1David was net de top van de Olijfberg gepasseerd toen Siba, het hoofd van Mefibosets huishouding, hem achternakwam. Hij had twee ezels bij zich, met op hun ruggen tweehonderd broden, honderd rozijnenkoeken, honderd vruchten en een zak wijn.2‘Voor wie is dat allemaal bestemd?’ vroeg de koning aan Siba. Siba antwoordde: ‘De ezels zijn bestemd als rijdieren voor uw familie, en het brood en het zomerfruit zijn bedoeld als voedsel voor uw dienaren, de wijn moet u meenemen naar de woestijn voor het geval iemand erg verzwakt.’3‘En waar is Mefiboset?’ vroeg de koning hem. ‘Die is in Jeruzalem gebleven,’ was het antwoord. ‘Hij heeft tegen mij gezegd: “Nu kan ik eindelijk koning worden! Vandaag zal ik het koninkrijk van mijn vader Saul terugkrijgen!” ’4‘In dat geval,’ zei de koning tegen Siba, ‘geef ik hierbij al zijn bezittingen aan u.’ ‘Dank u, heer,’ antwoordde Siba blij.5Toen David en zijn metgezellen langs Bachurim trokken, kwam er een man uit het dorp die hen begon te vervloeken. Het was Simi, de zoon van Gera, een familielid van Saul.6Hij gooide stenen naar de koning en zijn officieren en alle bekende strijders die om hem heen liepen!7-8‘Maak dat je hier wegkomt, moordenaar, smeerlap!’ krijste hij naar David. ‘De HERE zet je nu de moord op Saul en zijn familie betaald: jij stal zijn troon en nu heeft de HERE die troon aan je zoon Absalom gegeven! Nu krijg je je verdiende loon, moordenaar!’9‘Hoe durft zoʼn dode hond de koning te vervloeken?’ zei Abisaï kwaad. ‘Laat mij maar even mijn gang gaan, dan zal ik zijn hoofd afslaan!’10‘Nee, waar bemoeit u zich mee!’ zei de koning. ‘Als de HERE hem heeft gezegd dat hij mij moet vervloeken, wie ben ik dan dat ik dat zou verhinderen?11Mijn eigen zoon probeert mij te doden, wat verwacht u dan anders van deze Benjaminiet? Laat hem zijn gang gaan, want zonder enige twijfel heeft de HERE hem daartoe opdracht gegeven.12En misschien zal de HERE mijn schuld zien en mij toch zegenen ondanks deze vervloekingen.’13Zo trokken David en zijn mannen verder, terwijl Simi op een tegenovergelegen heuvelrug gelijke tred met hen hield. Hij slingerde vervloekingen en stenen naar Davids hoofd en gooide voortdurend stof in de lucht.14De koning en zijn metgezellen waren erg vermoeid tegen de tijd dat zij Ajéfim bereikten, daarom bleven zij daar een poosje rusten.15Ondertussen waren Absalom en zijn mannen in gezelschap van Achitofel in Jeruzalem aangekomen.16Toen Davids vriend Chusai daar aankwam, ging hij meteen naar Absalom toe. ‘Lang leve de koning!’ riep hij. ‘Lang leve de koning!’17‘Is dit de manier waarop u uw vriend David behandelt?’ vroeg Absalom hem. ‘Waarom bent u niet bij hem?’18‘Omdat ik werk voor de man die is gekozen door de HERE en door Israël,’ antwoordde Chusai.19‘En wat dan nog, waarom zou ik dit niet doen? Ik hielp uw vader en nu zal ik u helpen! U bent toch immers zijn zoon!’20Absalom wendde zich tot Achitofel en vroeg hem: ‘Wat gaan we nu doen?’21Achitofel gaf hem het advies: ‘Ga naar bed met uw vaders vrouwen, want hij heeft hen hier achtergelaten om voor het huis te zorgen. Dan zal heel Israël weten dat u hem op een onvergeeflijke manier hebt beledigd en zullen uw aanhangers zich vaster aaneensluiten.’22Zo werd op het dak van het paleis, waar iedereen het kon zien, een tent opgezet. En Absalom ging daar bij zijn vaders vrouwen liggen.23Absalom volgde Achitofels adviezen nauwkeurig op, net als David had gedaan. Alles wat Achitofel zei, klonk zo wijs alsof het Gods woorden waren.
1When David had passed a little beyond the summit, Ziba the servant of Mephibosheth met him, with a couple of donkeys saddled, bearing two hundred loaves of bread, a hundred bunches of raisins, a hundred of summer fruits, and a skin of wine. (1 Sam 25:18; 2 Sam 9:2; 2 Sam 15:30; 2 Sam 15:32)2And the king said to Ziba, “Why have you brought these?” Ziba answered, “The donkeys are for the king’s household to ride on, the bread and summer fruit for the young men to eat, and the wine for those who faint in the wilderness to drink.” (Ri 5:10; Ri 10:4; 2 Sam 16:14; 2 Sam 17:29)3And the king said, “And where is your master’s son?” Ziba said to the king, “Behold, he remains in Jerusalem, for he said, ‘Today the house of Israel will give me back the kingdom of my father.’” (2 Sam 19:26)4Then the king said to Ziba, “Behold, all that belonged to Mephibosheth is now yours.” And Ziba said, “I pay homage; let me ever find favor in your sight, my lord the king.”
Shimei Curses David
5When King David came to Bahurim, there came out a man of the family of the house of Saul, whose name was Shimei, the son of Gera, and as he came he cursed continually. (2 Sam 3:16; 2 Sam 19:16; 2 Sam 19:21; 1 Kon 2:8; 1 Kon 2:36)6And he threw stones at David and at all the servants of King David, and all the people and all the mighty men were on his right hand and on his left.7And Shimei said as he cursed, “Get out, get out, you man of blood, you worthless man! (2 Sam 16:5)8The Lord has avenged on you all the blood of the house of Saul, in whose place you have reigned, and the Lord has given the kingdom into the hand of your son Absalom. See, your evil is on you, for you are a man of blood.” (Ri 9:24; Ri 9:56; 2 Sam 1:16; 1 Kon 2:32)9Then Abishai the son of Zeruiah said to the king, “Why should this dead dog curse my lord the king? Let me go over and take off his head.” (Ex 22:28; 1 Sam 24:14; 2 Sam 3:8; 2 Sam 9:8)10But the king said, “What have I to do with you, you sons of Zeruiah? If he is cursing because the Lord has said to him, ‘Curse David,’ who then shall say, ‘Why have you done so?’” (1 Sam 26:6; 2 Sam 19:22)11And David said to Abishai and to all his servants, “Behold, my own son seeks my life; how much more now may this Benjaminite! Leave him alone, and let him curse, for the Lord has told him to. (2 Sam 12:11)12It may be that the Lord will look on the wrong done to me,[1] and that the Lord will repay me with good for his cursing today.”13So David and his men went on the road, while Shimei went along on the hillside opposite him and cursed as he went and threw stones at him and flung dust. (2 Sam 19:21)14And the king, and all the people who were with him, arrived weary at the Jordan.[2] And there he refreshed himself. (2 Sam 16:2)
Absalom Enters Jerusalem
15Now Absalom and all the people, the men of Israel, came to Jerusalem, and Ahithophel with him. (2 Sam 15:37)16And when Hushai the Archite, David’s friend, came to Absalom, Hushai said to Absalom, “Long live the king! Long live the king!” (1 Sam 10:24; 2 Sam 16:15; 1 Kon 1:25; 1 Kon 1:39; 2 Kon 11:12)17And Absalom said to Hushai, “Is this your loyalty to your friend? Why did you not go with your friend?” (2 Sam 19:25)18And Hushai said to Absalom, “No, for whom the Lord and this people and all the men of Israel have chosen, his I will be, and with him I will remain.19And again, whom should I serve? Should it not be his son? As I have served your father, so I will serve you.” (2 Sam 15:34)20Then Absalom said to Ahithophel, “Give your counsel. What shall we do?”21Ahithophel said to Absalom, “Go in to your father’s concubines, whom he has left to keep the house, and all Israel will hear that you have made yourself a stench to your father, and the hands of all who are with you will be strengthened.” (2 Sam 2:7; 2 Sam 15:16; 2 Sam 20:3; Zach 8:9; Zach 8:13)22So they pitched a tent for Absalom on the roof. And Absalom went in to his father’s concubines in the sight of all Israel. (1 Sam 9:25; 2 Sam 12:11)23Now in those days the counsel that Ahithophel gave was as if one consulted the word of God; so was all the counsel of Ahithophel esteemed, both by David and by Absalom. (2 Sam 15:12)