(اين مزمور را داوود در اعتراض به دشمن خود دوآغ ادومی نوشت. نگاه كنيد به اول سموئيل ۲۲.)
1ای مرد قدرتمند، چرا از ظلم خود فخر میكنی؟ ای كسی كه در نظر خدا رسوا هستی، چرا تمام روز به خود میبالی؟2ای حيلهگر، توطئه میچينی كه ديگران را نابود كنی؛ زبانت مانند تيغ، تيز و برّنده است.3بدی را به نيكی ترجيح میدهی و دروغ را بيشتر از راستی دوست میداری.4ای فريبكار، تو دوست داری با سخنانت تباهی بار بياوری.5بنابراين، خدا نيز تو را از خانهات بيرون كشيده تو را به کلی نابود خواهد كرد و ريشهات را از زمين زندگان خواهد كند.6نيكان اين را ديده، خواهند ترسيد و به تو خنديده، خواهند گفت:7«ببينيد، اين همان مردی است كه به خدا توكل نمیكرد، بلكه به ثروت هنگفت خود تكيه مینمود و برای حفظ و حراست از خود به ظلم متوسل میشد.»8اما من مانند درخت زيتونی هستم كه در خانهٔ خدا سبز میشود؛ من تا ابد به رحمت خدا توكل خواهم كرد.9خدايا، به سبب آنچه كه كردهای پيوسته از تو تشكر خواهم نمود و در حضور قوم تو اعلان خواهم كرد كه تو نيكو هستی.