Pierwsze miesiące po powrocie: Odbudowa ołtarza i fundamentów świątyni
1Gdy nadszedł siódmy miesiąc[1] — a synowie Izraela przebywali już wtedy w swoich miastach — cały lud, jak jeden mąż, zgromadził się w Jerozolimie. (Kpł 23,26; Kpł 23,33)2Wtedy Jeszua, syn Josadaka, wraz ze swoimi braćmi kapłanami, oraz Zorobabel, syn Szealtiela, wraz ze swoimi braćmi, zbudowali ołtarz Bogu Izraela, aby składać na nim ofiary całopalne, zgodnie z Prawem Mojżesza, męża Bożego.3Postawili oni ten ołtarz na jego dawnym miejscu. Przynaglił ich do tego lęk wobec ościennych ludów. Zaczęli na nim składać ofiary całopalne dla PANA rano i wieczorem.4Urządzili też — zgodnie z Prawem — Święto Szałasów. Składali wtedy ofiary całopalne w przewidzianej na każdy dzień liczbie.5Poza ofiarami stałymi[2] składali również ofiary w dniu nowiu księżyca oraz w czasie wszystkich świąt poświęconych PANU. Składali PANU ponadto ofiary dobrowolne przynoszone przez wszystkich chętnych.6Składanie ofiar całopalnych dla PANA zaczęło się pierwszego dnia siódmego miesiąca, mimo że odbudowa przybytku PANA nie została jeszcze rozpoczęta.7Dla jej rozpoczęcia opłacono kamieniarzy i murarzy, a Sydończykom i Tyryjczykom przesłano żywność, napój i oliwę. Mając zezwolenie Cyrusa, króla Persji, zlecono im, aby drogą morską sprowadzili z Libanu do Jafy drewno cedrowe.8W drugim roku zatem i w drugim miesiącu po swoim przybyciu do świątyni Bożej w Jerozolimie, Zorobabel, syn Szealtiela, i Jeszua, syn Josadaka, wraz z resztą swoich braci, z kapłanami i Lewitami oraz wszystkimi, którzy przybyli z niewoli do Jerozolimy, rozpoczęli odbudowę świątyni. Do kierowania pracami w świątyni PANA wyznaczyli Lewitów od dwudziestego roku życia wzwyż.9Tak więc Jeszua z synami i braćmi, Kadmiel z synami oraz synowie Judy[3] jak jeden mąż zebrali się, by wraz z synami Chenadada oraz ich synami i braćmi, Lewitami, pokierować pracującymi w świątyni Bożej.10A gdy budowniczowie położyli fundament przybytku PANA, kapłani w swoich odświętnych strojach, z trąbami, oraz Lewici, synowie Asafa, z cymbałami, zebrali się, aby chwalić PANA według wskazań Dawida, króla Izraela.11Wznieśli oni PANU pieśń pochwalną i dziękczynną za to, że jest dobry i że Jego łaska nad Izraelem trwa na wieki. A cały lud wznosił okrzyki radości na chwałę PANA, ciesząc się, że położono fundament pod Jego świątynię.12W czasie uroczystości wielu kapłanów, Lewitów oraz naczelników rodów, ludzi w podeszłym już wieku, którzy oglądali poprzednią świątynię, głośno płakało widząc, że na ich oczach rozpoczyna się budowa następnej. Wielu innych z kolei wznosiło radosne okrzyki.13Nikt nie był w stanie odróżnić tych radosnych okrzyków zadowolenia od donośnego płaczu. Odgłosy radości ludu słychać zaś było z daleka.