1Saray, la esposa de Abram, no había podido tener hijos. Pero como tenía una esclava egipcia llamada Agar,2-3Saray la tomó y se la llevó a Abram para que durmiera con ella. Saray le dijo a Abram: ―Como el SEÑOR no me ha permitido tener hijos, te ruego que te acuestes con mi esclava, para que yo pueda tener hijos por medio de ella. Abram estuvo de acuerdo con lo que le propuso Saray. Esto ocurrió cuando ya llevaban diez años viviendo en Canaán.4Así que Abram se acostó con Agar, y ella quedó embarazada. Cuando Agar supo que estaba embarazada, comenzó a portarse mal con Saray, su dueña.5Por eso, Saray le dijo a Abram: ―¡Tú tienes la culpa de que esta esclava me trate con desprecio! Yo te permití que durmieras con ella, y ahora que sabe que está embarazada se porta mal conmigo. ¡Que sea el SEÑOR el que determine quién de nosotros tiene la culpa!6Entonces Abram le dijo a Saray: ―La muchacha es tu esclava, así que haz con ella lo que quieras. Saray comenzó a maltratar tanto a Agar, que esta decidió huir.7El ángel del SEÑOR la encontró en el desierto, junto a un pozo que se halla en el camino que va hacia la región de Sur,8y le preguntó: ―Agar, esclava de Saray, ¿de dónde vienes, y a dónde vas? ―Estoy huyendo de Saray, mi dueña —respondió Agar.9Entonces el ángel del SEÑOR le dijo: ―Regresa adonde tu dueña, y obedécela.10Además, el ángel del SEÑOR le dijo: ―Tus descendientes serán tan numerosos que no será posible contarlos.11Estás embarazada y tendrás un hijo, y lo llamarás Ismael (Dios oye), porque el SEÑOR ha escuchado tu dolor.12Ismael será un hombre rebelde, como un potro salvaje. Peleará contra todos, y todos pelearán contra él; pero vivirá cerca de sus hermanos.13Agar llamó al SEÑOR, que hablaba con ella, «el Dios que me ve», pues se decía para sus adentros: «He visto al Dios que me ve».14Por eso, a este pozo, que está entre Cades y Béred, se le conoce como el«Pozo del Viviente que me ve».15Así que Agar le dio un hijo a Abram, el cual lo llamó Ismael.16Abram tenía ochenta y seis años cuando nació Ismael.
1Maar Abram en Sarai kregen geen kinderen. Daarom gaf Sarai haar dienares, het Egyptische meisje Hagar, als tweede vrouw aan Abram.2‘De HERE heeft mij geen kinderen gegeven,’ zei Sarai, ‘neem daarom mijn dienares tot vrouw. Haar kinderen zullen dan de mijne zijn.’3Abram stemde in met Saraiʼs voorstel. Dit gebeurde tien jaar nadat Abram in Kanaän kwam.4Hij had gemeenschap met Hagar en zij raakte in verwachting. Toen ze dat merkte, nam zij echter een hooghartige houding aan tegenover haar meesteres Sarai.5Sarai beklaagde zich daarover bij Abram. ‘Het is allemaal jouw schuld,’ zei ze boos. ‘Ik heb je mijn dienares gegeven en nu zij in verwachting is, kijkt ze op mij neer. Moge de HERE rechtspreken over wat mij is aangedaan.’6‘Je mag haar van mij onder handen nemen als je dat nodig vindt,’ antwoordde Abram. Toen nam Sarai Hagar onder handen en sloeg haar, zodat ze vluchtte.7De Engel van de HERE vond Hagar bij een bron in de woestijn langs de weg naar Sur.8De Engel zei: ‘Hagar, dienares van Sarai, waar komt u vandaan en waar gaat u heen?’ Hagar antwoordde: ‘Ik ben op de vlucht voor mijn meesteres.’9De Engel zei: ‘Ga terug naar uw meesteres en gehoorzaam haar,10want uw nakomelingen zullen een groot volk worden.11U bent in verwachting en u zult een zoon krijgen. Noem hem Ismaël (God luistert), want de HERE heeft uw klachten gehoord.12Uw zoon zal een wildebras worden, een vrijbuiter! Hij zal zich veel vijanden maken en zijn hele familie trotseren.’13Hierna noemde Hagar de naam van de Here—want Hij was het die met haar had gesproken—‘de God, die ziet en door mij werd gezien.’ Ze was verbaasd dat zij God had gezien en toch nog in leven was.14Later werd de bron in de woestijn ‘De bron van de Levende die mij ziet’ genoemd. Hij ligt tussen Kades en Bered.15-16Zo kreeg Abram een zoon van Hagar en hij noemde hem Ismaël. Abram was toen zesentachtig jaar oud.