1Und Korach[1], der Sohn Jizhars, des Sohnes Kehats, des Sohnes Levis, dazu Datan und Abiram, die Söhne Eliabs, und On, der Sohn Pelets, die Söhne Rubens, (2Mo 6,16; 2Mo 6,18; 2Mo 6,21; 4Mo 26,7; Jud 1,11)2die empörten sich gegen Mose, dazu zweihundertfünfzig Männer unter den Israeliten, Vorsteher der Gemeinde, von der Versammlung berufen, namhafte Leute. (4Mo 12,1)3Und sie versammelten sich gegen Mose und Aaron und sprachen zu ihnen: Ihr geht zu weit! Denn die ganze Gemeinde, sie alle sind heilig, und der HERR ist unter ihnen. Warum erhebt ihr euch über die Gemeinde des HERRN?4Als Mose das hörte, fiel er auf sein Angesicht (4Mo 14,5)5und sprach zu Korach und zu seiner ganzen Rotte: Morgen wird der HERR kundtun, wer ihm gehört, wer heilig ist und zu ihm nahen soll; wen er erwählt, der soll zu ihm nahen. (2Tim 2,19)6Dies tut: Nehmt euch Pfannen, Korach und seine ganze Rotte,7und legt Feuer hinein und tut Räucherwerk darauf vor dem HERRN am Morgen. Wen dann der HERR erwählt, der ist heilig. Ihr geht zu weit, ihr Söhne Levi!8Und Mose sprach zu Korach: Höret doch, ihr Söhne Levi!9Ist’s euch zu wenig, dass euch der Gott Israels ausgesondert hat aus der Gemeinde Israel, ihm zu nahen, damit ihr den Dienst für die Wohnung des HERRN verseht und vor die Gemeinde tretet, um ihr zu dienen? (4Mo 3,6; 4Mo 4,4)10Er hat dich und mit dir alle deine Brüder, die Söhne Levi, zu sich nahen lassen – und ihr sucht nun auch das Priestertum?11Du und deine ganze Rotte, ihr macht einen Aufruhr wider den HERRN! Es ist nicht allein Aaron, gegen den ihr murrt.12Und Mose schickte hin und ließ Datan und Abiram rufen, die Söhne Eliabs. Da sprachen sie: Wir ziehen nicht hinauf[2]!13Ist’s nicht genug, dass du uns aus dem Lande geführt hast, darin Milch und Honig fließt, und uns tötest in der Wüste? Musst du auch noch über uns herrschen?14Wie fein hast du uns gebracht in ein Land, darin Milch und Honig fließt, und hast uns Äcker und Weinberge zum Erbteil gegeben! Willst du den Leuten auch die Augen ausreißen? Wir ziehen nicht hinauf! (2Mo 3,8)15Da ergrimmte Mose sehr und sprach zu dem HERRN: Wende dich nicht zu ihrem Opfer. Ich habe nicht einen Esel von ihnen genommen und habe keinem von ihnen ein Leid getan. (1Sam 12,3)16Und Mose sprach zu Korach: Du und deine ganze Rotte, ihr sollt morgen vor den HERRN kommen, du und sie und Aaron.17Und ein jeder nehme seine Pfanne und lege Räucherwerk darauf, und tretet hin vor den HERRN, ein jeder mit seiner Pfanne, zweihundertfünfzig Pfannen; auch du und Aaron, ein jeder mit seiner Pfanne.18Und ein jeder nahm seine Pfanne und legte Feuer hinein und tat Räucherwerk darauf, und sie traten vor den Eingang der Stiftshütte und Mose und Aaron auch.19Und Korach versammelte gegen sie die ganze Gemeinde vor dem Eingang der Stiftshütte. Da erschien die Herrlichkeit des HERRN vor der ganzen Gemeinde. (4Mo 14,10)20Und der HERR redete mit Mose und Aaron und sprach:21Scheidet euch von dieser Gemeinde, damit ich sie im Nu vertilge. (1Mo 19,14)22Sie fielen aber auf ihr Angesicht und sprachen: Ach, Gott, der du bist der Gott des Lebensodems für alles Fleisch, wenn ein einziger Mann gesündigt hat, willst du darum gegen die ganze Gemeinde wüten? (2Sam 24,17; Hi 10,12; Hi 12,10)23Und der HERR redete mit Mose und sprach:24Sage der Gemeinde: Weicht ringsherum zurück von der Wohnung Korachs und Datans und Abirams.25Und Mose stand auf und ging zu Datan und Abiram, und die Ältesten Israels folgten ihm nach;26und er redete mit der Gemeinde und sprach: Weicht von den Zelten dieser ruchlosen Menschen und rührt nichts an, was sie haben, damit ihr nicht auch umkommt durch all ihre Sünde.27Da kehrten sie sich ab von der Wohnung Korachs, Datans und Abirams. Datan aber und Abiram gingen heraus und traten an die Tür ihrer Zelte mit ihren Frauen und Söhnen und kleinen Kindern.28Und Mose sprach: Daran sollt ihr merken, dass mich der HERR gesandt hat, alle diese Werke zu tun, und dass ich sie nicht tue aus meinem eigenen Herzen:29Werden sie sterben, wie alle Menschen sterben, oder heimgesucht, wie alle Menschen heimgesucht werden, so hat mich der HERR nicht gesandt;30wird aber der HERR etwas Neues schaffen, dass die Erde ihren Mund auftut und sie verschlingt mit allem, was sie haben, dass sie lebendig hinunter in das Totenreich fahren, so werdet ihr erkennen, dass diese Leute den HERRN gelästert haben.31Und als er alle diese Worte beendet hatte, zerriss die Erde unter ihnen (5Mo 11,6)32und tat ihren Mund auf und verschlang sie mit ihren Sippen, mit allen Menschen, die zu Korach gehörten, und mit all ihrer Habe.33Und sie fuhren lebendig in das Totenreich hinunter mit allem, was sie hatten, und die Erde deckte sie zu und sie kamen um, mitten aus der Gemeinde heraus.34Und ganz Israel, das um sie her war, floh vor ihrem Geschrei; denn sie dachten: Dass uns die Erde nicht auch verschlinge!35Und Feuer fuhr aus von dem HERRN und fraß auch die zweihundertfünfzig Männer, die das Räucherwerk opferten. (3Mo 10,1; Ps 106,17)
1Und Korah, der Sohn Jizhars, des Sohnes Kahats, des Sohnes Levis, nahm mit sich Dathan und Abiram, die Söhne Eliabs, und On, der Sohn Pelets, Söhne Rubens, (2Mo 6,21; 4Mo 26,5; 4Mo 27,3; Jud 1,11)2und sie empörten sich gegen Mose, samt 250 Männern aus den Kindern Israels, Vorstehern der Gemeinde, Berufenen der Versammlung, angesehenen Männern. (Jer 5,4; Mi 3,1; Lk 12,47; Röm 2,17)3Und sie versammelten sich gegen Mose und gegen Aaron und sprachen zu ihnen: Ihr beansprucht zu viel; denn die ganze Gemeinde, sie alle sind heilig, und der HERR ist in ihrer Mitte! Warum erhebt ihr euch über die Gemeinde des HERRN? (2Mo 19,5; 2Mo 29,45; 4Mo 14,14; 4Mo 15,40; 4Mo 16,11; Ps 106,16; Joh 3,27; 1Kor 12,15)4Als Mose dies hörte, warf er sich auf sein Angesicht; (Ps 37,5; 1Petr 5,6)5und er sprach zu Korah und zu seiner ganzen Rotte so: Morgen wird der HERR wissen lassen, wer ihm angehört und wer heilig ist, sodass er ihn zu sich nahen lässt. Wen er erwählt, den wird er zu sich nahen lassen. (2Mo 28,1; 2Mo 28,41; 3Mo 21,6; 3Mo 21,8; 4Mo 3,10; 4Mo 17,5; 1Chr 23,13; Ps 65,5; Hes 44,15; Hebr 5,4)6So tut nun dies, Korah und seine ganze Rotte: Nehmt für euch Räucherpfannen (3Mo 10,1)7und tut morgen Feuer hinein und legt Räucherwerk darauf vor dem HERRN; und der Mann, den der HERR dann erwählt, der ist heilig. Ihr beansprucht zu viel, ihr Söhne Levis! (4Mo 16,3; 1Kön 18,17; Röm 9,16)8Und Mose sprach zu Korah: Hört doch, ihr Söhne Levis!9Ist es euch zu wenig, dass euch der Gott Israels aus der Gemeinde Israels ausgesondert hat, um euch zu sich nahen zu lassen, damit ihr den Dienst an der Wohnung des HERRN verseht und vor der Gemeinde steht, um ihr zu dienen? (4Mo 3,45; 4Mo 8,14; Jes 7,13)10Er hat dich und alle deine Brüder, die Söhne Levis, samt dir zu ihm nahen lassen, und ihr begehrt nun auch das Priestertum? (Spr 13,10; Mt 20,21; Lk 22,24; Phil 2,3; 3Joh 1,9)11Fürwahr, du und deine ganze Rotte, ihr rottet euch gegen den HERRN zusammen! Und Aaron — wer ist er, dass ihr gegen ihn murrt? (2Mo 16,7; 1Sam 8,7; 1Kor 3,5)12Und Mose schickte hin und ließ Dathan und Abiram, die Söhne Eliabs, rufen. Sie aber sprachen: Wir kommen nicht hinauf! (Spr 29,9; Jes 3,5; 1Petr 2,13; Jud 1,8)13Ist es nicht genug, dass du uns aus einem Land herausgeführt hast, in dem Milch und Honig fließt, um uns in der Wüste zu töten? Willst du dich auch noch zum Herrscher über uns aufwerfen? (2Mo 2,14; Apg 7,27)14Hast du uns wirklich in ein Land gebracht, in dem Milch und Honig fließt, und hast uns Äcker und Weinberge zum Erbteil gegeben? Willst du diesen Leuten auch die Augen ausstechen? Wir kommen nicht hinauf! (4Mo 13,27)15Da ergrimmte Mose sehr und sprach zu dem HERRN: Wende dich nicht zu ihrer Opfergabe! Ich habe nicht einen Esel von ihnen genommen und habe keinem jemals ein Leid getan! (1Mo 4,5; 1Sam 12,13; Spr 21,27; Apg 20,33; 2Kor 7,2)16Und Mose sprach zu Korah: Du und deine ganze Rotte, kommt morgen vor den HERRN, du und sie und Aaron. (4Mo 16,6; 1Sam 12,7)17Und jeder nehme seine Räucherpfanne und lege Räucherwerk darauf, und dann bringe jeder seine Räucherpfanne vor den HERRN; das sind 250 Räucherpfannen, auch du und Aaron, nehmt jeder seine Räucherpfanne mit! (Hes 8,11)18Da nahm jeder seine Räucherpfanne und tat Feuer hinein und legte Räucherwerk darauf, und sie standen vor dem Eingang der Stiftshütte, auch Mose und Aaron. (3Mo 10,1)19Und Korah versammelte gegen sie die ganze Gemeinde vor dem Eingang der Stiftshütte. Da erschien die Herrlichkeit des HERRN vor der ganzen Gemeinde. (2Mo 16,10; 4Mo 17,7; Jes 3,13)20Und der HERR redete zu Mose und Aaron und sprach:21Sondert euch ab von dieser Gemeinde, dass ich sie in einem Augenblick vertilge! (1Mo 19,15; 2Mo 32,10; 4Mo 17,10; Hebr 12,29; Offb 18,4)22Da fielen sie auf ihr Angesicht und sprachen: O Gott, du Gott, der allem Fleisch den Lebensodem gibt, ein Mann hat gesündigt und du willst über die ganze Gemeinde zürnen? (1Mo 2,7; 1Mo 18,25; 4Mo 14,5; 4Mo 27,16; Hi 12,9; Jes 57,16)
Das Gericht des Herrn über die Aufrührer
23Da redete der HERR zu Mose und sprach:24Rede zu der Gemeinde und sprich: Entfernt euch ringsum von der Wohnung Korahs, Dathans und Abirams! (4Mo 16,21; Apg 2,40)25Da stand Mose auf und ging zu Dathan und Abiram, und die Ältesten Israels folgten ihm.26Und er redete zu der Gemeinde und sprach: Weicht doch von den Zelten dieser gottlosen Menschen und rührt nichts an von allem, was ihnen gehört, damit ihr nicht weggerafft werdet wegen aller ihrer Sünden! (1Mo 19,12; Jes 52,11; Jer 51,6; 2Kor 6,17)27Da entfernten sie sich ringsum von der Wohnung Korahs, Dathans und Abirams. Dathan aber und Abiram kamen heraus und traten an den Eingang ihrer Zelte mit ihren Frauen und Söhnen und Kindern. (2Kön 9,30; Spr 16,18; Spr 18,12)28Und Mose sprach: Daran sollt ihr erkennen, dass der HERR mich gesandt hat, alle diese Werke zu tun, und dass ich nicht aus meinem eigenen Herzen gehandelt habe: (2Mo 3,12; 1Kön 18,36; Joh 5,30; Joh 5,36)29Wenn diese sterben werden, wie alle Menschen sterben, und gestraft werden mit einer Strafe, wie sie alle Menschen trifft, so hat der HERR mich nicht gesandt. (1Kön 22,28)30Wenn aber der HERR etwas Neues schaffen wird, sodass der Erdboden seinen Mund auftut und sie verschlingt mit allem, was sie haben, dass sie lebendig hinunterfahren ins Totenreich, so werdet ihr erkennen, dass diese Leute den HERRN gelästert haben! (Ps 55,16)31Und es geschah, als er alle diese Worte ausgeredet hatte, da zerriss der Erdboden unter ihnen; (4Mo 26,9; 5Mo 11,6; Ps 106,17; Hebr 10,31)32und die Erde tat ihren Mund auf und verschlang sie samt ihren Familien und alle Menschen, die Korah anhingen, und all [ihre] Habe. (4Mo 16,16)33Und sie fuhren lebendig hinunter ins Totenreich mit allem, was sie hatten, und die Erde deckte sie zu. So wurden sie mitten aus der Gemeinde vertilgt. (4Mo 16,31)34Ganz Israel aber, das rings um sie her war, floh bei ihrem Geschrei; denn sie sprachen: Dass uns die Erde nicht auch verschlingt! (Jes 33,3; Sach 14,5; Offb 6,15)35Und Feuer ging aus von dem HERRN und verzehrte die 250 Männer, die das Räucherwerk darbrachten. (3Mo 10,2; 4Mo 11,1; 4Mo 16,17; Ps 106,18)
1-2يک روز قورح پسر يصهار نوهٔ قهات از قبيلهٔ لاوی، با داتان و ابيرام پسران الياب و اون پسر فالت كه هر سه از قبيلهٔ رئوبين بودند با هم توطئه كردند كه عليه موسی شورش كنند. دويست و پنجاه نفر از سران معروف اسرائيل كه توسط مردم انتخاب شده بودند در اين توطئه شركت داشتند.3ايشان نزد موسی و هارون رفته گفتند: «شما از حد خود تجاوز میكنيد! شما از هيچكدام از ما بهتر نيستيد. همهٔ قوم اسرائيل مقدسند و خداوند با همگی ما میباشد؛ پس چه حقی داريد خود را در رأس قوم خداوند قرار دهيد؟»4موسی وقتی سخنان ايشان را شنيد به خاک افتاد.5سپس به قورح و آنانی كه با او بودند گفت: «فردا صبح خداوند به شما نشان خواهد داد چه كسی به او تعلق دارد و مقدس است و خداوند چه كسی را به عنوان كاهن خود انتخاب كرده است.6-7ای قورح، تو و تمام كسانی كه با تو هستند فردا صبح، آتشدانها گرفته، آتش در آنها بگذاريد و در حضور خداوند بخور در آنها بريزيد. آنگاه خواهيم ديد خداوند چه كسی را انتخاب كرده است. ای پسران لاوی، اين شما هستيد كه از حد خود تجاوز میكنيد!»8-9موسی به قورح و آنانی كه با او بودند گفت: «ای لاویان گوش دهيد. آيا به نظر شما اين امر كوچكی است كه خدای اسرائيل شما را از ميان تمام قوم اسرائيل برگزيده است تا در خيمهٔ مقدس خداوند كار كنيد و به او نزديک باشيد و برای خدمت به قوم در حضور آنها بايستيد؟10آيا اين وظيفه را كه خداوند فقط به شما لاویان داده است ناچيز میدانيد كه اكنون خواهان مقام كاهنی هم هستيد؟11با اين كار در واقع بر ضد خداوند قيام كردهايد. مگر هارون چه كرده است كه از او شكايت میكنيد؟»12بعد موسی به دنبال داتان و ابيرام پسران الياب فرستاد، ولی آنها نيامدند13و در جواب گفتند: «مگر اين امر كوچكی است كه تو ما را از سرزمين حاصلخيز مصر بيرون آوردی تا در اين بيابان بیآب و علف از بين ببری و حالا هم خيال داری بر ما حكومت كنی؟14از اين گذشته، هنوز كه ما را به سرزمين حاصلخيزی كه وعده داده بودی نرسانيدهای و مزرعه و تاكستانی به ما ندادهای. چه كسی را میخواهی فريب دهی؟ ما نمیخواهيم بياييم.»15پس موسی بسيار خشمناک شده، به خداوند گفت: «قربانیهای ايشان را قبول نكن! من حتی الاغی هم از ايشان نگرفتهام و زيانی به يكی از آنها نرسانيدهام.»16موسی به قورح گفت: «تو و تمامی يارانت فردا صبح به حضور خداوند بياييد، هارون نيز اينجا خواهد بود.17فراموش نكنيد آتشدانها را با خودتان آورده، بخور بر آنها بگذاريد. هر کس يک آتشدان، يعنی جمعاً دويست و پنجاه آتشدان با خودتان بياوريد. هارون هم با آتشدان خود در اينجا حاضر خواهد شد.»18آنها همين كار را كردند. همگی آتشدانهای خود را آورده، روشن كردند و بخور بر آنها گذاشتند و با موسی و هارون كنار در ورودی خيمهٔ عبادت ايستادند.19در اين بين، قورح تمامی قوم اسرائيل را عليه موسی و هارون تحريک كرده بود و همگی آنها نزد در خيمه عبادت جمع شده بودند. حضور پرجلال خداوند بر تمام قوم اسرائيل نمايان شد.20خداوند به موسی و هارون فرمود:21«از كنار اين قوم دور شويد تا فوراً آنها را هلاک كنم.»22ولی موسی و هارون رو به خاک نهاده، عرض كردند: «ای خدايی كه خدای تمام افراد بشر هستی، آيا به خاطر گناه يک نفر، نسبت به تمامی قوم خشمگين میشوی؟»23-24خداوند به موسی فرمود: «پس به بنیاسرائيل بگو كه از كنار خيمههای قورح و داتان و ابيرام دور شوند.»25پس موسی در حالی که رهبران اسرائيل او را همراهی میكردند به سوی خيمههای داتان و ابيرام شتافت.26او به قوم اسرائيل گفت: «از اطراف خيمههای اين مردان بدكار دور شويد و به چيزی كه مال آنهاست دست نزنيد مبادا شريک گناهان ايشان شده، با ايشان هلاک شويد.»27پس قوم اسرائيل از اطراف خيمههای قورح و داتان و ابيرام دور شدند. داتان و ابيرام با زنان و پسران و اطفال خود از خيمههايشان بيرون آمده، دم در ايستادند.28موسی گفت: «حال خواهيد دانست كه خداوند مرا فرستاده است تا تمامی اين كارها را انجام بدهم و اينكه به ارادهٔ خودم كاری نكردهام.29اگر اين مردان به مرگ طبيعی يا در اثر تصادف يا بيماری بميرند، پس خداوند مرا نفرستاده است.30اما اگر خداوند معجزهای نموده، زمين باز شود و ايشان را با هر چه كه دارند ببلعد و زنده به گور شوند، آنگاه بدانيد كه اين مردان به خداوند اهانت كردهاند.»31به محض اينكه سخنان موسی تمام شد، ناگهان زمين زير پای قورح و داتان و ابيرام دهان گشود32و آنها را با خانوادهها و همدستانی كه با آنها ايستاده بودند، همراه با دار و ندارشان، فرو برد.33پس به اين ترتيب، زمين بر ايشان به هم آمد و ايشان زنده به گور شدند و از بين رفتند.34اسرائيلیهايی كه نزديک آنها ايستاده بودند از فرياد آنها پا به فرار گذاشتند، چون ترسيدند زمين، ايشان را هم به كام خود فرو برد.35سپس آتشی از جانب خداوند فرود آمد و آن دويست و پنجاه نفری را كه بخور تقديم میكردند، سوزانيد.36-38خداوند به موسی فرمود: «به العازار پسر هارون كاهن بگو كه آن آتشدانها را از داخل آتش بيرون آورد، چون آنها وقف خداوند شده، مقدس میباشند. او بايد خاكستر آتشدانهای اين مردانی را كه به قيمت جان خود گناه كردند دور بريزد. بعد آتشدانها را در هم كوبيده، از آن ورقهای برای پوشش قربانگاه درست كند، زيرا اين آتشدانها مقدسند. اين پوشش قربانگاه برای قوم اسرائيل، خاطرهٔ عبرتانگيزی خواهد بود.»39پس العازار كاهن، آن آتشدانهای مفرغی را گرفته، در هم كوبيد و از آن ورقهای فلزی برای پوشش قربانگاه ساخت،40تا برای قوم اسرائيل عبرتی باشد كه هيچكس، غير از نسل هارون، جرأت نكند در حضور خداوند بخور بسوزاند، مبادا همان بلايی بر سرش آيد كه بر سر قورح و طرفدارانش آمد. بدين ترتيب دستورات خداوند به موسی، عملی گرديد.41اما فردای همان روز، بنیاسرائيل دوباره عليه موسی و هارون زبان به شكايت گشودند و گفتند: «شما قوم خداوند را كشتهايد!»42ولی وقتی آنها دور موسی و هارون را گرفته بودند ناگهان ابر، خيمه عبادت را پوشاند و حضور پرجلال خداوند نمايان شد.43-44موسی و هارون آمدند و كنار در خيمهٔ عبادت ايستادند و خداوند به موسی فرمود:45«از كنار اين قوم دور شويد تا فوراً آنها را نابود كنم.» ولی موسی و هارون در حضور خداوند به خاک افتادند.46موسی به هارون گفت: «آتشدان خود را برداشته، آتش از روی قربانگاه در آن بگذار و بخور بر آن بريز و فوراً به ميان قوم ببر و برای ايشان كفاره كن تا گناهانشان آمرزيده شود، زيرا غضب خداوند بر ايشان افروخته و بلا شروع شده است.»47هارون مطابق دستور موسی عمل كرد و به ميان قوم شتافت، زيرا بلا شروع شده بود، پس بخور بر آتش نهاد و برای ايشان كفاره نمود.48او بين زندگان و مردگان ايستاد و بلا متوقف شد.49با اين حال، علاوه بر آنانی كه روز پيش با قورح به هلاكت رسيده بودند چهارده هزار و هفتصد نفر ديگر هم مردند.50هارون نزد موسی به در خيمهٔ عبادت بازگشت و بدين ترتيب بلا رفع شد.