Markus 12 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

1 I zaczął mówić do nich w przypowieściach:* Pewien człowiek zasadził winnicę, otoczył ją murem,* wykuł zbiornik, wzniósł wieżę, wynajął ją rolnikom – i odjechał. 2 W czasie [winobrania] posłał do rolników sługę, aby przyjął od rolników część z owoców winnicy. 3 A oni wzięli go, ubiczowali i odesłali z niczym. 4 I znów posłał do nich innego sługę. Temu rozbili głowę i znieważyli go. 5 Posłał jeszcze innego; tego zabili – i wielu innych, których albo wychłostali, albo pozabijali. 6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna; posłał go do nich jako ostatniego, mówiąc: Mojego syna uszanują. 7 Rolnicy ci zaś powiedzieli sobie: To jest dziedzic, chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze. 8 Chwycili go zatem, zabili i wyrzucili go poza winnicę. 9 Co więc uczyni pan winnicy? Przyjedzie i wygubi rolników, a winnicę odda innym. 10 Czy nie czytaliście tego [fragmentu] Pisma: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głowicą naroża.* 11 Stało się to za sprawą Pana ito jest cudowne w naszych oczach.* 12 I starali się Go schwytać – ale bali się tłumu; zrozumieli bowiem, że przeciw nim wypowiedział tę przypowieść. Opuścili Go więc i odeszli.

Jezus o zobowiązaniach wobec Boga i cesarza

13 Posłali więc do Niego niektórych spośród faryzeuszów i herodianów,* aby schwytali Go za słowo.* 14 Przyszli więc i mówią do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie zabiegasz o nikogo; nie masz bowiem względu na osobę,* ale w prawdzie nauczasz drogi Bożej; czy wolno płacić podatek* cesarzowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?* 15 A On, świadom ich obłudy, powiedział do nich: Dlaczego poddajecie Mnie próbie? Przynieście Mi denara,* abym [go] obejrzał. 16 Przynieśli zatem, a On ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? A oni Mu odpowiedzieli: Cesarza. 17 Wtedy Jezus im powiedział: Co cesarskie, oddajcie cesarzowi, a co Boże – Bogu. I byli Nim zadziwieni.

Zagadka o zmartwychwstaniu

18 Wtedy przyszli do Niego saduceusze,* którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go, mówiąc: 19 Nauczycielu! Mojżesz napisał nam, że jeśliby czyjś brat umarł i pozostawił żonę, a nie pozostawił dziecka, wówczas jego brat ma wziąć tę żonę i wzbudzić potomstwo* swojemu bratu. 20 [Otóż] było siedmiu braci; pierwszy pojął żonę, a umierając, nie pozostawił potomstwa. 21 Wtedy pojął ją drugi i umarł, nie pozostawiwszy potomstwa. Tak samo trzeci – 22 i siedmiu nie zostawiło potomstwa. W końcu, po wszystkich, zmarła także ta kobieta. 23 Przy zmartwychwstaniu, kiedy zmartwychwstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę. 24 Jezus im odpowiedział: Czy nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pism ani mocy Boga? 25 Bo gdy powstaną z martwych, nie będą się żenić ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie na niebiosach. 26 Co do umarłych natomiast, że zostaną wzbudzeni,* czy nie czytaliście w zwoju Mojżesza, jak to Bóg przy cierniowym krzaku wypowiedział do niego słowa: Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? 27 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, ale żywych. Bardzo błądzicie.

Najważniejsze przykazanie

28 Wtedy podszedł jeden ze znawców Prawa,* który usłyszał, jak ze sobą rozprawiali, a gdy zobaczył, że trafnie im odpowiedział, zapytał Go: Które przykazanie jest pierwsze* ze wszystkich? 29 Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie jest takie: Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, jest Panem jedynym,* 30 będziesz więc kochał Pana, swojego Boga, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej myśli i z całej swojej siły.* 31 A drugie jest takie: Będziesz kochał swojego bliźniego jak samego siebie.* Innego przykazania, większego od tych, nie ma. 32 I powiedział do Niego znawca Prawa: Wspaniale, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że jest jedynym* i poza Nim nie ma innego; 33 i że kochać Go z całego serca i z całej myśli, i z całej siły, a bliźniego kochać jak samego siebie, znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. 34 A Jezus, widząc, że on rozumnie odpowiedział, powiedział do niego: Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego. I nikt nie ośmielał się Go już więcej pytać.

Boska tożsamość Jezusa

35 Odpowiadając, Jezus powiedział, ucząc w świątyni: Jak znawcy Prawa mogą mówić, że Chrystus jest synem Dawida? 36 Sam Dawid powiedział w Duchu Świętym:* Pan powiedział mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy! 37 Sam Dawid nazywa Go Panem, jak więc może On być jego synem? A liczny tłum chętnie Go słuchał.

Ostrzeżenie przed znawcami Prawa

38 W swoim nauczaniu powiedział też: Strzeżcie się znawców Prawa, pragnących chodzenia w długich szatach, pozdrowień na rynkach, 39 pierwszych krzeseł w synagogach i zaszczytnych miejsc na ucztach. 40 Pożerają oni domy* wdów i dla pozoru długo się modlą; ci dostaną surowszy wyrok.

Wdowi grosz

41 Usiadłszy naprzeciw skarbony,* przyglądał się, jak tłum wrzuca do skarbony pieniądze,* a wielu bogatych dużo wrzucało. 42 Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa leptony, czyli kodrantes.* 43 Wówczas przywołał swoich uczniów i powiedział im: Zapewniam was, ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy rzucający do skarbony. 44 Bo wszyscy wrzucili ze swojego nadmiaru, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje* życie.