1قوم اسرائيل میگويند: «بياييد به سوی خداوند بازگشت نماييم. او ما را دريده و خودش نيز ما را شفا خواهد داد. او ما را مجروح ساخته و خود بر زخم ما مرهم خواهد گذاشت.2بعد از دو سه روز ما را دوباره زنده خواهد كرد و ما در حضور او زندگی خواهيم نمود.3بياييد تلاش كنيم تا خداوند را بشناسيم! همانطور كه دميدن سپيدهٔ صبح و ريزش باران بهاری حتمی است، اجابت دعای ما از جانب او نيز حتمی است.»4اما خداوند میفرمايد: «ای اسرائيل و يهودا، من با شما چه كنم؟ زيرا محبت شما مانند شبنم صبحگاهی زودگذر است.5به اين دليل است كه من انبيای خود را فرستادهام تا كلام داوری مرا بيان كنند و از هلاكتی كه در انتظارتان است شما را آگاه سازند. پس بدانيد كه داوری من چون صاعقه بر شما فرود خواهد آمد.6من از شما محبت میخواهم نه قربانی. من از هدايای شما خشنود نيستم بلكه خواهان آنم كه مرا بشناسيد.7«ولی شما نيز مانند آدم[1]، عهد مرا شكستيد و محبت مرا رد كرديد.8جلعاد، شهر گناهكاران و قاتلان است.9اهالی آن راهزنان تبهكاری هستند كه برای قربانيان خود در كمين مینشينند. كاهنان در طول راه شكيم، كشتار میكنند و دست به هر نوع گناهی میزنند.10آری، من عملی هولناک در اسرائيل ديدهام؛ مردم به دنبال خدايان ديگر رفته و به کلی نجس شدهاند.11«ای يهودا، مجازاتهای بسياری نيز در انتظار تو میباشد.