpowiedział: Nie wyjdę. Umrę tutaj. Benajasz doniósł o tym królowi: Tak oświadczył mi Joab i to jest jego odpowiedź.31Król na to: Uczyń zatem, jak sobie życzy, zabij go tam — i pogrzeb. W ten sposób zdejmiesz ze mnie i z rodu mojego ojca winę za niewinną krew przelaną przez Joaba.32Odpowiedzialność za tę krew PAN złoży na jego głowie, bo zadał on śmiertelny cios dwóm mężom sprawiedliwym i lepszym niż on: Abnerowi, synowi Nera, dowódcy wojsk Izraela, i Amasie, synowi Jetera, dowódcy wojsk Judy, których zabił mieczem bez wiedzy mojego ojca Dawida.33Niech więc odpowiedzialność za ich krew spadnie na głowę Joaba i na głowę jego potomstwa na wieki, a Dawid i jego potomstwo, jego ród i jego tron niech na wieki cieszą się pokojem od PANA.34Benajasz, syn Jehojady, poszedł zatem i pozbawił Joaba życia, po czym pochowano go w jego domu na pustyni.35Zamiast Joaba król uczynił wodzem wojsk Benajasza, syna Jehojady, a kapłana Sadoka postawił na stanowisku Abiatara.36Następnie król wezwał Szimejego: Zbuduj sobie dom w Jerozolimie — polecił — zamieszkaj w nim i nie odchodź od niego za daleko.37Bo pamiętaj, w dniu, kiedy się oddalisz i przekroczysz potok Kidron, będziesz musiał umrzeć, a wina za przelanie twej krwi spadnie na twoją głowę.[6]38Szimei odpowiedział królowi: Słuszne jest to rozstrzygnięcie. Jak orzekł mój pan, król, tak twój sługa uczyni — i Szimei przez dłuższy czas mieszkał w Jerozolimie.39Jednak po upływie trzech lat Szimejemu uciekli dwaj niewolnicy. Zbiegli do Akisza, syna Maaki, króla Gat, i Szimejemu o tym doniesiono.40Wówczas Szimei wstał, osiodłał swojego osła i ruszył do Gat, do Akisza, by odzyskać swoich niewolników. Odnalazł ich tam i wraz z nimi wrócił.41Wkrótce jednak Salomonowi doniesiono, że Szimei opuścił Jerozolimę, by odbyć drogę do Gat i z powrotem.42Król wezwał więc Szimejego i powiedział: Czy nie zaprzysiągłem cię na PANA i nie przestrzegłem, że w dniu, w którym oddalisz się od domu, będziesz musiał umrzeć? Odpowiedziałeś mi wówczas, że uznajesz to rozstrzygnięcie za słuszne.43Dlaczego więc nie dotrzymałeś przysięgi złożonej na PANA ani nie zachowałeś mojego nakazu?44Ponadto król powiedział: Na pewno jesteś świadomy całego zła, które wyrządziłeś mojemu ojcu Dawidowi. Niech teraz PAN karą za wyrządzoną przez ciebie krzywdę obciąży twą własną głowę,45król Salomon natomiast niech będzie błogosławiony, a tron Dawida niewzruszony przed PANEM na wieki!46I król rozkazał Benajaszowi, synowi Jehojady, wyjść i pozbawić Szimejego życia. W ten to sposób Salomon umacniał swoją władzę.
1 Królewska 2
Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
1A gdy przybliżyły się dni śmierci Dawida, przykazał on Salomonowi, swojemu synowi, w ten sposób:2Ja idę drogą całej ziemi.[1] Nabierz sił i okaż się mężczyzną![2]3Przestrzegaj zobowiązań nałożonych przez JHWH, twojego Boga, chodź Jego drogami i przestrzegaj Jego ustaw, Jego przykazań, Jego rozstrzygnięć[3] i Jego postanowień,[4] jak to jest zapisane w Prawie Mojżesza, po to, by ci się dobrze wiodło we wszystkim, co będziesz czynił, i wszędzie, dokądkolwiek się zwrócisz,[5]4tak by dzięki temu spełnił On swoje Słowo, które wypowiedział nade mną:[6] Jeśli twoi synowie będą strzec [moich] dróg i chodzić przed moim obliczem wiernie,[7] z całego swojego serca i z całej swojej duszy, to nie zabraknie ci mężczyzny,[8] który by zasiadał na tronie Izraela.5Wiesz również, co mi uczynił Joab, syn Serui, to znaczy, jak postąpił z dwoma dowódcami zastępów Izraela, z Abnerem, synem Nera, i z Amasą, synem Jetera, których zabił, przelewając krew wojny w [czasie] pokoju, i [w ten sposób] splamił krwią wojny pas na swoich biodrach i sandały na swoich nogach.[9]6Postąpisz według swojej mądrości, nie dopuść jednak, aby jego siwizna zeszła do Szeolu w pokoju.7Synom Barzilaja Gileadczyka okazuj natomiast łaskę, niech będą wśród jedzących przy twoim stole, gdyż tak postąpili ze mną, gdy uchodziłem przed Absalomem, twoim bratem.8A oto jest też u ciebie Szimei, syn Gery, Beniaminita z Bachurim. On znieważył mnie poważnym przekleństwem w dniu, gdy szedłem do Machanaim. Wprawdzie wyszedł mi na spotkanie nad Jordan i ja przysiągłem mu na JHWH: Nie uśmiercę cię mieczem,9teraz jednak nie przepuść mu, bo jesteś mądrym człowiekiem i wiesz, co masz z nim zrobić, by sprowadzić jego siwiznę we krwi do Szeolu.10Potem Dawid zasnął[10] ze swoimi ojcami i został pochowany w Mieście Dawida.11A dni, w których Dawid panował nad Izraelem, było czterdzieści lat. Siedem lat panował w Hebronie, a trzydzieści trzy lata panował w Jerozolimie.12Salomon zatem zasiadł na tronie Dawida, swojego ojca, i jego panowanie wyraźnie się umocniło.
Błąd Adoniasza i losy jego zwolenników
13Wkrótce Adoniasz, syn Chagit, przyszedł do Batszeby, matki Salomona.[11] Ta zapytała go: Czy twoje przyjście [oznacza] pokój? A [on] odpowiedział: Pokój!14I dodał: Mam do ciebie sprawę.[12] Mów – odpowiedziała.15Wtedy powiedział: Ty wiesz, że mnie miało przypaść panowanie i na mnie nastawił się cały Izrael, że zostanę królem. Potoczyło się jednak inaczej, panowanie przeszło na mojego brata, bo przypadło mu ono od JHWH.16Teraz jednak mam do ciebie jedną prośbę, nie odmawiaj mi.[13] Mów – odpowiedziała.17Wtedy powiedział: Przemów, proszę, do Salomona, króla – bo tobie nie odmówi – aby mi dał Abiszag, Szunamitkę, za żonę.18Batszeba odpowiedziała: Dobrze, porozmawiam o tobie z królem.19Batszeba przybyła więc do króla Salomona, aby porozmawiać z nim o Adoniaszu. Król wstał na jej przywitanie i pokłonił się jej, po czym zasiadł na swoim tronie i ustawiono tron dla matki króla, tak że usiadła po jego prawicy.20I powiedziała: Mam do ciebie jedną, małą prośbę, nie odmawiaj mi. A król jej odpowiedział: Poproś, moja matko, nie odmówię ci.21Wówczas powiedziała: Niech oddadzą Abiszag, Szunamitkę, Adoniaszowi, twojemu bratu, za żonę.22Król Salomon odezwał się wtedy i powiedział do swojej matki: A dlaczego prosisz dla Adoniasza [tylko] o Abiszag, Szunamitkę?[14] Poproś także dla niego o panowanie, bo jest on moim starszym bratem, a po swojej stronie ma Abiatara, kapłana, i Joaba, syna Serui.[15]23I przysiągł król Salomon na JHWH tymi słowy: Tak niech mi uczyni Bóg, a nawet do tego doda, jeśli Adoniasz tej sprawy nie przypłaci życiem![16]24A teraz, jak żyje JHWH, który mnie ustanowił [królem] i posadził na tronie Dawida, mojego ojca, i który uczynił mi dom, jak zapowiedział, że [jeszcze] dziś Adoniasz umrze!25I król Salomon posłał Benajasza, syna Jehojady, który zadał Adoniaszowi[17] cios, tak że ten umarł.26Abiatarowi natomiast, kapłanowi, król powiedział: [Do] Anatot! Idź na swoje pola, bo zasłużyłeś na śmierć,[18] lecz nie uśmiercę cię w dniu dzisiejszym, gdyż nosiłeś skrzynię[19] Pana,[20] Boga[21] JHWH, przed Dawidem, moim ojcem, i wycierpiałeś wszystko, co wycierpiał mój ojciec.27Tak Salomon odsunął Abiatara od bycia kapłanem JHWH i wypełnił Słowo JHWH, które wypowiedział [On] o domu Helego w Szilo.28A gdy wiadomość o tym dotarła do Joaba – Joab zaś skłaniał się za Adoniaszem, choć nie skłaniał się za Absalomem[22] – Joab uciekł do namiotu JHWH i uchwycił się narożników ołtarza.29Kiedy zaś królowi Salomonowi doniesiono, że uciekł do namiotu JHWH i oto jest przy ołtarzu,[23] [Salomon] posłał Benajasza, syna Jehojady, mówiąc: Idź, zadaj mu cios.[24]30Benajasz udał się więc do namiotu JHWH i powiedział do [Joaba]: Tak mówi król: Wyjdź! Lecz on odpowiedział:[25] Nie,[26] ale tu umrę! Benajasz doniósł o tej sprawie królowi: Tak mi oświadczył Joab i tak mi odpowiedział.31A król na to: Uczyń, jak ci oświadczył – zabij go i pogrzeb go. Tak zdejmiesz[27] ze mnie i z domu mojego ojca niewinną krew, którą przelał Joab.32JHWH zaś sprowadzi jego krew[28] na jego własną głowę, ponieważ zadał on cios dwóm mężom[29] sprawiedliwym i lepszym niż on: Abnerowi, synowi Nera, dowódcy zastępu Izraela, i Amasie, synowi Jetera, dowódcy zastępu Judy, których zabił mieczem, podczas gdy mój ojciec Dawid o tym nie wiedział.33Niech więc wróci ich krew na głowę Joaba i na głowę jego potomstwa na wieki, a Dawid i jego potomstwo, i jego dom, i jego tron niech mają pokój od JHWH na wieki.34Benajasz, syn Jehojady, poszedł zatem, zadał mu cios i pozbawił go życia. I pochowano go w jego domu na pustkowiu.35Zamiast niego król postawił nad zastępem Benajasza, syna Jehojady, a zamiast Abiatara postawił król na stanowisku kapłana Sadoka.[30]36Następnie król posłał, wezwał Szimejego i powiedział: Zbuduj sobie dom w Jerozolimie i zamieszkaj tam, i nie wychodź stamtąd tu albo ówdzie.37Bo w dniu, w którym wyjdziesz i przekroczysz potok Kidron, wiedz z pewnością, że będziesz musiał umrzeć, [a] twoja krew spadnie na twoją głowę.[31]38Szimei odpowiedział królowi: Dobre jest to słowo. Jak orzekł mój pan, król, tak twój sługa uczyni – i Szimei zamieszkał w Jerozolimie na wiele dni.[32]39Jednak po upływie trzech lat zdarzyło się, że Szimejemu uciekli dwaj niewolnicy do Akisza, syna Maaki, króla Gat, i Szimejemu doniesiono: Oto twoi niewolnicy są w Gat.40Wówczas Szimei wstał, osiodłał swojego osła i udał się do Gat do Akisza, aby odnaleźć swoich niewolników. Poszedł więc Szimei i sprowadził swoich niewolników z Gat.41Wkrótce Salomonowi doniesiono, że Szimei udał się z Jerozolimy do Gat i powrócił.[33]42Wtedy król posłał, wezwał Szimejego i powiedział: Czy nie zaprzysiągłem cię na JHWH i nie poświadczyłem przeciw tobie: W dniu, w którym wyjdziesz[34] tu lub ówdzie, wiedz z pewnością, że będziesz musiał umrzeć? Odpowiedziałeś mi wówczas: Dobre jest to słowo – usłyszałem.[35]43Dlaczego więc nie dotrzymałeś przysięgi [złożonej na] JHWH ani nakazu, który ci dałem?44I powiedział król do Szymejego: Ty znasz całe zło, które zna twoje serce, a które wyrządziłeś Dawidowi, mojemu ojcu. Niech więc JHWH sprowadzi wyrządzone przez ciebie zło na twoją własną głowę.45Król Salomon natomiast niech będzie błogosławiony, a tron Dawida utwierdzony przed obliczem JHWH na wieki!46I król wydał rozkaz Benajaszowi, synowi Jehojady, a ten wyszedł, zadał [Szimejemu] cios i ten umarł. Tak w ręce Salomona umacniało się królestwo.[36]