1Ein Wallfahrtslied, gesungen auf dem Weg hinauf nach Jerusalem.[1] Von David. Seht, wie schön und angenehm es ist, wenn Brüder einträchtig beieinander wohnen![2] (3Mo 23,1; Ps 120,1)2Es ist wie das kostbare Salböl, das über das Haupt gegossen wird und das sogar noch herabfließt auf den Bart[3], so wie das Öl herabrann auf den Bart ´des Hohenpriesters` Aaron und hinunter auf den Halssaum seines Gewandes[4].3Es ist erfrischend wie der Tau vom Berg Hermon, der den Berg Zion und seine Hügel benetzt. Wo dies geschieht, hat der HERR seinen Segen versprochen[5] – Leben, das niemals enden wird!
Psalm 133
Верен
von Veren1Песен на изкачванията. На Давид. Ето, колко е добро и колко е приятно да живеят братя в единомислие!2То е като скъпоценното масло на главата, слизащо по брадата, брадата на Аарон, слизащо по края на одеждите му.3То е като ермонската роса, слизаща по сионските планини; защото там ГОСПОД е заповядал благословението – живот вечен.