Salmo 78 | Nueva Biblia Viva :: ERF Bibleserver

Nueva Biblia Viva

Masquil de Asaf.

1 ¡Pueblo mío, oye mis enseñanzas! Abre tus oídos a lo que digo. 2 Porque te hablaré en parábolas; te enseñaré lecciones escondidas en nuestro pasado; 3 cosas que hemos oído y conocido, cosas que nuestros padres nos han contado. 4 No esconderemos estas verdades a nuestros hijos; diremos a la generación venidera de las gloriosas obras del SEÑOR, de su poder y de sus grandes milagros. 5 Porque él dio sus mandatos a Jacob y a Israel sus leyes, y ordenó a nuestros padres que las enseñaran a sus hijos, 6 para que estos a su vez las enseñaran a sus hijos, aun a los que estaban por nacer. De este modo, sus leyes se transmiten de generación en generación. 7 Así, cada generación ha podido obedecer sus leyes y poner nuevamente su esperanza en Dios y no olvidarse de sus gloriosos milagros. 8 No tenían que ser como sus padres: tercos, rebeldes, infieles, que no quieren entregarle a Dios su corazón. 9 Los guerreros de Efraín, aunque bien armados, volvieron las espaldas y huyeron al llegar el día de la batalla, 10 porque no cumplieron el pacto con Dios y no obedecían sus leyes. 11 Se olvidaron de lo que él había hecho, los admirables milagros que él les había mostrado, 12 de los milagros que hizo a la vista de sus padres en la tierra de Egipto, en la región de Zoán. 13 Porque él abrió el mar ante ellos, y los guio a través del mismo. ¡Como muros a ambos lados de ellos se detuvieron las aguas! 14 Durante el día los guio mediante una nube, y durante la noche mediante una columna de fuego. 15 En el desierto abrió las rocas para suministrarles agua en abundancia, como si brotaran de una fuente. 16 ¡De la roca manaron corrientes que fluyeron como un río! 17 Pero ellos siguieron en su rebeldía, pecando contra el Altísimo en el desierto. 18 Con toda intención pusieron a Dios a prueba, exigiéndole comida a su antojo. 19 Murmuraron contra Dios diciendo: «Dios no puede darnos comida en el desierto, 20 sin embargo cuando golpeó la roca, el agua brotó como ríos, pero no puede darle a su pueblo pan y carne». 21 Cuando el SEÑOR oyó esto, se puso muy furioso y su enojo se encendió contra Jacob, su ira ardió contra Israel. 22 Porque no creían en Dios ni confiaban en que él cuidaría de ellos. 23 Desde lo alto dio una orden a la nubes, y se abrieron las puertas de los cielos. 24 Hizo llover maná para que se alimentaran. ¡Les dio pan del cielo! 25 ¡Alimento de ángeles comieron! Les dio hasta que se saciaran. 26 Y él llevó el viento oriental y al viento del sur guio con su gran poder. 27 Hizo llover aves abundantes como polvo; nubes de aves como la arena de la playa. 28 Hizo que las aves cayeran en medio de las tiendas. 29 El pueblo comió hasta hartarse. Les dio lo que pedían. 30 Mas apenas habían terminado de comer, aún tenían la carne en la boca, 31 cuando se alzó contra ellos la ira del SEÑOR, y mató a los hombres más fuertes, a los mejores de entre los jóvenes de Israel. 32 Pero aun así el pueblo continuó pecando y rehusó creer en los milagros. 33 Entonces él les acortó la vida y les dio años de terror. 34 Si Dios los castigaba, entonces lo buscaban, se arrepentían y volvían a Dios. 35 Entonces, recordaron que Dios era su roca; que su redentor era el Dios Altísimo. 36 Pero sólo de boca lo seguían; le mentían con la lengua; 37 lejos andaba su corazón. No cumplían con su pacto. 38 Pero él fue misericordioso; les perdonaba sus pecados y no los destruía. Una y otra vez contuvo su ira. 39 Porque se acordaba que eran simples mortales, que en un momento se desvanecen como un soplo del viento y nunca regresan. 40 ¡Cuántas veces se rebelaron contra él en aquellos años del desierto y le entristecieron el corazón! 41 Una y otra vez pusieron a prueba la paciencia de Dios, y provocaron al Santo de Israel. 42 Se olvidaron de su poder, y de cómo los había librado de sus enemigos; 43 olvidaron sus señales milagrosas en Egipto, sus maravillas en la región de Zoán. 44 Cómo volvió sangre sus ríos y nadie podía beber de sus aguas, 45 y cómo envió enormes nubes de moscas que cubrieron la tierra, y cómo las ranas llenaron todo Egipto. 46 Entregó a los gusanos sus cultivos. Las langostas consumieron sus cosechas. 47 Mediante granizo les destruyó las viñas y sicómoros. 48 Entregó su ganado al granizo y sus rebaños a los rayos. 49 Sobre ellos desató el furor de su ira, derramando dolor y enemistad. Contra ellos mandó un ejército de ángeles destructores. 50 Dio rienda suelta a su ira y no libró la vida de las egipcios, sino que los entregó a plagas. 51 Luego mató al hijo mayor de cada familia egipcia: a cada retoño a lo largo de toda la tierra de Egipto. 52 Pero a su pueblo lo guio como a un rebaño; seguro por el desierto. 53 A salvo los guardó para que no temieran. Pero el mar se precipitó sobre los enemigos de ellos y se los tragó. 54 Él los llevó a la frontera de su tierra santa, a esta tierra de colinas que para ellos él conquistó. 55 Echó a las naciones que ocupaban la tierra, y a cada tribu de Israel le dio una porción de tierra como herencia. 56 Pero aunque hizo todo esto por ellos, continuaron poniendo a prueba la paciencia de Dios; rebelándose contra el Dios Altísimo y negándose a cumplir sus mandatos. 57 Fueron desleales y traidores, como sus padres; ¡tan falsos como un arco defectuoso! 58 Lo hicieron enojar construyendo altares a otros dioses; con sus ídolos despertaron sus celos. 59 Al ver esto, grande fue la ira de Dios, y él rechazó completamente al pueblo de Israel. 60 Entonces abandonó su tabernáculo que estaba en Siló, en donde había morado entre los hombres, 61 y permitió que el símbolo de su poder y gloria cayera cautivo en manos enemigas. 62 Tan furioso estaba contra su propio pueblo, que dejó que los mataran a filo de espada. 63 Sus jóvenes murieron a fuego, y sus doncellas perecieron sin haber alcanzado la edad de cantar sus cánticos nupciales. 64 Sus sacerdotes fueron asesinados y sus viudas murieron sin que pudieran siquiera comenzar su lamento. 65 Entonces se alzó el SEÑOR como si hubiera estado durmiendo, como hombre poderoso que se despierta de un sueño causado por el vino; 66 y derrotó a sus enemigos, y los rechazó, y los envió a eterna vergüenza. 67 Desechó a la familia de José, no escogió a la tribu de Efraín, 68 y eligió a la tribu de Judá, y al monte Sion, que él amaba. 69 Allí edificó su imponente santuario, tan sólido y duradero como la tierra misma. 70 Escogió a su siervo David, y lo llamó de los apriscos de las ovejas; 71 y lo quitó de andar arriando los rebaños para que fuera el pastor de los descendientes de Jacob, pastor de Israel el pueblo de Dios; 72 y él los cuidó con sincero corazón y mano diestra.

Het Boek

de Biblica

1 Een leerzaam gedicht van Asaf. Luister mijn volk, naar wat ik u leer. Luister goed naar wat mijn mond zegt. 2 Ik wil wijze dingen zeggen en u vertellen wat van oudsher nog een geheim was. 3 Wat wij weten, hebben wij van onze ouders gehoord. Zij vertelden het ons. 4 Wij vertellen het weer door aan ons nageslacht, kinderen en kleinkinderen. Wij vertellen hun over de grote daden van de HERE, over zijn kracht en over de wonderen die Hij heeft gedaan. 5 Hij richtte in ons land gedenktekens op die aan Hem herinnerden en gaf ons volk zijn wet, de wet van Israël. Hij gaf onze voorouders bevel het aan de kinderen door te geven. 6 Zodat steeds het volgende geslacht het zou horen. Ieder kind dat werd geboren, moest het weten. Daarop zouden zij het weer aan hun kinderen doorvertellen. 7 Zodat elke generatie haar vertrouwen op God zou stellen, dat zij Gods werk nooit zouden vergeten en zijn regels zouden naleven. 8 Opdat zij niet als hun voorouders zouden worden, want dat waren opstandige en eigenwijze mensen. Onevenwichtig in hun optreden en ontrouw tegenover God. 9 De zonen van Efraïm, die zo goed waren in het boogschieten, kwamen niet in het veld toen er moest worden gevochten. 10 Zij hielden Gods geboden niet en weigerden zijn wet te gehoorzamen. 11 Zij dachten niet aan alles wat Hij had gedaan en vergaten zijn wonderen, die zij toch hadden gezien. 12 Hun voorouders hadden zelf zijn wonderen gezien die Hij in Egypte had gedaan, in de stad Soan. 13 Hij spleet het water in tweeën en leidde het volk er dwars doorheen. Het water stond als een dam aan weerszijden van hen. 14 Overdag leidde Hij hen door een wolk die hen voorging, en ʼs nachts door een helder licht. 15 Hij liet in de woestijn het water uit de rotsen komen, zodat zij meer dan voldoende te drinken hadden. 16 Zo liet Hij een waterbeek uit een rots stromen, het water kwam als een rivier naar beneden. 17 Toch bleven zij tegen Hem zondigen, daar in die woestijn bleven zij opstandig tegen God. 18 Zij daagden Hem uit door naar lekker eten te vragen. 19 Zij verzetten zich tegen God en zeiden: ‘Kan God ons in de woestijn ook te eten geven? 20 Kijk, Hij sloeg wel tegen een rots, zodat er rijkelijk water uit stroomde, maar zou Hij ons dan ook wel brood kunnen geven of het hele volk van vlees kunnen voorzien?’ 21 Toen de HERE dit hoorde, werd Hij zeer verontwaardigd. Hij ontbrandde in woede tegen de Israëlieten. 22 Want zij geloofden niet in Hem en vertrouwden niet op zijn hulp. 23 Toen liet Hij een bevel uitgaan naar de wolken en opende de sluizen van de hemel, 24 Hij liet het manna als voedsel op hen neerdalen: koren uit de hemel. 25 Zo aten zij het brood van de engelen. Hij gaf hun zoveel te eten dat iedereen genoeg had. 26 Toen liet Hij een flinke oostenwind opsteken en ook de zuidenwind wakkerde Hij aan. 27 Het vlees kwam op hun hoofden neer, het was zoveel dat het op regen leek. Talloze vogels kwamen neer. 28 Zij vielen in het tentenkamp op de grond, rond hun woningen. 29 Het volk at het en had meer dan genoeg. Zo voldeed God aan hun verlangen. 30 Terwijl zij hun mond nog niet leeg hadden, werden zij alweer opstandig tegen God. 31 Maar toen werd God heel boos op hen en richtte een ware slachting aan onder de jonge mannen van het volk. 32 Maar zij leerden hier niets van. Zij gingen door met zondigen en vertrouwden niet op God, wiens wonderen zij hadden gezien. 33 Toen bracht Hij dood en verderf onder hen. 34 Pas wanneer Hij hen doodde, gingen zij weer naar Hem vragen. Dan zochten zij hun God en bekeerden zich. 35 Dan dachten zij er pas weer aan dat God hun rots was en dat God, de Allerhoogste, hen bevrijdde. 36 Maar zij logen en bedrogen Hem met wat zij zeiden. 37 Zij bleven niet bij Hem en waren Gods verbond alweer ontrouw. 38 Maar de barmhartige God vergaf hun zonden en vernietigde hen niet. Vele malen nam Hij zijn woede van hen weg en vergold hun zonden niet. 39 Hij dacht eraan dat zij maar mensen waren, vluchtige ademtochten die niet meer terugkomen. 40 Wat waren zij in de woestijn vaak opstandig tegen Hem en beledigden zij Hem daar. 41 Steeds weer daagden zij God uit en deden zij de Heilige God van Israël verdriet. 42 Zij herinnerden zich zijn macht niet, hoe Hij hen eens bevrijd had. 43 Hoe Hij in Egypte, in de stad Soan, zijn wonderen en tekenen had gedaan. 44 Hij veranderde het water van de Nijl in bloed, hetzelfde deed Hij met de zijrivieren, zodat niemand kon drinken. 45 Hij stuurde steekvliegen die hun het leven onmogelijk maakten en kikkers die overal zaten. 46 Alle gewassen op de akkers werden kaalgevreten door ongedierte en daarna kwamen er nog sprinkhanen. 47 De hagel vernielde de druivenoogst en de ijzel bevroor de moerbeibomen. 48 Ook het vee stierf door de hagel en de kudden door de bliksem. 49 Hij liet over heel Egypte zijn brandende toorn neerkomen, zijn boosheid en angstaanjagende woede. 50 Zo ging zijn toorn over heel Egypte. Hij beschermde hen niet tegen de dood, maar gaf hen prijs aan de pest. 51 Alle oudste zonen in Egypte stierven. 52 Hij verzamelde zijn volk, zoals men schapen verzamelt. Als een kudde leidde Hij hen het land Egypte uit, de woestijn in. 53 Hij bracht de Israëlieten veilig verder en zij kenden geen angst, want God had al hun vijanden laten verdrinken. 54 Hij bracht hen naar heilig terrein, naar de berg die Hij voor Zichzelf had uitgekozen, de Sinaï. 55 Hij verjoeg de volken die zij tegenkwamen. Hij gaf Israël hun bezittingen en liet de twaalf stammen in hun tenten wonen. 56 Maar zij bleven God uitdagen en waren opstandig tegen God, de Allerhoogste. Zij hielden zich ook niet aan zijn leefregels. 57 Zij gingen afgoden dienen en werden ontrouw, zoals eens hun voorouders. Zij beantwoordden niet aan zijn eisen. 58 Zij tergden Hem met hun afgodenaltaren en maakten Hem jaloers met hun beeldendienst. 59 God hoorde alles en ontstak in toorn. Hij steunde het volk niet langer. 60 Hij gaf de tabernakel over in vijandige handen. Hij verliet hem. 61 Dit sieraad van God kwam in handen van de vijand. 62 Zijn volk kwam terecht in oorlogen, Hij was boos op zijn volk. 63 De jonge mannen kwamen om en de schoonheid van de meisjes werd niet meer bezongen. 64 De priesters werden gedood en de weduwen konden niet meer huilen. 65 Toen werd de Here wakker, net als een soldaat die van de wijn in slaap gevallen was. 66 Hij sloeg zijn tegenstanders van achteren neer en versloeg hen smadelijk. 67 Hij kwam niet terug bij de stammen van Jozef. Efraïm werd niet meer uitgekozen. 68 Hij koos de stam van Juda, de berg Sion, waarvan Hij zoveel houdt. 69 Daar bouwde Hij zijn nieuwe huis, het stond er net zo vast als de aarde na de schepping. 70 Zijn knecht David koos Hij uit en Hij haalde hem weg achter de schapen. 71 Hij hoefde geen schapen meer te weiden, maar nu een volk. Het volk van Jakob, Israël, werd zijn nieuwe kudde. 72 David weidde het volk met een oprecht hart en gaf het kundig leiding.