1من كسی هستم كه از خشم و غضب خدا مصیبتها ديدهام.2خدا مرا به اعماق تاريكی كشانده است.3او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.4او پوست بدنم را فرسوده و استخوانهايم را شكسته است.5جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است.6مرا مانند كسی كه سالهاست مرده، در تاريكی نشانده است.7با زنجيرهای سنگين مرا بسته و دورم را حصار كشيده است تا نتوانم فرار كنم.8فرياد برمیآورم و كمک میطلبم، ولی او به دادم نمیرسد.9با ديوارهای سنگی راه مرا بسته است و طريق مرا پر پيچ و خم نموده است.10او در كمين من نشست و مانند شير بر من هجوم آورد؛11مرا به ميان بيشه كشانيد و پارهپارهام كرد و تنها و بیكس رهايم ساخت.12او كمانش را كشيد و مرا هدف قرار داد،13و تيرهايش به اعماق قلبم فرو رفت.14مردم تمام روز به من میخندند و مرا مسخره میكنند.15او زندگی را به كامم تلخ كرده است.16صورتم را به خاک ماليده است و دهانم را از سنگريزه پر كرده و دندانهايم را شكسته است.17سلامتی و خوشبختی از من رخت بربسته است.18رمق و اميدی برايم نمانده، زيرا خداوند مرا ترک گفته است.19وقتی مصيبت و سرگردانی خود را به ياد میآورم، جانم تلخ میگردد.20بلی، آنها را دائم به ياد میآورم و وجودم پريشان میشود.21اما نور اميدی بر قلبم میتابد، وقتی به ياد میآورم كه22رحمت خداوند بیزوال است. آری، به سبب محبت اوست كه ما تلف نشدهايم.23وفاداری خدا عظيم است و رحمت او هر صبح بر ما میتابد.24به خود میگويم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او اميد خواهم بست.»25خداوند برای كسانی كه به او توكل دارند و او را میطلبند نيكوست.26پس خوبست كه چشم اميدمان به او باشد و با صبر منتظر باشيم تا خداوند ما را نجات دهد.27خوبست انسان در جوانی بياموزد كه سختيها را تحمل كند.28هنگامی كه او دچار مصيبت میگردد بهتر آنست كه در سكوت و تنهايی بنشيند29و در برابر خداوند سر تعظيم فرود آورد، زيرا ممكن است اميدی باشد.30وقتی او را میزنند و اهانت میكنند خوبست آنها را تحمل كند،31زيرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد كرد.32هر چند خدا كسی را اندوهگين كند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زيرا محبت او عظيم است.33او از آزردن و غمگين ساختن انسان خشنود نمیگردد.34هنگامی كه ستمديدگان جهان زير پا له میشوند،35و زمانی كه حق انسانی كه خدای متعال آن را به وی داده است، پايمال میگردد،36و هنگامی كه مظلومی در دادگاه محكوم میشود، آيا خداوند اينها را نمیبيند؟37آيا بدون اجازهٔ خداوند هيچ امری واقع میشود؟38آيا هم مصيبت و هم بركت از جانب خدای متعال نازل نمیشود؟39پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبيه میشويم، گله و شكايت میكنيم؟40به جای گله و شكايت بياييد كردار خود را بسنجيم و به سوی خداوند بازگرديم.41بياييد قلبهای خود را برای خدايی كه در آسمان است بگشاييم و دستهای خود را به سوی او برافرازيم.42زيرا ما گناه كردهايم و نسبت به او ياغی شدهايم و او اين شرارت ما را فراموش نكرده است.43ای خدا، تو به هنگام غضب خود ما را تعقيب نموده و هلاک كردهای و رحم ننمودهای.44خود را با ابر پوشانيدهای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.45ما را مثل خاكروبه و زباله به ميان قومها انداختهای.46تمام دشمنانمان به ما توهين میكنند.47خرابی و نابودی دامنگير ما شده و در ترس و خطر زندگی میكنيم.48-49به سبب نابودی قومم، روز و شب سيل اشک از چشمانم جاريست. آنقدر خواهم گريست50تا خداوند از آسمان نظر كند و پاسخ دهد!51هنگامی كه میبينم چه بر سر دختران جوان اورشليم آمده است، دلم از اندوه پر میشود.52كسانی كه هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرندهای به دام انداختند.53آنها مرا در چاه افكندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند.54آب از سرم گذشت و فكر كردم مرگم حتمی است.55اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم56صدايم را شنيدی و به نالههايم توجه كردی.57آری، هنگامی كه تو را خواندم به كمكم آمدی و گفتی: «نترس!»58ای خداوند، تو به دادم رسيدی و جانم را از مرگ رهايی بخشيدی.59ای خداوند، تو ظلمی را كه به من كردهاند ديدهای، پس داوری كن و داد مرا بستان.60ديدهای كه چگونه ايشان دشمن من شده و توطئهها بر ضد من چيدهاند.61ای خداوند، تو شنيدهای كه چگونه به من اهانت كرده و عليه من نقشه كشيدهاند.62تو از تمام آنچه كه مخالفانم هر روز درباره من میگويند و نقشههايی كه میكشند باخبری.63ببين چگونه میخندند و شب و روز مرا مسخره میكنند.64ای خداوند، ايشان را به سزای اعمالشان برسان.65ايشان را لعنت كن تا غم و تاريكی وجودشان را فرا گيرد.66با خشم و غضب آنها را تعقيب كن و از روی زمين محو و نابود گردان.