Psalm 62,7 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Wezwanie do zaufania Bogu

Na melodię Jedutuna.

1 Dla prowadzącego chór. Psalm Dawida. 2 Jedynie w Bogu jest uciszenie mej duszy, Jemu zawdzięczam zbawienie, 3 Tylko On mą opoką i moim wybawcą, Moją twierdzą — dlatego nic mną nie zachwieje. 4 Jak długo będziecie wygrażać człowiekowi? Wy wszyscy, którzy chcecie jego zguby, Jesteście pułapką jak przechylona ściana, jak mur na wpół przewrócony.^[1] 5 Bo myślą tylko o tym, jak zdeptać ludzką godność, Chętnie korzystają z kłamstwa, Ich usta zawsze skore są do życzeń szczęścia, Wnętrze zaś kryje przekleństwa. Sela. 6 Jedynie w Bogu ucisz się, ma duszo! W Nim źródło mojej nadziei, 7 Tylko On mą opoką i moim wybawcą, Moją twierdzą — i nic mną nie zachwieje. 8 Na Bogu opiera się moje zbawienie, w Nim ma nadzieja chwały, On gwarantem mej mocy, On moim ratunkiem — 9 Ufaj Mu, Jego ludu, zawsze i we wszystkim,^[2] Wylewaj przed Nim to, co ci leży na sercu — Bóg bowiem jest naszą ucieczką! Sela. 10 Ludzie natomiast są tylko tchnieniem, Ich wiarygodność jest złudna,^[3] Na wadze podnoszą się w górę, Razem wzięci są mniej pewni niż mgła.^[4] 11 Nie ufajcie przemocy, Grabież to nie droga do bogactwa, A gdy się ono mnoży, nie wiążcie z nim swego serca! 12 Bóg przemówił raz jeden, Zrozumiałem jednak dwie sprawy: Że moc przynależy Bogu — 13 Jesteś zaś, Panie, łaskawy — I że Ty odpłacasz każdemu stosownie do jego postawy.^[5]