Exodus 32 | Het Boek :: ERF Bibleserver

Het Boek

Het gouden kalf

1 Toen het volk zag dat Mozes niet direct terugkeerde van de berg, ging het naar Aäron. ‘Vooruit,’ zeiden zij, ‘maak een god voor ons die voor ons uit kan gaan, want we weten niet wat er met Mozes gebeurd is, die ons uit Egypte hierheen heeft geleid.’ 2 ‘Goed,’ zei Aäron, ‘geef mij jullie gouden ringen maar.’ 3 Iedereen leverde zijn gouden ringen in: mannen, vrouwen, jongens en meisjes. 4 Aäron smolt het goud en goot het in de vorm van een kalf. De Israëlieten riepen: ‘O Israël, dit is de god die ons uit Egypte heeft bevrijd!’ 5 Toen Aäron zag hoe blij de mensen met hun god waren, bouwde hij een altaar voor het kalf en kondigde aan: ‘Morgen vieren we een groot feest voor de HERE!’ 6 De volgende morgen waren de mensen al vroeg op en brachten brandoffers en vredeoffers aan het kalf. Daarna werd er gegeten en gedronken en ze stonden op om losbandig te dansen. 7 De HERE zei tegen Mozes: ‘Ga snel naar beneden! Het volk dat u uit Egypte hebt geleid, heeft zichzelf in het verderf gestort. 8 Ze hebben mijn wetten nu al de rug toegekeerd. Ze hebben zelf een kalf gemaakt en daarvoor geknield en geofferd. “Dit is de god die ons uit Egypte heeft bevrijd, Israël,” hebben zij geroepen!’ 9 Toen zei de HERE: ‘Ik heb nu gezien wat een koppig en ongehoorzaam volk dit is! 10 Laat Mij mijn gang gaan, dan zal Ik mijn toorn op hen koelen en ze allemaal vernietigen en Ik zal u, Mozes, in plaats van hen tot een groot volk laten worden.’ 11 Maar Mozes smeekte God dat niet te doen. ‘HERE,’ drong hij aan, ‘waarom zou U uw toorn koelen op uw eigen volk, dat U uit Egypte hebt bevrijd met veel machtsvertoon en grote wonderen? 12 Wilt U dat de Egyptenaren later zeggen: “Hij heeft het volk naar de bergen gebracht om het te kunnen vernietigen en van de aardbodem weg te vagen”? Vergeet uw toorn toch en straf het volk niet! 13 Denk aan uw belofte aan uw dienaren Abraham, Isaak en Israël. Want U hebt hun Zelf gezworen: “Ik zal uw nakomelingen zo talrijk maken als de sterren aan de hemel en Ik zal hun dit hele land, waarover Ik heb gesproken en wat Ik aan uw nakomelingen heb beloofd, tot een eeuwig bezit geven.” ’ 14 Toen veranderde de HERE van gedachten en spaarde hen. 15 Mozes ging de berg af met in zijn handen de Tien Geboden, geschreven op de beide kanten van twee stenen plaquettes. 16 God had deze plaquettes Zelf beschreven. 17 Toen Jozua het lawaai van de feestende Israëlieten in het kamp hoorde, riep hij naar Mozes: ‘Het lijkt wel of er wordt gevochten in het kamp!’ 18 ‘Nee,’ antwoordde Mozes, ‘het is geen geluid als bij een overwinning of een nederlaag. Zij zingen.’ 19 Toen de beide mannen bij het kamp kwamen, zag Mozes het kalf en de dansende menigte. Woedend smeet hij de twee stenen plaquettes op de grond. Daar lagen ze in stukken aan de voet van de berg. 20 Hij greep het kalf en smolt het in het vuur. Toen het goud was afgekoeld, vermaalde hij het tot poeder. Het goudpoeder gooide hij in het water en hij dwong de Israëlieten dit water te drinken. 21 Toen riep Mozes Aäron ter verantwoording. ‘Wat hebben deze mensen jou misdaan, dat je zoʼn zware zonde op hen laadt?’ vroeg hij. 22 ‘Word alsjeblieft niet kwaad,’ verdedigde Aäron zich. ‘Je weet toch dat dit volk snel tot zonde vervalt? 23 Zij zeiden tegen mij: “Maak een god voor ons die voor ons uit kan gaan, want we weten niet wat er met Mozes is gebeurd, die ons uit Egypte hierheen heeft gebracht.” 24 Toen zei ik: “Geef me jullie gouden ringen dan maar”. Die brachten ze allemaal bij me en ik gooide ze in het vuur en toen kwam dit kalf eruit!’ 25 Toen Mozes zag dat het volk zichzelf en zijn God kwijt was door de aanbidding van het kalf—op aanmoediging van Aäron en tot leedvermaak van hun vijanden— 26 ging hij bij de ingang van het kamp staan en riep luid: ‘Laten zij die vóór de HERE zijn, bij mij komen!’ Toen kwamen alle Levieten bij hem staan. 27 Hij zei tegen hen: ‘De HERE, de God van Israël, zegt: “Ga het kamp door en dood jullie broers, vrienden en buren.” ’ 28 De Levieten gaven gehoor aan die opdracht. Die dag stierven ongeveer drieduizend man. 29 Daarna zei Mozes tegen de Levieten: ‘Vandaag zijn jullie aan de HERE gewijd, want jullie hebben Hem gehoorzaamd, ook al betekende dat het doden van jullie broers, vrienden en buren. De HERE zal jullie rijk zegenen.’ 30 De volgende dag sprak Mozes het volk toe en zei: ‘Jullie hebben een grote zonde begaan, maar ik zal de berg weer beklimmen om de HERE te vragen of Hij jullie wil vergeven.’ 31 Daarna ging Mozes terug naar de HERE en zei: ‘Het volk heeft een grote zonde begaan, want het heeft voor zichzelf een gouden god gemaakt. 32 Alstublieft, vergeeft U hun hun zonde en zo niet, verwijder mijn naam dan uit het boek dat U hebt geschreven.’ 33 ‘Iemand die tegen Mij heeft gezondigd, verwijder Ik uit mijn boek,’ antwoordde de HERE. 34 ‘Maar ga hier nu weg en breng het volk naar de plaats waarover Ik heb gesproken. Ik beloof je dat mijn Engel voor jullie uit zal gaan. Maar als Ik dit volk weer bezoek, zal Ik hen zeker straffen voor hun zonde.’ 35 Zo strafte de HERE het volk, omdat het Aärons kalf had aanbeden.

English Standard Version

van Crossway

The Golden Calf

1 When the people saw that Moses delayed to come down from the mountain, the people gathered themselves together to Aaron and said to him, “Up, make us gods who shall go before us. As for this Moses, the man who brought us up out of the land of Egypt, we do not know what has become of him.” (Ex 13:21; Ex 24:18; Ex 32:23; Deut 9:9; Hand 7:40)

Ex 13:21Ex 24:18Ex 32:23Deut 9:9Hand 7:40

2 So Aaron said to them, “Take off the rings of gold that are in the ears of your wives, your sons, and your daughters, and bring them to me.” (Ex 12:35; Ri 8:24) 3 So all the people took off the rings of gold that were in their ears and brought them to Aaron. 4 And he received the gold from their hand and fashioned it with a graving tool and made a golden^[1] calf. And they said, “These are your gods, O Israel, who brought you up out of the land of Egypt!” (Deut 9:16; Ri 17:3; 1 Kon 12:28; Neh 9:18; Ps 106:19; Hand 7:41)

Deut 9:16Ri 17:31 Kon 12:28Neh 9:18Ps 106:19Hand 7:41

5 When Aaron saw this, he built an altar before it. And Aaron made a proclamation and said, “Tomorrow shall be a feast to the Lord.” (2 Kon 10:20) 6 And they rose up early the next day and offered burnt offerings and brought peace offerings. And the people sat down to eat and drink and rose up to play. (Gen 26:8; Ri 21:21; 1 Cor 10:7) 7 And the Lord said to Moses, “Go down, for your people, whom you brought up out of the land of Egypt, have corrupted themselves. (Deut 9:12; Ri 2:19; Hos 9:9) 8 They have turned aside quickly out of the way that I commanded them. They have made for themselves a golden calf and have worshiped it and sacrificed to it and said, ‘These are your gods, O Israel, who brought you up out of the land of Egypt!’” (Ex 20:3; Ex 20:23; Deut 9:16) 9 And the Lord said to Moses, “I have seen this people, and behold, it is a stiff-necked people. (Ex 33:3; Ex 33:5; Ex 34:9; Deut 9:6; Deut 9:13; Deut 31:27; 2 Kron 30:8; Jes 48:4; Hand 7:51)

Ex 33:3Ex 33:5Ex 34:9Deut 9:6Deut 9:13Deut 31:272 Kron 30:8Jes 48:4Hand 7:51

10 Now therefore let me alone, that my wrath may burn hot against them and I may consume them, in order that I may make a great nation of you.” (Ex 22:24; Ex 33:3; Num 14:12; Deut 9:14)

Ex 22:24Ex 33:3Num 14:12Deut 9:14

11 But Moses implored the Lord his God and said, “O Lord, why does your wrath burn hot against your people, whom you have brought out of the land of Egypt with great power and with a mighty hand? (Deut 9:18; Deut 9:26; Ps 74:1; Ps 106:23)

Deut 9:18Deut 9:26Ps 74:1Ps 106:23

12 Why should the Egyptians say, ‘With evil intent did he bring them out, to kill them in the mountains and to consume them from the face of the earth’? Turn from your burning anger and relent from this disaster against your people. (Ex 32:14; Num 14:13; Deut 32:27) 13 Remember Abraham, Isaac, and Israel, your servants, to whom you swore by your own self, and said to them, ‘I will multiply your offspring as the stars of heaven, and all this land that I have promised I will give to your offspring, and they shall inherit it forever.’” (Gen 12:7; Gen 13:15; Gen 15:7; Gen 15:18; Gen 22:16; Gen 26:4; Gen 28:13; Gen 35:11; Gen 48:16; Heb 6:13)

Gen 12:7Gen 13:15Gen 15:7Gen 15:18Gen 22:16Gen 26:4Gen 28:13Gen 35:11Gen 48:16Heb 6:13

14 And the Lord relented from the disaster that he had spoken of bringing on his people. (1 Kron 21:15; Ps 106:45; Jer 18:8; Jer 26:13; Jer 26:15; Jer 26:19; Am 7:3; Am 7:6; Jona 3:10; Jona 4:2)

1 Kron 21:15Ps 106:45Jer 18:8Jer 26:13Jer 26:15Jer 26:19Am 7:3Am 7:6Jona 3:10Jona 4:2

15 Then Moses turned and went down from the mountain with the two tablets of the testimony in his hand, tablets that were written on both sides; on the front and on the back they were written. (Ex 34:29; Deut 9:15) 16 The tablets were the work of God, and the writing was the writing of God, engraved on the tablets. (Ex 31:18) 17 When Joshua heard the noise of the people as they shouted, he said to Moses, “There is a noise of war in the camp.” (Ex 17:9; Ex 24:13; Ex 33:11) 18 But he said, “It is not the sound of shouting for victory, or the sound of the cry of defeat, but the sound of singing that I hear.” (Jer 51:14) 19 And as soon as he came near the camp and saw the calf and the dancing, Moses’ anger burned hot, and he threw the tablets out of his hands and broke them at the foot of the mountain. (Deut 9:16; Deut 9:21) 20 He took the calf that they had made and burned it with fire and ground it to powder and scattered it on the water and made the people of Israel drink it. 21 And Moses said to Aaron, “What did this people do to you that you have brought such a great sin upon them?” (Gen 20:9) 22 And Aaron said, “Let not the anger of my lord burn hot. You know the people, that they are set on evil. (Ex 14:11; Ex 15:24; Ex 16:2; Ex 16:20; Ex 17:2; Ex 17:4; 1 Sam 15:24)

Ex 14:11Ex 15:24Ex 16:2Ex 16:20Ex 17:2Ex 17:41 Sam 15:24

23 For they said to me, ‘Make us gods who shall go before us. As for this Moses, the man who brought us up out of the land of Egypt, we do not know what has become of him.’ (Ex 32:1) 24 So I said to them, ‘Let any who have gold take it off.’ So they gave it to me, and I threw it into the fire, and out came this calf.” (Ex 32:2) 25 And when Moses saw that the people had broken loose (for Aaron had let them break loose, to the derision of their enemies), (Ex 32:12) 26 then Moses stood in the gate of the camp and said, “Who is on the Lord’s side? Come to me.” And all the sons of Levi gathered around him. 27 And he said to them, “Thus says the Lord God of Israel, ‘Put your sword on your side each of you, and go to and fro from gate to gate throughout the camp, and each of you kill his brother and his companion and his neighbor.’” (Num 25:5; Deut 33:9) 28 And the sons of Levi did according to the word of Moses. And that day about three thousand men of the people fell. 29 And Moses said, “Today you have been ordained for the service of the Lord, each one at the cost of his son and of his brother, so that he might bestow a blessing upon you this day.” (Num 25:11; Deut 13:6; Zach 13:3; Mat 10:37; Luk 14:26)

Num 25:11Deut 13:6Zach 13:3Mat 10:37Luk 14:26

30 The next day Moses said to the people, “You have sinned a great sin. And now I will go up to the Lord; perhaps I can make atonement for your sin.” (Ex 32:21; 1 Sam 12:20; 2 Sam 16:12; Am 5:15)

Ex 32:211 Sam 12:202 Sam 16:12Am 5:15

31 So Moses returned to the Lord and said, “Alas, this people has sinned a great sin. They have made for themselves gods of gold. (Ex 20:23; Ex 32:30) 32 But now, if you will forgive their sin—but if not, please blot me out of your book that you have written.” (Num 14:19; Ps 56:8; Ps 69:28; Ps 139:16; Dan 12:1; Rom 9:3; Fil 4:3)

Num 14:19Ps 56:8Ps 69:28Ps 139:16Dan 12:1Rom 9:3Fil 4:3

33 But the Lord said to Moses, “Whoever has sinned against me, I will blot out of my book. (Ez 18:4; Ez 18:20) 34 But now go, lead the people to the place about which I have spoken to you; behold, my angel shall go before you. Nevertheless, in the day when I visit, I will visit their sin upon them.” (Ex 14:19; Ex 33:12) 35 Then the Lord sent a plague on the people, because they made the calf, the one that Aaron made.