1Wówczas synowie Aarona, Nadab i Abihu, wzięli swoje kadzielnice, umieścili w nich rozżarzone węgielki, a na węgielkach kadzidło. Ogień jednak, który złożyli PANU w ofierze, był ogniem obcym. Uczynili to, czego PAN nie nakazał.2Wtedy buchnął sprzed Jego oblicza ogień i ogarnął ich tak, że zmarli przed obliczem PANA.3Wtedy Mojżesz powiedział do Aarona: Oto, co oznajmia PAN: Na tych, którzy są Mi bliscy, okazuje się moja świętość, a wobec całego ludu — moja chwała. I Aaron zamilkł.4Mojżesz zaś przywołał Miszaela i Elsafana, synów Uzziela, stryja Aarona, i powiedział do nich: Podejdźcie tutaj i wynieście waszych braci sprzed miejsca świętego na zewnątrz obozu.5Podeszli więc i wynieśli ich, odzianych w ich własne tuniki, na zewnątrz obozu — tak, jak polecił Mojżesz.
Zakaz żałoby
6Potem Mojżesz zwrócił się do Aarona i do jego synów Eleazara i Itamara: Nie rozwichrzajcie włosów na swoich głowach i nie rozdzierajcie swoich szat, abyście i wy nie pomarli i aby On nie rozgniewał się na całe zgromadzenie. Wasi bracia, cały dom Izraela, mogą opłakiwać ten pożar, który wzniecił PAN.7Nie odchodźcie od wejścia do namiotu spotkania, abyście i wy nie pomarli, ponieważ wciąż jest na was olejek, którym PAN polecił was namaścić. Postąpili zatem według słów Mojżesza.
Nakaz trzeźwości w czasie służby
8PAN natomiast przemówił do Aarona tymi słowy:9Wina ani innego odurzającego napoju[1] nie pij ani ty, ani twoi synowie, gdy będziecie wchodzili do namiotu spotkania, abyście nie pomarli. Jest to ustawa wieczysta dla waszych pokoleń,10abyście umieli rozróżniać między tym, co święte, a tym, co pospolite, między tym, co nieczyste, a tym, co jest czyste,11i abyście nauczali synów Izraela wszystkich ustaw, które przekazał wam PAN za pośrednictwem Mojżesza.
Przypomnienie o zaopatrzeniu należnym kapłanom
12Mojżesz zaś zwrócił się do Aarona i jego pozostałych synów, Eleazara i Itamara: Weźcie ofiarę z pokarmów, która pozostała z wdzięcznych darów PANA, to jest przaśniki, i spożyjcie je obok ołtarza, bo ta ofiara jest największą świętością.13Będziecie ją spożywali w miejscu świętym, ponieważ — jak mi powiedziano — jest ona tą częścią wdzięcznych darów PANA, która należy do ciebie i do twoich synów.14Będziecie też — ty, twoi synowie i twoje córki[2] — spożywali w miejscu czystym[3] mostek ofiary kołysanej i łopatkę szczególnego daru. Te z kolei są twoją częścią i częścią twoich synów, przekazaną wam z rzeźnych ofiar pokoju składanych przez synów Izraela.15Gdy łopatka szczególnego daru i mostek ofiary kołysanej wraz z tłuszczem wdzięcznych darów zostanie przyniesiony do złożenia przed PANEM w ofierze kołysanej, to następnie będą one należeć do ciebie i do twoich synów[4] na mocy wieczystej ustawy — jak przykazał PAN.[5]
Przykład troski o sprawowaną służbę
16Gdy potem Mojżesz pilnie szukał kozła ofiary za grzech, okazało się, że został on już spalony. Wtedy rozgniewał się na dwóch pozostałych synów Aarona, na Eleazara i Itamara.17Dlaczego nie spożyliście — zapytał — ofiary za grzech w miejscu świętym? Jest ona przecież największą świętością! On dał ją wam, aby przez nią usuwać[6] winę zgromadzenia i dokonywać za nich przebłagania przed PANEM.18Jej krwi nie wniesiono do wnętrza miejsca świętego! Należało ją spożyć w miejscu świętym, tak jak wam przykazałem.19Wtedy Aaron odpowiedział Mojżeszowi: Ledwie dziś złożyli oni przed PANEM swoją ofiarę za grzech wraz z ofiarą całopalną, a spotyka mnie coś takiego! Gdybym spożył dziś ofiarę za grzech, czy byłoby to słuszne w oczach PANA?20Gdy Mojżesz usłyszał to wyjaśnienie, uznał, że jest ono słuszne.