1 Thessalonians 2

English Standard Version

from Crossway
1 For you yourselves know, brothers,[1] that our coming to you was not in vain. (1Th 1:9; 2Th 1:10)2 But though we had already suffered and been shamefully treated at Philippi, as you know, we had boldness in our God to declare to you the gospel of God in the midst of much conflict. (Ac 4:13; Ac 16:22; Ac 17:2; Php 1:30)3 For our appeal does not spring from error or impurity or any attempt to deceive, (2Co 2:17; 2Co 4:2; 1Th 4:7; 2Th 2:11)4 but just as we have been approved by God to be entrusted with the gospel, so we speak, not to please man, but to please God who tests our hearts. (Ps 17:3; Ro 8:27; Ga 1:10; Ga 2:7)5 For we never came with words of flattery,[2] as you know, nor with a pretext for greed—God is witness. (Ac 20:33; Ro 1:9; 1Th 2:10)6 Nor did we seek glory from people, whether from you or from others, though we could have made demands as apostles of Christ. (Joh 5:41; 1Co 9:1; 1Co 9:4; 2Co 4:5; 2Co 11:9; 1Th 2:9; 2Th 3:9; Phm 1:8)7 But we were gentle[3] among you, like a nursing mother taking care of her own children. (Isa 49:23; Isa 60:16; 1Co 14:20; 1Th 2:11; 2Ti 2:24)8 So, being affectionately desirous of you, we were ready to share with you not only the gospel of God but also our own selves, because you had become very dear to us. (2Co 12:15)9 For you remember, brothers, our labor and toil: we worked night and day, that we might not be a burden to any of you, while we proclaimed to you the gospel of God. (Ac 18:3; Php 4:16; 2Th 3:8)10 You are witnesses, and God also, how holy and righteous and blameless was our conduct toward you believers. (1Th 1:5; 1Th 2:5)11 For you know how, like a father with his children, (1Co 4:14; 1Th 2:7)12 we exhorted each one of you and encouraged you and charged you to walk in a manner worthy of God, who calls you into his own kingdom and glory. (Ro 8:28; Eph 4:1; Eph 4:17; 1Th 5:24; 2Th 2:14; 1Pe 5:10)13 And we also thank God constantly[4] for this, that when you received the word of God, which you heard from us, you accepted it not as the word of men[5] but as what it really is, the word of God, which is at work in you believers. (Mt 10:20; Ro 10:17; Ga 4:14; 1Th 1:2; Heb 4:12)14 For you, brothers, became imitators of the churches of God in Christ Jesus that are in Judea. For you suffered the same things from your own countrymen as they did from the Jews,[6] (Ac 17:5; 1Co 7:17; 1Th 1:6; 1Th 3:4; 2Th 1:4; Heb 10:33)15 who killed both the Lord Jesus and the prophets, and drove us out, and displease God and oppose all mankind (Es 3:8; Jer 2:30; Mt 5:12; Mt 23:29; Lu 24:20)16 by hindering us from speaking to the Gentiles that they might be saved—so as always to fill up the measure of their sins. But wrath has come upon them at last![7] (Ge 15:16; Ac 13:45; Ac 13:50; Ac 14:2; Ac 14:19; Ac 17:5; Ac 17:13; Ac 18:12; Ac 22:21; 1Th 1:10)17 But since we were torn away from you, brothers, for a short time, in person not in heart, we endeavored the more eagerly and with great desire to see you face to face, (1Co 5:3; Col 2:5; 1Th 3:10)18 because we wanted to come to you—I, Paul, again and again—but Satan hindered us. (Ro 1:13; Ro 15:22)19 For what is our hope or joy or crown of boasting before our Lord Jesus at his coming? Is it not you? (Mt 24:3; 1Co 15:23; 1Co 15:31; 2Co 1:14; Php 4:1; 1Th 3:13; 1Th 4:15; 1Th 5:23; 2Th 1:4; 2Th 2:1; 2Th 2:8; Jas 5:7; 2Pe 1:16; 2Pe 3:4; 2Pe 3:12; 1Jo 2:28)20 For you are our glory and joy.

1 Thessalonians 2

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

from Biblica
1 برادران عزيز، شما خود میدانيد كه آمدن ما نزد شما چقدر مفيد و پرثمر بود.2 آگاهيد كه پيش از آنكه نزد شما بياييم، در شهر«فيليپی» به سبب اعلام پيغام انجيل، چقدر با ما بدرفتاری كردند و چقدر زحمت ديديم. با اين حال، با وجود دشمنانی كه از هر طرف ما را احاطه كرده بودند، خدا به ما جرأت داد تا با دليری، همان پيغام را به شما نيز برسانيم.3 پس ملاحظه میكنيد كه پيغام انجيل را نه با انگيزههای نادرست و مقاصد ناپاک بلكه با سادگی و خلوص نيت به شما رسانديم.4 در واقع، خدا به ما اعتماد كرده تا به عنوان رسولان او، حقايق انجيل را اعلام نماييم. از این رو، ذرهای نيز پيغام خدا را تغيير نمیدهيم، حتی اگر به مذاق مردم سازگار نباشد؛ زيرا ما خدمتگزار خدايی هستيم كه از تمام نیتهای دلمان باخبر است.5 خودتان آگاهيد كه ما هرگز سعی نكرديم با چربزبانی، توجه شما را به خود جلب كنيم؛ از روابطمان با شما نيز برای كسب منافع مادی استفاده نكرديم، خدا خودش شاهد است.6 در ضمن، نه از شما و نه از هيچكس ديگر، انتظار احترام و تكريم نداشتيم، گرچه به عنوان رسولان مسيح، اين حق را به گردن شما داشتيم.7 اما نه فقط از اين حق خود استفاده نكرديم، بلكه مانند يک مادر مهربان از شما مراقبت نموديم.8 محبت و علاقهٔ ما نسبت به شما آنقدر زياد بود كه نه تنها پيغام خدا را، بلكه جانهای خود را نيز در اختيار شما گذاشتيم.9 برادران عزيز، حتماً به ياد داريد كه با چه زحمتی، شب و روز كار میكرديم و برای امرار معاش عرق میريختيم، تا وقتی پيغام انجيل خدا را به شما میرسانيم، سربار كسی نباشيم.10 شما خودتان شاهد هستيد، همچنين خدا نيز، كه رفتار ما با هر يک از شما، پاک و بیريا و بیعيب بوده است.11 حتماً به خاطر داريد كه چگونه مانند يک پدر شما را نصيحت میكرديم،12 و از شما میخواستيم كه زندگی و رفتارتان باعث خشنودی خدا گردد، خدايی كه شما را دعوت كرده تا در ملكوت و جلال او سهيم باشيد.13 همچنين دائماً خدا را شكر میكنيم كه وقتی پيغام خدا را به شما اعلام نموديم، آن را سخنان انسانی نپنداشتيد، بلكه گفتههای ما را به عنوان كلام خدا پذيرفتيد، كه البته همينطور نيز هست. اين پيغام، وقتی به آن ايمان آورديد، زندگی شما را دگرگون كرد؛14 و پس از آن، همان رنجها و مشكلاتی كه بر مسيحيان ساكن يهوديه وارد آمد، شما را نيز در برگرفت، زيرا شما از هموطنان خود همان جور و ستمی را ديديد كه ايشان از هموطنان يهودی خود ديدند.15 ايشان انبيای پيشين و حتی عيسای خداوند را كشتند؛ اكنون نيز بیرحمانه ما را آزار میدهند. آنان هم با خدا مخالفند، هم با انسان؛16 و میكوشند ما را از رساندن پيغام خدا به غيريهوديان منع كنند، زيرا میترسند ايشان نيز به نجات دست يابند. به اين ترتيب گناهان اين قوم روزبهروز سنگينتر میشود و سرانجام غضب خدا بر ايشان فرود خواهد آمد.17 برادران عزيز، پس از آنكه مدتی از شما دور شديم گرچه دلمان هرگز از شما دور نشد بسيار كوشيديم كه بار ديگر شما را ببينيم.18 به همين منظور بسيار مايل بوديم نزد شما بياييم، و من، پولس، بارها سعی كردم بيايم، اما شيطان مانع شد.19 زيرا اميد و شادی و افتخار ما در زندگی، فقط شما هستيد. بلی، اين شما هستيد كه به هنگام بازگشت مسيح، در حضور او باعث خوشحالی ما خواهيد شد.20 شما نشان پيروزی و شادی ما میباشيد.