1Now the boy Samuel was ministering to the Lord in the presence of Eli. And the word of the Lord was rare in those days; there was no frequent vision. (1Sa 2:11; 1Sa 2:18; 1Sa 3:21; Ps 74:9; Am 8:11)2At that time Eli, whose eyesight had begun to grow dim so that he could not see, was lying down in his own place. (Ge 27:1; Ge 48:10; De 34:7; 1Sa 4:15)3The lamp of God had not yet gone out, and Samuel was lying down in the temple of the Lord, where the ark of God was. (Ex 27:20; Le 24:2; 1Sa 1:9; 2Ch 13:11)4Then the Lord called Samuel, and he said, “Here I am!”5and ran to Eli and said, “Here I am, for you called me.” But he said, “I did not call; lie down again.” So he went and lay down.6And the Lord called again, “Samuel!” and Samuel arose and went to Eli and said, “Here I am, for you called me.” But he said, “I did not call, my son; lie down again.”7Now Samuel did not yet know the Lord, and the word of the Lord had not yet been revealed to him.8And the Lord called Samuel again the third time. And he arose and went to Eli and said, “Here I am, for you called me.” Then Eli perceived that the Lord was calling the boy.9Therefore Eli said to Samuel, “Go, lie down, and if he calls you, you shall say, ‘Speak, Lord, for your servant hears.’” So Samuel went and lay down in his place.10And the Lord came and stood, calling as at other times, “Samuel! Samuel!” And Samuel said, “Speak, for your servant hears.”11Then the Lord said to Samuel, “Behold, I am about to do a thing in Israel at which the two ears of everyone who hears it will tingle. (2Ki 21:12; Jer 19:3)12On that day I will fulfill against Eli all that I have spoken concerning his house, from beginning to end. (1Sa 2:30)13And I declare to him that I am about to punish his house forever, for the iniquity that he knew, because his sons were blaspheming God,[1] and he did not restrain them. (1Sa 2:12; 1Sa 2:17; 1Sa 2:22; 1Sa 2:23; 1Sa 3:12)14Therefore I swear to the house of Eli that the iniquity of Eli’s house shall not be atoned for by sacrifice or offering forever.” (Isa 22:14)15Samuel lay until morning; then he opened the doors of the house of the Lord. And Samuel was afraid to tell the vision to Eli.16But Eli called Samuel and said, “Samuel, my son.” And he said, “Here I am.”17And Eli said, “What was it that he told you? Do not hide it from me. May God do so to you and more also if you hide anything from me of all that he told you.” (Ru 1:17)18So Samuel told him everything and hid nothing from him. And he said, “It is the Lord. Let him do what seems good to him.” (2Sa 10:12; Job 1:21; Job 2:10; Ps 39:9; Isa 39:8)19And Samuel grew, and the Lord was with him and let none of his words fall to the ground. (1Sa 2:21; 1Sa 9:6)20And all Israel from Dan to Beersheba knew that Samuel was established as a prophet of the Lord. (2Sa 3:10)21And the Lord appeared again at Shiloh, for the Lord revealed himself to Samuel at Shiloh by the word of the Lord. (Jos 18:1; 1Sa 3:1; 1Sa 3:4)
1در آن روزهايی كه سموئيلِ كوچک زير نظر عيلی، خداوند را خدمت میكرد، از جانب خداوند به ندرت پيغامی میرسيد.2-3عيلی، چشمانش به سبب پيری تار شده بود. يک شب وقتی او در جای خود و سموئيل هم در خيمهٔ عبادت كه صندوق عهد خدا در آن قرار داشت، خوابيده بودند، نزديک سحر،4-5خداوند سموئيل را خواند و سموئيل در جواب گفت: «بلی، آقا!» و از جا برخاسته، نزد عيلی شتافت و گفت: «چه فرمايشی داريد؟ در خدمتگزاری حاضرم.» عيلی گفت: «من تو را نخواندم؛ برو بخواب!» او رفت و خوابيد.6بار ديگر خداوند سموئيل را خواند. اين دفعه نيز او برخاست و نزد عيلی شتافت و بازگفت: «چه فرمايشی داريد؟ در خدمتگزاری حاضرم.» عيلی گفت: «پسرم، من تو را نخواندم؛ برو بخواب!»7سموئيل نمیدانست كه اين خداوند است كه او را میخواند چون تا آن موقع، خداوند با او سخن نگفته بود.8خداوند برای سومين بار سموئيل را خواند و او چون دفعات پيش برخاسته، نزد عيلی رفت و بازگفت: «چه فرمايشی داريد؟ در خدمتگزاری حاضرم.» آنگاه عيلی دريافت كه اين خداوند است كه سموئيل را میخواند.9پس به او گفت: «برو بخواب! اگر اين بار تو را بخواند بگو: خداوندا بفرما، خدمتگزارت گوش به فرمان تو است.» پس سموئيل رفت و خوابيد.10باز خداوند سموئيل را مانند دفعات پيش خواند: «سموئيل! سموئيل!» و سموئيل گفت: «بفرما، خدمتگزارت گوش به فرمان توست.»11خداوند به او فرمود: «من در اسرائيل كاری انجام خواهم داد كه مردم از شنيدنش به خود بلرزند.12آن بلاهايی را كه دربارهٔ خاندان عيلی گفتم بر او نازل خواهم كرد.13به او گفتهام كه تا ابد خانوادهٔ او را مجازات میكنم، چونكه پسرانش نسبت به من گناه میورزند و او با اينكه از گناه ايشان آگاه است آنها را از اين كار باز نمیدارد.14پس به تأكيد اعلام داشتم كه حتی قربانی و هديه نمیتواند گناه خاندان عيلی را كفاره كند.»15سموئيل تا صبح خوابيد. بعد برخاسته، طبق معمول درهای خانهٔ خداوند را باز كرد. او میترسيد آنچه را كه خداوند به وی گفته بود، برای عيلی بازگو نمايد.16-17اما عيلی او را خوانده، گفت: «پسرم، خداوند به تو چه گفت؟ همه چيز را برای من تعريف كن. اگر چيزی از من پنهان كنی خدا تو را تنبيه نمايد!»18پس سموئيل تمام آنچه را كه خداوند به او گفته بود، برای عيلی بيان كرد. عيلی گفت: «اين خواست خداوند است. بگذار آنچه در نظر وی پسند آيد انجام دهد.»19سموئيل بزرگ میشد و خداوند با او بود و تمام سخنان او را به انجام میرساند.20همهٔ مردم اسرائيل از دان تا بئرشبع میدانستند كه سموئيل از جانب خداوند برگزيده شده است تا نبی او باشد.21خداوند در خيمهٔ عبادت واقع در شيلوه به سموئيل پيغام میداد و او نيز آن را برای قوم اسرائيل بازگو میكرد.