1Halk çektiği sıkıntılardan ötürü yakınmaya başladı. RAB bunu duyunca öfkelendi, aralarına ateşini göndererek ordugahın kenarlarını yakıp yok etti.2Halk Musa'ya yalvardı. Musa RAB'be yakarınca ateş söndü.3Bu nedenle oraya Tavera* adı verildi. Çünkü RAB'bin gönderdiği ateş onların arasında yanmıştı.4Derken, halkın arasındaki yabancılar başka yiyeceklere özlem duymaya başladılar. İsrailliler de yine ağlayarak, ‹‹Keşke yiyecek biraz et olsaydı!›› dediler,5‹‹Mısır'da parasız yediğimiz balıkları, salatalıkları, karpuzları, pırasaları, soğanları, sarmısakları anımsıyoruz.6Şimdiyse yemek yeme isteğimizi yitirdik. Bu mandan başka hiçbir şey gördüğümüz yok.››7Man kişniş tohumuna benzerdi, görünüşü de reçine gibiydi.8Halk çıkıp onu toplar, değirmende öğütür ya da havanda döverdi. Çömlekte haşlayıp pide yaparlardı. Tadı zeytinyağında pişirilmiş yiyeceklere benzerdi.9Gece ordugaha çiy düşerken, man da birlikte düşerdi.10Musa herkesin, her ailenin çadırının önünde ağladığını duydu. RAB buna çok öfkelendi. Musa da üzüldü.11RAB'be, ‹‹Kuluna neden kötü davrandın?›› dedi, ‹‹Seni hoşnut etmeyen ne yaptım ki, bu halkın yükünü bana yüklüyorsun?12Bütün bu halka ben mi gebe kaldım? Onları ben mi doğurdum? Öyleyse neden emzikteki çocuğu taşıyan bir dadı gibi, atalarına ant içerek söz verdiğin ülkeye onları kucağımda taşımamı istiyorsun?13Bütün bu halka verecek eti nereden bulayım? Bana, ‹Bize yiyecek et ver› diye sızlanıp duruyorlar.14Bu halkı tek başıma taşıyamam, bunca yükü kaldıramam.15Bana böyle davranacaksan -eğer gözünde lütuf bulduysam- lütfen beni hemen öldür de kendi yıkımımı görmeyeyim.››16RAB Musa'ya, ‹‹Halk arasında önder ve yönetici bildiğin İsrail ileri gelenlerinden yetmiş kişi topla›› dedi, ‹‹Onları Buluşma Çadırı'na getir, yanında dursunlar.17Ben inip seninle orada konuşacağım. Senin üzerindeki Ruh'tan alıp onlara vereceğim. Halkın yükünü tek başına taşımaman için sana yardım edecekler.18‹‹Halka de ki, ‹Yarın için kendinizi kutsayın, et yiyeceksiniz. Keşke yiyecek biraz et olsaydı, Mısır'da durumumuz iyiydi diye ağladığınızı RAB duydu. Şimdi yemeniz için size et verecek.19Yalnız bir gün, iki gün, beş, on ya da yirmi gün değil,20bir ay boyunca, burnunuzdan gelinceye dek, tiksinene dek yiyeceksiniz. Çünkü aranızda olan RAB'bi reddettiniz. O'nun önünde, Mısır'dan neden çıktık diyerek ağladınız.› ››21Musa, ‹‹Aralarında bulunduğum halkın 600 000'i yetişkin erkektir›› diye karşılık verdi, ‹‹Oysa sen, ‹Bu halka bir ay boyunca yemesi için et vereceğim› diyorsun.22Bütün davarlar, sığırlar kesilse, onları doyurur mu? Denizdeki bütün balıklar tutulsa, onları doyurur mu?››23RAB, ‹‹Elim kısaldı mı?›› diye yanıtladı, ‹‹Sana söylediklerimin yerine gelip gelmeyeceğini şimdi göreceksin.››24Böylece Musa dışarı çıkıp RAB'bin kendisine söylediklerini halka bildirdi. Halkın ileri gelenlerinden yetmiş adam toplayıp çadırın çevresine yerleştirdi.25Sonra RAB bulutun içinde inip Musa'yla konuştu. Musa'nın üzerindeki Ruh'tan alıp yetmiş ileri gelene verdi. Ruh'u alınca peygamberlik ettilerse de, daha sonra hiç peygamberlik etmediler.26Eldat ve Medat adında iki kişi ordugahta kalmıştı. Seçilen yetmiş kişi arasındaydılar ama çadıra gitmemişlerdi. Ruh üzerlerine konunca ordugahta peygamberlik ettiler.27Bir genç koşup Musa'ya, ‹‹Eldat'la Medat ordugahta peygamberlik ediyor›› diye haber verdi.28Gençliğinden beri Musa'nın yardımcısı olan Nun oğlu Yeşu, ‹‹Ey efendim Musa, onlara engel ol!›› dedi.29Ama Musa, ‹‹Sen benim adıma mı kıskanıyorsun?›› diye yanıtladı, ‹‹Keşke RAB'bin bütün halkı peygamber olsa da RAB üzerlerine Ruhu'nu gönderse!››30Sonra Musa'yla İsrail'in ileri gelenleri ordugaha döndüler.
Rab Bıldırcın Gönderiyor
31RAB denizden bıldırcın getiren bir rüzgar gönderdi. Rüzgar bıldırcınları ordugahın her yönünden bir günlük yol kadar uzaklığa, yerden iki arşın* yüksekliğe indirdi.32Halk bütün gün, bütün gece ve ertesi gün durmadan bıldırcın topladı. Kimse on homerden* az toplamadı. Bıldırcınları ordugahın çevresine serdiler.33Et daha halkın dişleri arasındayken, çiğnemeye vakit kalmadan RAB öfkelendi, onları büyük bir yıkımla cezalandırdı.34Bu nedenle oraya Kivrot-Hattaava* adı verildi. Başka yiyeceklere özlem duyanları oraya gömdüler.35Halk Kivrot-Hattaava'dan Haserot'a göç edip orada kaldı.
English Standard Version
The People Complain
1And the people complained in the hearing of the Lord about their misfortunes, and when the Lord heard it, his anger was kindled, and the fire of the Lord burned among them and consumed some outlying parts of the camp.2Then the people cried out to Moses, and Moses prayed to the Lord, and the fire died down.3So the name of that place was called Taberah,* because the fire of the Lord burned among them.4Now the rabble that was among them had a strong craving. And the people of Israel also wept again and said, “Oh that we had meat to eat!5We remember the fish we ate in Egypt that cost nothing, the cucumbers, the melons, the leeks, the onions, and the garlic.6But now our strength is dried up, and there is nothing at all but this manna to look at.”7Now the manna was like coriander seed, and its appearance like that of bdellium.8The people went about and gathered it and ground it in handmills or beat it in mortars and boiled it in pots and made cakes of it. And the taste of it was like the taste of cakes baked with oil.9When the dew fell upon the camp in the night, the manna fell with it.10Moses heard the people weeping throughout their clans, everyone at the door of his tent. And the anger of the Lord blazed hotly, and Moses was displeased.11Moses said to the Lord, “Why have you dealt ill with your servant? And why have I not found favor in your sight, that you lay the burden of all this people on me?12Did I conceive all this people? Did I give them birth, that you should say to me, ‘Carry them in your bosom, as a nurse carries a nursing child,’ to the land that you swore to give their fathers?13Where am I to get meat to give to all this people? For they weep before me and say, ‘Give us meat, that we may eat.’14I am not able to carry all this people alone; the burden is too heavy for me.15If you will treat me like this, kill me at once, if I find favor in your sight, that I may not see my wretchedness.”
Elders Appointed to Aid Moses
16Then the Lord said to Moses, “Gather for me seventy men of the elders of Israel, whom you know to be the elders of the people and officers over them, and bring them to the tent of meeting, and let them take their stand there with you.17And I will come down and talk with you there. And I will take some of the Spirit that is on you and put it on them, and they shall bear the burden of the people with you, so that you may not bear it yourself alone.18And say to the people, ‘Consecrate yourselves for tomorrow, and you shall eat meat, for you have wept in the hearing of the Lord, saying, “Who will give us meat to eat? For it was better for us in Egypt.” Therefore the Lord will give you meat, and you shall eat.19You shall not eat just one day, or two days, or five days, or ten days, or twenty days,20but a whole month, until it comes out at your nostrils and becomes loathsome to you, because you have rejected the Lord who is among you and have wept before him, saying, “Why did we come out of Egypt?”’”21But Moses said, “The people among whom I am number six hundred thousand on foot, and you have said, ‘I will give them meat, that they may eat a whole month!’22Shall flocks and herds be slaughtered for them, and be enough for them? Or shall all the fish of the sea be gathered together for them, and be enough for them?”23And the Lord said to Moses, “Is the Lord’s hand shortened? Now you shall see whether my word will come true for you or not.”24So Moses went out and told the people the words of the Lord. And he gathered seventy men of the elders of the people and placed them around the tent.25Then the Lord came down in the cloud and spoke to him, and took some of the Spirit that was on him and put it on the seventy elders. And as soon as the Spirit rested on them, they prophesied. But they did not continue doing it.26Now two men remained in the camp, one named Eldad, and the other named Medad, and the Spirit rested on them. They were among those registered, but they had not gone out to the tent, and so they prophesied in the camp.27And a young man ran and told Moses, “Eldad and Medad are prophesying in the camp.”28And Joshua the son of Nun, the assistant of Moses from his youth, said, “My lord Moses, stop them.”29But Moses said to him, “Are you jealous for my sake? Would that all the Lord’s people were prophets, that the Lord would put his Spirit on them!”30And Moses and the elders of Israel returned to the camp.
Quail and a Plague
31Then a wind from the Lord sprang up, and it brought quail from the sea and let them fall beside the camp, about a day’s journey on this side and a day’s journey on the other side, around the camp, and about two cubits* above the ground.32And the people rose all that day and all night and all the next day, and gathered the quail. Those who gathered least gathered ten homers.* And they spread them out for themselves all around the camp.33While the meat was yet between their teeth, before it was consumed, the anger of the Lord was kindled against the people, and the Lord struck down the people with a very great plague.34Therefore the name of that place was called Kibroth-hattaavah,* because there they buried the people who had the craving.35From Kibroth-hattaavah the people journeyed to Hazeroth, and they remained at Hazeroth.
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.