Jona 1 | Het Boek :: ERF Bibleserver

Het Boek

Jona weigert Gods opdracht uit te voeren

1 De HERE zei tegen Jona, de zoon van Amittai: 2 ‘Ga naar de grote stad Nineve en geef haar inwoners namens Mij de volgende boodschap: “De HERE zegt: Ik waarschuw u, want Ik kan uw slechtheid niet langer verdragen!” ’ 3 Maar Jona wilde niet. Hij ging naar de havenstad Jafo waar hij een schip vond met de stad Tarsis als bestemming. Hij betaalde voor zijn overtocht, ging aan boord en vluchtte zo voor de HERE. 4 Terwijl het schip voortzeilde, joeg de HERE echter een harde wind over de zee. Er ontstond een storm waardoor het schip dreigde te vergaan. 5 In hun doodsangst riepen de bemanningsleden hun goden te hulp en gooiden de lading overboord om het schip lichter te maken. Terwijl dit gebeurde, lag Jona te slapen in het scheepsruim. 6 De kapitein van het schip kwam naar beneden, wekte hem en zei: ‘Ligt u op een moment als dit te slapen? Vooruit, sta op. Roep uw god te hulp. Misschien zal hij genadig zijn en ons leven redden!’ 7 De bemanning overlegde en besloot te loten om erachter te komen wie de goden had beledigd en dus de schuld had van deze verschrikkelijke storm. Jona bleek de schuldige te zijn. 8 ‘Wat hebt u uitgehaald,’ vroegen zij hem, ‘dat wij in deze vreselijke storm terechtkomen? Wie bent u? Wat doet u hier? Uit welk land komt u?’ 9-10 Hij zei: ‘Ik ben een Hebreeër en ik geloof in de Eeuwige, de God van de hemel, die de hemel, de aarde en de zee heeft gemaakt.’ Daarna vertelde hij hun dat hij op de vlucht was voor de HERE. De angst sloeg de mannen om het hart toen zij dat hoorden. ‘Waarom hebt u dat gedaan?’ riepen zij. 11 ‘Wat moeten wij met u doen om een eind te maken aan deze storm?’ Want de zee werd steeds dreigender. 12 ‘Gooi mij maar overboord,’ zei hij, ‘dan zal de zee weer tot rust komen. Want ik weet dat deze storm míjn schuld is.’ 13 Zij spanden zich nog meer in om het schip naar de wal te roeien, maar het lukte niet. Zij konden niet tegen de storm op. 14 Toen schreeuwden zij in gebed tot de HERE: ‘HERE,’ smeekten zij, ‘laat ons toch niet sterven om de zonde van deze man en stel ons niet verantwoordelijk voor zijn dood, want het is niet onze schuld, U hebt naar uw eigen inzicht gehandeld.’ 15 Toen pakten zij Jona en gooiden hem overboord in het woest kolkende water, en de storm ging liggen! 16 De mannen werden vervuld met een diep ontzag voor de HERE, zij brachten Hem offers en zwoeren Hem te zullen dienen. 17 De HERE had echter gezorgd voor een grote vis, die Jona inslikte. Jona bleef drie dagen en drie nachten in die vis.

English Standard Version

van Crossway

Jonah Flees the Presence of the Lord

1 Now the word of the Lord came to Jonah the son of Amittai, saying, (2 Kon 14:25) 2 “Arise, go to Nineveh, that great city, and call out against it, for their evil^[1] has come up before me.” (Gen 10:11; 2 Kon 19:36; Jona 3:3; Jona 4:11; Nah 1:1; Zef 2:13; Mat 12:41; Luk 11:30; Luk 11:32; Op 18:5)

Gen 10:112 Kon 19:36Jona 3:3Jona 4:11Nah 1:1Zef 2:13Mat 12:41Luk 11:30Luk 11:32Op 18:5

3 But Jonah rose to flee to Tarshish from the presence of the Lord. He went down to Joppa and found a ship going to Tarshish. So he paid the fare and went down into it, to go with them to Tarshish, away from the presence of the Lord. (Gen 4:16; Joz 19:46; 1 Kon 10:22; Ps 139:9; Jona 4:2)

Gen 4:16Joz 19:461 Kon 10:22Ps 139:9Jona 4:2

4 But the Lord hurled a great wind upon the sea, and there was a mighty tempest on the sea, so that the ship threatened to break up. (1 Kon 22:48; Ps 48:7; Ps 107:25) 5 Then the mariners were afraid, and each cried out to his god. And they hurled the cargo that was in the ship into the sea to lighten it for them. But Jonah had gone down into the inner part of the ship and had lain down and was fast asleep. (Ps 107:28; Hand 27:18; Hand 27:38) 6 So the captain came and said to him, “What do you mean, you sleeper? Arise, call out to your god! Perhaps the god will give a thought to us, that we may not perish.” (Jona 1:5; Jona 3:9)

Jonah Is Thrown into the Sea

7 And they said to one another, “Come, let us cast lots, that we may know on whose account this evil has come upon us.” So they cast lots, and the lot fell on Jonah. (Ri 20:9) 8 Then they said to him, “Tell us on whose account this evil has come upon us. What is your occupation? And where do you come from? What is your country? And of what people are you?” 9 And he said to them, “I am a Hebrew, and I fear the Lord, the God of heaven, who made the sea and the dry land.” (Ps 146:6; Op 11:13) 10 Then the men were exceedingly afraid and said to him, “What is this that you have done!” For the men knew that he was fleeing from the presence of the Lord, because he had told them. (Jona 1:3) 11 Then they said to him, “What shall we do to you, that the sea may quiet down for us?” For the sea grew more and more tempestuous. 12 He said to them, “Pick me up and hurl me into the sea; then the sea will quiet down for you, for I know it is because of me that this great tempest has come upon you.” (Joz 7:20) 13 Nevertheless, the men rowed hard^[2] to get back to dry land, but they could not, for the sea grew more and more tempestuous against them. 14 Therefore they called out to the Lord, “O Lord, let us not perish for this man’s life, and lay not on us innocent blood, for you, O Lord, have done as it pleased you.” (Deut 21:8; Ps 115:3) 15 So they picked up Jonah and hurled him into the sea, and the sea ceased from its raging. (Ps 65:7; Luk 8:24) 16 Then the men feared the Lord exceedingly, and they offered a sacrifice to the Lord and made vows. (Gen 8:20; Gen 31:54; Jona 2:9)

A Great Fish Swallows Jonah

17 ^[3] And the Lord appointed^[4] a great fish to swallow up Jonah. And Jonah was in the belly of the fish three days and three nights. (Mat 12:40; Mat 16:4; Luk 11:30)