1-2De veroverde gebieden van Kanaän werden door loting onder de andere negen en een halve stam van Israël verdeeld. Welk gebied aan welke stam werd gegeven, werd bepaald door het lot te werpen voor de HERE. En de HERE zorgde ervoor dat het lot viel zoals Hij wilde. De priester Eleazar, Jozua en de stamleiders hadden de leiding bij deze loting.3-4Mozes had al land toegewezen aan de tweeënhalve stam op de oostelijke oever van de Jordaan. De stam van Jozef was gesplitst in twee afzonderlijke stammen, Manasse en Efraïm, en de Levieten kregen helemaal geen land, behalve enkele steden om in te wonen en wat weidegrond rond die steden om hun vee te laten grazen.5De verdeling van het land werd dus geregeld volgens de aanwijzingen die de HERE Mozes had gegeven.6Een aantal leden van de stam Juda kwam onder leiding van Kaleb (de zoon van Jefunne) naar Jozua, die in Gilgal was. ‘Herinnert u zich nog wat de HERE in Kades-Barnea tegen Mozes zei over ons beiden?’ vroeg Kaleb aan Jozua.7‘Ik was veertig jaar toen Mozes ons vanuit Kades-Barnea eropuit stuurde om het land Kanaän te verkennen. Ik bracht een nauwkeurig verslag uit.8Onze broeders die ons hadden vergezeld, maakten het volk echter bang en ontmoedigden iedereen om het beloofde land binnen te trekken. Maar omdat ik de HERE, mijn God, trouw was gebleven,9zei Mozes tegen mij: “Het deel van Kanaän waaruit u zojuist bent teruggekeerd, zal voor altijd voor u en uw nageslacht zijn.”10Zoals u zelf wel kunt zien, heeft de HERE mij al die vijfenveertig jaar van onze omzwervingen door de woestijn in leven gehouden en op dit moment ben ik vijfentachtig jaar oud.11Ik heb nog net zoveel kracht als toen Mozes ons op verkenning uitzond en ik kan nog steeds reizen en vechten als toen!12Daarom vraag ik u mij het heuvelgebied te geven dat de HERE mij heeft beloofd. U zult zich herinneren dat wij toen als verkenners zagen hoe daar de Enakieten, een volk van reuzen, in grote, ommuurde steden woonden. Maar als de HERE mij helpt, zal ik hen uit het land verdrijven.’13-14Jozua zegende hem toen en gaf hem Hebron als een eeuwig erfdeel, omdat hij de HERE, de God van Israël, volkomen trouw was gebleven.15Vóór die tijd werd Hebron Kirjat-Arba genoemd, naar een beroemde held van de Enakieten. Toen was de strijd voorbij en kwam er rust in het land.
1These are the inheritances that the people of Israel received in the land of Canaan, which Eleazar the priest and Joshua the son of Nun and the heads of the fathers’ houses of the tribes of the people of Israel gave them to inherit. (Num 34:17; Joz 17:4; Joz 21:1)2Their inheritance was by lot, just as the Lord had commanded by the hand of Moses for the nine and one-half tribes. (Num 26:56; Num 33:54; Num 34:13)3For Moses had given an inheritance to the two and one-half tribes beyond the Jordan, but to the Levites he gave no inheritance among them. (Joz 13:8; Joz 13:33)4For the people of Joseph were two tribes, Manasseh and Ephraim. And no portion was given to the Levites in the land, but only cities to dwell in, with their pasturelands for their livestock and their substance. (Gen 48:5; 1 Kron 5:1)5The people of Israel did as the Lord commanded Moses; they allotted the land. (Num 35:1; Joz 21:2)
Caleb’s Request and Inheritance
6Then the people of Judah came to Joshua at Gilgal. And Caleb the son of Jephunneh the Kenizzite said to him, “You know what the Lord said to Moses the man of God in Kadesh-barnea concerning you and me. (Num 14:24; Num 14:30; Num 32:12; Deut 1:36; Deut 1:38; Joz 14:13; Joz 15:17)7I was forty years old when Moses the servant of the Lord sent me from Kadesh-barnea to spy out the land, and I brought him word again as it was in my heart. (Num 13:6; Num 13:16; Num 13:30; Num 14:6)8But my brothers who went up with me made the heart of the people melt; yet I wholly followed the Lord my God. (Num 13:31; Deut 1:28)9And Moses swore on that day, saying, ‘Surely the land on which your foot has trodden shall be an inheritance for you and your children forever, because you have wholly followed the Lord my God.’ (Num 14:24; Deut 1:36; Joz 1:3)10And now, behold, the Lord has kept me alive, just as he said, these forty-five years since the time that the Lord spoke this word to Moses, while Israel walked in the wilderness. And now, behold, I am this day eighty-five years old. (Num 14:30; Joz 14:7)11I am still as strong today as I was in the day that Moses sent me; my strength now is as my strength was then, for war and for going and coming. (Deut 31:2; Deut 34:7)12So now give me this hill country of which the Lord spoke on that day, for you heard on that day how the Anakim were there, with great fortified cities. It may be that the Lord will be with me, and I shall drive them out just as the Lord said.” (Num 13:28; Num 13:33)13Then Joshua blessed him, and he gave Hebron to Caleb the son of Jephunneh for an inheritance. (Joz 10:36; Joz 15:13; Joz 21:11; Joz 22:6; Ri 1:20; 1 Kron 6:55)14Therefore Hebron became the inheritance of Caleb the son of Jephunneh the Kenizzite to this day, because he wholly followed the Lord, the God of Israel. (Joz 14:8)15Now the name of Hebron formerly was Kiriath-arba.[1] (Arba[2] was the greatest man among the Anakim.) And the land had rest from war. (Gen 23:2; Gen 35:27; Joz 10:36; Joz 11:23; Joz 14:13; Ri 1:10)