2 Samuel 12 | New International Reader’s Version

New International Reader’s Version

Nathan tells David he has sinned

1 The LORD sent the prophet Nathan to David. When Nathan came to him, he said, ‘Two men lived in the same town. One was rich. The other was poor. 2 The rich man had a very large number of sheep and cattle. 3 But all the poor man had was one little female lamb. He had bought it. He raised it. It grew up with him and his children. It shared his food. It drank from his cup. It even slept in his arms. It was just like a daughter to him. 4 ‘One day a traveller came to the rich man. The rich man wanted to prepare a meal for him. But he didn’t want to kill one of his own sheep or cattle. Instead, he took the little female lamb that belonged to the poor man. Then the rich man cooked it for the traveller who had come to him.’ 5 David was very angry with the rich man. He said to Nathan, ‘The man who did this must die! And that’s just as sure as the LORD is alive. 6 The man must pay back four times as much as that lamb was worth. How could he do such a thing? And he wasn’t even sorry he had done it.’ 7 Then Nathan said to David, ‘You are the man! The LORD, the God of Israel, says, “I anointed you king over Israel. I saved you from Saul. 8 I gave you everything that belonged to your master Saul. I even put his wives into your arms. I made you king over all the people of Israel and Judah. And if all of that had not been enough for you, I would have given you even more. 9 Why did you turn your back on what I told you to do? You did what is evil in my sight. You made sure that Uriah, the Hittite, would be killed in battle. You took his wife to be your own. You let the men of Ammon kill him with their swords. 10 So time after time members of your own royal house will be killed with swords. That’s because you turned your back on me. You took the wife of Uriah, the Hittite, to be your own.” 11 ‘The LORD also says, “I am going to bring trouble on you. It will come from your own family. I will take your wives away. Your own eyes will see it. I will give your wives to a man who is close to you. He will sleep with them in the middle of the day. 12 You committed your sins in secret. But I will make sure that the man commits his sin in the middle of the day. Everyone in Israel will see it.” ’ 13 Then David said to Nathan, ‘I have sinned against the LORD.’ Nathan replied, ‘The LORD has taken away your sin. You aren’t going to die. 14 But you have dared to show great disrespect for the LORD. So the son who has been born to you will die.’ 15 Nathan went home. Then the LORD made David’s child very ill. That was the child David had by Uriah’s wife. 16 David begged God to heal the child. David didn’t eat anything. He spent his nights lying on the ground. He put on the rough clothes people wear when they’re sad. 17 His most trusted servants stood beside him. They wanted him to get up from the ground. But he refused to do it. And he wouldn’t eat any food with them. 18 On the seventh day the child died. David’s attendants were afraid to tell him the child was dead. They thought, ‘While the child was still alive, we spoke to David. But he wouldn’t listen to us. So how can we now tell him the child is dead? He might do something terrible to himself.’ 19 David saw that his attendants were whispering to one another. Then he realised the child was dead. ‘Has the child died?’ he asked. ‘Yes’, they replied. ‘He’s dead.’ 20 Then David got up from the ground. After he washed himself, he put on lotions. He changed his clothes. He went into the house of the LORD and worshipped him. Then he went to his own house. He asked for some food. They served it to him. And he ate it. 21 His attendants asked him, ‘Why are you acting like this? While the child was still alive, you wouldn’t eat anything. You cried a lot. But now that the child is dead, you get up and eat!’ 22 He answered, ‘While the child was still alive, I didn’t eat anything. And I cried a lot. I thought, “Who knows? The LORD might have mercy on me. He might let the child live.” 23 But now he’s dead. So why should I continue to go without food? Can I bring him back to life again? Someday I’ll go to him. But he won’t return to me.’ 24 Then David comforted his wife Bathsheba. He went to her and slept with her. Some time later she had a son. He was given the name Solomon. The LORD loved him. 25 So the LORD sent a message through Nathan the prophet. The LORD said, ‘Name the boy Jedidiah.’ 26 During that time, Joab fought against Rabbah. It was the royal city of the Ammonites. It had high walls around it. Joab was about to capture it. 27 He sent messengers to David. He told them to say, ‘I have fought against Rabbah. I’ve taken control of its water supply. 28 So bring the rest of the troops together. Surround the city and get ready to attack it. Then capture it. If you don’t, I’ll capture it myself. Then it will be named after me.’ 29 So David brought together the whole army and went to Rabbah. He attacked it and captured it. 30 David took the gold crown off the head of the king of Ammon. Then the crown was placed on David’s head. The crown weighed 36 kilograms. It had jewels in it. David took a huge amount of goods from the city. 31 He brought out the people who were there. He made them work with saws and iron picks and axes. He forced them to make bricks. David did that to all the towns in Ammon. Then he and his entire army returned to Jerusalem.

Kutsal Kitap Yeni Çeviri

from Turkish Bible Society

Natan Davut'u Paylıyor

1 RAB Natan'ı Davut'a gönderdi. Natan Davut'un yanına gelince ona, ‹‹Bir kentte biri zengin, öbürü yoksul iki adam vardı›› dedi, 2 ‹‹Zengin adamın birçok koyunu, sığırı vardı. 3 Ama yoksul adamın satın alıp beslediği küçük bir dişi kuzudan başka bir hayvanı yoktu. Kuzu adamın yanında, çocuklarıyla birlikte büyüdü. Adamın yemeğinden yer, tasından içer, koynunda uyurdu. Yoksulun kızı gibiydi. 4 Derken, zengin adama bir yolcu uğradı. Adam gelen konuğa yemek hazırlamak için kendi koyunlarından, sığırlarından birini almaya kıyamadığından yoksulun kuzusunu alıp yolcuya yemek hazırladı.›› 5 Zengin adama çok öfkelenen Davut Natan'a, ‹‹Yaşayan RAB'bin adıyla derim ki, bunu yapan ölümü hak etmiştir!›› dedi, 6 ‹‹Bunu yaptığı ve acımadığı için kuzuya karşılık dört katını ödemeli.›› 7 Bunun üzerine Natan Davut'a, ‹‹O adam sensin!›› dedi, ‹‹İsrail'in Tanrısı RAB diyor ki, ‹Ben seni İsrail'e kral olarak meshettim ve Saul'un elinden kurtardım. 8 Sana efendinin evini verdim, karılarını da koynuna verdim. İsrail ve Yahuda halkını da sana verdim. Bu az gelseydi, sana daha neler neler verirdim! 9 Öyleyse neden RAB'bin gözünde kötü olanı yaparak, onun sözünü küçümsedin? Hititli Uriya'yı kılıçla öldürdün, Ammonlular'ın kılıcıyla canına kıydın. Karısını da kendine eş olarak aldın. 10 Bundan böyle, kılıç senin soyundan sonsuza dek eksik olmayacak. Çünkü beni küçümsedin ve Hititli Uriya'nın karısını kendine eş olarak aldın.› 11 ‹‹RAB şöyle diyor: ‹Sana kendi soyundan kötülük getireceğim. Senin gözünün önünde karılarını alıp bir yakınına vereceğim; güpegündüz karılarının koynuna girecek. 12 Evet, sen o işi gizlice yaptın, ama ben bunu bütün İsrail halkının gözü önünde güpegündüz yapacağım!› ›› 13 Davut, ‹‹RAB'be karşı günah işledim›› dedi. Natan, ‹‹RAB günahını bağışladı, ölmeyeceksin›› diye karşılık verdi, 14 ‹‹Ama sen bunu yapmakla, RAB'bin düşmanlarının O'nu küçümsemesine neden oldun. Bu yüzden doğan çocuğun kesinlikle ölecek.›› 15 Bundan sonra Natan evine döndü. RAB Uriya'nın karısının Davut'tan doğan çocuğunun hastalanmasına neden oldu. 16 Davut çocuk için Tanrı'ya yalvarıp oruç tuttu; evine gidip gecelerini yerde yatarak geçirdi. 17 Sarayın ileri gelenleri onu yerden kaldırmaya geldiler. Ama Davut kalkmak istemedi, onlarla yemek de yemedi. 18 Yedinci gün çocuk öldü. Davut'un görevlileri çocuğun öldüğünü Davut'a bildirmekten çekindiler. Çünkü, ‹‹Çocuk daha yaşarken onunla konuştuk ama bizi dinlemedi›› diyorlardı, ‹‹Şimdi çocuğun öldüğünü ona nasıl söyleriz? Kendisine zarar verebilir!›› 19 Davut görevlilerinin fısıldaştığını görünce, çocuğun öldüğünü anladı. Onlara, ‹‹Çocuk öldü mü?›› diye sordu. ‹‹Evet, öldü›› dediler. 20 Bunun üzerine Davut yerden kalktı. Yıkandı, güzel kokular sürünüp giysilerini değiştirdi. RAB'bin Tapınağı'na gidip tapındı. Sonra evine döndü ve yemek istedi. Önüne konan yemeği yedi. 21 Hizmetkârları, ‹‹Neden böyle davranıyorsun?›› diye sordular, ‹‹Çocuk yaşarken oruç tuttun, ağladın; ama ölünce kalkıp yemek yemeye başladın.›› 22 Davut şöyle yanıtladı: ‹‹Çocuk yaşarken oruç tutup ağladım. Çünkü, ‹Kim bilir, RAB bana lütfeder de çocuk yaşar› diye düşünüyordum. 23 Ama çocuk öldü. Artık neden oruç tutayım? Onu geri getirebilir miyim ki? Ben onun yanına gideceğim, ama o bana geri dönmeyecek.›› 24-25 Davut karısı Bat-Şeva'yı avuttu. Yanına girip onunla yattı. Bat-Şeva bir oğul doğurdu. Çocuğun adını Süleyman koydu. Çocuğu seven RAB Peygamber Natan aracılığıyla haber gönderdi ve hatırı için çocuğun adını Yedidyah^[1] koydu. 26 Bu sırada Ammonlular'ın Rabba Kenti'ne karşı savaşı sürdüren Yoav, saray semtini ele geçirdi. 27 Sonra Davut'a ulaklar göndererek, ‹‹Rabba Kenti'ne karşı savaşıp su kaynaklarını ele geçirdim›› dedi, 28 ‹‹Şimdi sen ordunun geri kalanlarını topla, kenti kuşatıp ele geçir; öyle ki, kenti ben ele geçirmeyeyim ve kent adımla anılmasın.›› 29 Davut bütün askerlerini toplayıp Rabba Kenti'ne gitti, kente karşı savaşıp ele geçirdi. 30 Ammon Kralı'nın^[2] başındaki tacı aldı. Değerli taşlarla süslü, ağırlığı bir talant^[3] altını bulan tacı Davut'un başına koydular. Davut kentten çok miktarda mal yağmalayıp götürdü. 31 Orada yaşayan halkı dışarı çıkarıp testereyle, demir kazma ve baltayla yapılan işlerde, tuğla yapımında çalıştırdı. Davut bunu bütün Ammon kentlerinde uyguladı. Sonra bütün ordusuyla birlikte Yeruşalim'e döndü.