1Then the men of Ephraim said to him, “What is this that you have done to us, not to call us when you went to fight against Midian?” And they accused him fiercely. (Jud 12:1; 2Sa 19:41)2And he said to them, “What have I done now in comparison with you? Is not the gleaning of the grapes of Ephraim better than the grape harvest of Abiezer? (Isa 24:13; Jer 49:9; Ob 1:5; Mic 7:1)3God has given into your hands the princes of Midian, Oreb and Zeeb. What have I been able to do in comparison with you?” Then their anger[1] against him subsided when he said this. (Jud 7:24; Pr 15:1)4And Gideon came to the Jordan and crossed over, he and the 300 men who were with him, exhausted yet pursuing. (Jud 7:6)5So he said to the men of Succoth, “Please give loaves of bread to the people who follow me, for they are exhausted, and I am pursuing after Zebah and Zalmunna, the kings of Midian.” (Ge 33:17; Ps 60:6)6And the officials of Succoth said, “Are the hands of Zebah and Zalmunna already in your hand, that we should give bread to your army?” (1Sa 25:11; 1Ki 20:11)7So Gideon said, “Well then, when the Lord has given Zebah and Zalmunna into my hand, I will flail your flesh with the thorns of the wilderness and with briers.” (Jud 8:16)8And from there he went up to Penuel, and spoke to them in the same way, and the men of Penuel answered him as the men of Succoth had answered. (Ge 32:30; 1Ki 12:25)9And he said to the men of Penuel, “When I come again in peace, I will break down this tower.” (Jud 8:17; 1Ki 22:27)10Now Zebah and Zalmunna were in Karkor with their army, about 15,000 men, all who were left of all the army of the people of the East, for there had fallen 120,000 men who drew the sword. (Jud 6:3; Jud 20:2; Jud 20:15; Jud 20:17; Jud 20:25; Jud 20:35; Jud 20:46; 2Sa 24:9; 2Ki 3:26; 1Ch 21:5)11And Gideon went up by the way of the tent dwellers east of Nobah and Jogbehah and attacked the army, for the army felt secure. (Nu 32:35; Nu 32:42; Jud 18:27)12And Zebah and Zalmunna fled, and he pursued them and captured the two kings of Midian, Zebah and Zalmunna, and he threw all the army into a panic. (Ps 83:11)13Then Gideon the son of Joash returned from the battle by the ascent of Heres.14And he captured a young man of Succoth and questioned him. And he wrote down for him the officials and elders of Succoth, seventy-seven men.15And he came to the men of Succoth and said, “Behold Zebah and Zalmunna, about whom you taunted me, saying, ‘Are the hands of Zebah and Zalmunna already in your hand, that we should give bread to your men who are exhausted?’” (Jud 8:6)16And he took the elders of the city, and he took thorns of the wilderness and briers and with them taught the men of Succoth a lesson.17And he broke down the tower of Penuel and killed the men of the city. (1Ki 12:25)18Then he said to Zebah and Zalmunna, “Where are the men whom you killed at Tabor?” They answered, “As you are, so were they. Every one of them resembled the son of a king.” (Jud 4:6)19And he said, “They were my brothers, the sons of my mother. As the Lord lives, if you had saved them alive, I would not kill you.” (Ru 3:13)20So he said to Jether his firstborn, “Rise and kill them!” But the young man did not draw his sword, for he was afraid, because he was still a young man.21Then Zebah and Zalmunna said, “Rise yourself and fall upon us, for as the man is, so is his strength.” And Gideon arose and killed Zebah and Zalmunna, and he took the crescent ornaments that were on the necks of their camels. (Jud 8:26; Ps 83:11; Isa 3:18)
Gideon’s Ephod
22Then the men of Israel said to Gideon, “Rule over us, you and your son and your grandson also, for you have saved us from the hand of Midian.”23Gideon said to them, “I will not rule over you, and my son will not rule over you; the Lord will rule over you.” (1Sa 8:7; 1Sa 10:19; 1Sa 12:12; 1Sa 12:17; 1Sa 12:19)24And Gideon said to them, “Let me make a request of you: every one of you give me the earrings from his spoil.” (For they had golden earrings, because they were Ishmaelites.) (Ge 37:25; Ge 37:28; Ge 37:36; Ge 39:1)25And they answered, “We will willingly give them.” And they spread a cloak, and every man threw in it the earrings of his spoil.26And the weight of the golden earrings that he requested was 1,700 shekels[2] of gold, besides the crescent ornaments and the pendants and the purple garments worn by the kings of Midian, and besides the collars that were around the necks of their camels. (Jud 8:21; Isa 3:19)27And Gideon made an ephod of it and put it in his city, in Ophrah. And all Israel whored after it there, and it became a snare to Gideon and to his family. (Ex 23:33; Ex 28:6; Ex 34:15; De 7:16; Jud 2:17; Jud 6:24; Jud 8:33; Jud 17:5; Jud 18:14; Jud 18:17; Ps 106:39)28So Midian was subdued before the people of Israel, and they raised their heads no more. And the land had rest forty years in the days of Gideon. (Jud 3:11; Jud 5:31)
The Death of Gideon
29Jerubbaal the son of Joash went and lived in his own house. (Jud 6:32; Jud 7:1)30Now Gideon had seventy sons, his own offspring,[3] for he had many wives. (Jud 9:2; Jud 9:5)31And his concubine who was in Shechem also bore him a son, and he called his name Abimelech. (Jud 9:1)32And Gideon the son of Joash died in a good old age and was buried in the tomb of Joash his father, at Ophrah of the Abiezrites. (Ge 15:15; Ge 25:8; Jud 6:24; Job 5:26)33As soon as Gideon died, the people of Israel turned again and whored after the Baals and made Baal-berith their god. (Jud 2:19; Jud 8:27; Jud 9:4; Jud 9:46)34And the people of Israel did not remember the Lord their God, who had delivered them from the hand of all their enemies on every side, (Ps 78:11; Ps 78:42; Ps 106:13; Ps 106:21)35and they did not show steadfast love to the family of Jerubbaal (that is, Gideon) in return for all the good that he had done to Israel. (Jud 9:16)
1اما رهبران قبيلهٔ افرايم به شدت نسبت به جدعون خشمناک شده، گفتند: «چرا اول كه به جنگ مديانیها رفتی ما را خبر نكردی؟»2-3جدعون در جواب ايشان گفت: «خدا غراب و ذئب، سرداران مديان را به دست شما تسليم نمود. در مقايسه با كار شما، من چه كردهام؟ عمليات شما در آخر جنگ مهمتر از عمليات ما در آغاز جنگ بود.» پس آنها آرام شدند.4آنگاه جدعون و سيصد نفری كه همراهش بودند از رود اردن گذشتند. با اينكه خيلی خسته بودند، ولی هنوز دشمن را تعقيب میكردند.5جدعون از اهالی سوكوت غذا خواست و گفت: «ما به خاطر تعقيب زبح و صلمونع، پادشاهان مديانی بسيار خسته هستيم.»6اما رهبران سوكوت جواب دادند: «شما هنوز زبح و صلمونع را نگرفتهايد كه ما به شما نان بدهيم.»7جدعون به آنها گفت: «وقتی كه خداوند آنها را به دست من تسليم كند، برمیگردم و گوشت بدن شما را با خارهای صحرا میدرم.»8سپس نزد اهالی فنوئيل رفت و از آنها نان خواست اما همان جواب را شنيد.9پس به ايشان گفت: «وقتی از اين جنگ سلامت برگردم، اين برج را منهدم خواهم كرد.»10در اين هنگام زبح و صلمونع با قريب پانزده هزار سرباز باقيمانده در قرقور به سر میبردند. از آن سپاه عظيم دشمنان فقط همين عده باقيمانده بودند. صد و بيست هزار نفر كشته شده بودند.11پس جدعون از راه چادرنشينان در شرق نوبح و يجبهاه بر مدیانیان شبيخون زد.12زبح و صلمونع فرار كردند، اما جدعون به تعقيب آنها پرداخته، ايشان را گرفت و سپاه آنها را به کلی تار و مار ساخت.13بعد از آن، وقتی جدعون از راه گردنهٔ حارس از جنگ باز میگشت14در راه، جوانی از اهالی سوكوت را گرفت و از او خواست تا نامهای رهبران و بزرگان شهر سوكوت را بنويسد. او هم نامهای آنها را كه هفتاد و هفت نفر بودند، نوشت.15پس جدعون نزد اهالی سوكوت بازگشته، به ايشان گفت: «اين هم زبح و صلمونع كه به من طعنه زده، گفتيد: شما كه هنوز زبح و صلمونع را نگرفتهايد؛ و به ما كه خسته و گرسنه بوديم نان نداديد.»16آنگاه رهبران سوكوت را با خارهای صحرا مجازات كرد تا درس عبرتی برای اهالی آن شهر باشد.17همچنين به فنوئيل رفت و برج شهر را خراب كرده، تمام مردان آنجا را كشت.18آنگاه جدعون رو به زبح و صلمونع كرده، از ايشان پرسيد: «مردانی را كه در تابور كشتيد چه كسانی بودند؟» گفتند: «مانند شما و چون شاهزادگان بودند.»19جدعون گفت: «آنها برادران من بودند. به خدای زنده قسم اگر آنها را نمیكشتيد، من هم شما را نمیكشتم.»20آنگاه به يَتَر، پسر بزرگش دستور داد كه آنها را بكشد. ولی او شمشيرش را نكشيد، زيرا نوجوانی بيش نبود و میترسيد.21زبح و صلمونع به جدعون گفتند: «خودت ما را بكش، چون میخواهيم به دست يک مرد كشته شويم.» پس او آنها را كشت و زيورآلات گردن شترهايشان را برداشت.22اسرائيلیها به جدعون گفتند: «پادشاه ما باش. تو و پسرانت و نسلهای آيندهٔ شما بر ما فرمانروايی كنيد؛ زيرا تو ما را از دست مديانیها رهايی بخشيدی.»23-24اما جدعون جواب داد: «نه من پادشاه شما میشوم و نه پسرانم. خداوند پادشاه شماست! من فقط يک خواهش از شما دارم، تمام گوشوارههايی را كه از دشمنان مغلوب خود به چنگ آوردهايد به من بدهيد.» (سپاهيان مديان همه اسماعيلی بودند و گوشوارههای طلا به گوش داشتند.)25آنها گفتند: «با كمال ميل آنها را تقديم میكنيم.» آنگاه پارچهای پهن كرده، هر كدام از آنها گوشوارههايی را كه به غنيمت گرفته بود روی آن انداخت.26به غير از زيورآلات، آويزها و لباسهای سلطنتی و زنجيرهای گردن شتران، وزن گوشوارهها حدود بيست كيلوگرم بود.27جدعون از اين طلاها يک ايفود[1] ساخت و آن را در شهر خود عفره گذاشت. طولی نكشيد كه تمام مردم اسرائيل به خدا خيانت كرده، به پرستش آن پرداختند. اين ايفود برای جدعون و خاندان او دامی شد.28به اين ترتيب، مديانیها از اسرائيلیها شكست خوردند و ديگر هرگز قدرت خود را باز نيافتند. در سرزمين اسرائيل مدت چهل سال يعنی در تمام طول عمر جدعون صلح برقرار شد.
مرگ جدعون
29جدعون به خانهٔ خود بازگشت.30او صاحب هفتاد پسر بود، زيرا زنان زيادی داشت.31وی همچنين در شكيم كنيزی داشت كه برايش پسری به دنیا آورد و او را ابيملک نام نهاد.32جدعون در كمال پيری درگذشت و او را در مقبرهٔ پدرش يوآش در عفره در سرزمين طايفهٔ ابيعزر دفن كردند.33پس از مرگ جدعون، اسرائيلیها دوباره از خدا برگشتند و به پرستش بتها پرداخته، بت بعلبريت را خدای خود ساختند.34آنها خداوند، خدای خود را كه ايشان را از دست دشمنان اطرافشان رهانيده بود فراموش كردند،35و نيز برای خاندان جدعون، كه آن همه به آنها خدمت كرده بود احترامی قايل نشدند.