1Wspomnij, o PANIE, co się z nami stało! Przyjrzyj się, zobacz naszą zniewagę.2Nasze dziedzictwo przypadło obcym, a nasze domy cudzoziemcom.3Staliśmy się sierotami — bez ojca, nasze matki są niczym wdowy.4Naszą wodę pijemy za pieniądze, z naszych drzew korzystamy odpłatnie.5Gnano nas z jarzmem na karkach,[1] brakowało nam sił, ale nie dano nam spocząć.6Do Egiptu wyciągaliśmy rękę i do Asyrii, by móc najeść się chleba.7Nasi ojcowie zgrzeszyli — ich już nie ma, a my dźwigamy ich winę.8Rządzą nami niewolnicy, nie ma kto nas wybawić z ich mocy.9Zdobywamy chleb[2] z narażeniem życia, bojąc się zbrojnych w miecze na pustyni.10Nasza skóra była rozpalona jak piec z powodu głodowej gorączki.11Na Syjonie gwałcono kobiety i w miastach Judy dziewice.12Książęta byli wieszani ich rękami, nie szanowano godności starszych.13Młodzi nosili kamienie młyńskie, a chłopcy potykali się pod ciężarem drewna.14Starcy przestali bywać w bramach, a młodzieńcy nie grają na strunach.15W sercach zgasła nam radość, taniec zmieniono nam w żałobę.16Spadła nam z głowy korona,[3] biada nam — zgrzeszyliśmy! (Jer 13,18)17Dlatego serce nam choruje, dlatego przygasło spojrzenie —18że góra Syjon jest spustoszona, biegają po niej szakale.[4]19Ty, PANIE, trwasz na wieki, Twój tron — z pokolenia w pokolenie.20Dlaczego wciąż o nas zapominasz, opuściłeś nas na tak długie lata?21Zawróć nas, PANIE, do Ciebie, a wrócimy! Przywróć nam dawne powodzenie!22Czy[5] odrzuciłeś nas ostatecznie? Czy pogniewałeś się na nas aż tak bardzo?