1سپاس بر خداوند كه تكيهگاه من است و در ميدان جنگ به من قوت و مهارت میبخشد.2او هميشه نسبت به من رحيم و مهربان بوده است. او سپر و قلعهٔ پناهگاه من است و مرا نجات میبخشد. بر او توكل دارم، زيرا قوم مرا زير فرمان من نگه میدارد.3ای خداوند، انسان چيست كه به او توجه نمايی؟ بنیآدم چه ارزشی دارد كه به فكر او باشی؟4عمر او دمی بيش نيست؛ روزهای زندگیاش همچون سايه میگذرد.5ای خداوند، آسمان را بشكاف و فرود بيا! کوهها را لمس كن تا از آنها دود برخيزد.6رعد و برق بفرست و دشمنانت را پراكنده ساز؛ تيرهايت را پرتاب كن و آنها را از پای درآور!7-8دستت را از آسمان دراز كن و مرا از ميان آبهای عميق نجات ده؛ بلی، مرا از چنگ اين بيگانگان كه سخنانشان سراسر دروغ است، آزاد ساز!9ای خدا، تو را سرودی تازه میسرايم! سرودم را با نغمهٔ بربطِ دَهتار برای تو میسرايم!10تو پادشاهان را نجات میدهی و خدمتگزارت داوود را از دم شمشير میرهانی!11مرا از دست دشمن ظالم برهان؛ مرا از چنگ اين بيگانگانی كه سخنانشان سراسر دروغ است نجات ده!12باشد كه پسران ما رشد كرده، همچون درختان تنومند و قدبلند شوند و دختران ما مانند پيكرهای سنگی خوشتراشِ قصر پادشاه گردند!13باشد كه انبارهای ما از انواع محصولات پر شود و گوسفندانمان در صحراها هزاران هزار بره بزايند!14باشد كه گاوانمان باردار شده، بدون زحمت بزايند! باشد كه در كوچههايمان صدای آه و ناله نباشد!15خوشا به حال قومی كه چنين وضعی دارند و«يَهوَّه» خدای ايشان است!