Bildad: Mądrość pokoleń: Prawym szczęście, nieprawym nieszczęście
1Wtedy odezwał się Bildad z Szuach:2Jak długo tak będziesz mówił, wiał słowami twych warg niczym potężnym wiatrem?3Czy Bóg nie kieruje się tym, co słuszne?[1] Czy Wszechmocny łamie zasady sprawiedliwości?4Gdy twoi synowie zgrzeszyli przeciw Niemu, wydał ich w moc ich nieprawości.5Lecz jeśli ty zaczniesz szukać Boga i Wszechmocnego będziesz błagać o łaskę,6jeśli ty sam będziesz czysty i prawy, to z pewnością zwróci na ciebie uwagę i poszczęści ci na niwie prawości.7A choćby twój początek był niepozorny, koniec będzie zachwycał wielkością.8Tak, zapytaj wcześniejszego pokolenia i rozważ odkrycia jego ojców.9My bowiem żyjemy od wczoraj, wiemy bardzo niewiele, nasze dni na ziemi są cieniem.10Ale oni?! Czy cię nie pouczą? Czy ci nie powiedzą? Czy z ich serca nie popłyną szczere słowa?11Czy papirus buja tam, gdzie nie ma bagna, lub czy sitowie rośnie z dala od wody?12Wręcz przeciwnie. Bez niej, choćby świeże i kwitnące, więdnie szybciej niż inne źdźbła trawy.13Tak jest z tymi, którzy zapomnieli o Bogu, i tak giną nadzieje bezbożnych.14Pewność takich jest jak babie lato, a ich ufność niczym pajęczyna.15Gdy się oprą na swym domu, ten upada; choć trzymają się go, on zawodzi!16Mogą leżeć w słońcu, nawodnieni; poza ogród mogą sięgać pędami,17korzeniami mogą oplatać głazy, mogą wrastać pomiędzy kamienie,18ale w końcu ich wyrwą z ich miejsca, a tam, gdzie rośli, szybko o nich zapomną.19Taka oto jest rozkosz ich drogi, a po nich z prochu wyrastają inni.20Oto Bóg nienagannych nie porzuca, nie podaje też ręki złoczyńcom.21Więc napełni jeszcze śmiechem twe usta i twe wargi radosnym okrzykiem.22Wstyd padnie na tych, którzy cię nienawidzą, a namioty bezbożnych poznikają.