Offenbarung 16 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

1 I usłyszałem donośny głos mówiący z przybytku do siedmiu aniołów: Idźcie i wylejcie na ziemię siedem czasz Bożego gniewu.* 2 Wówczas poszedł pierwszy i wylał swoją czaszę na ziemię; i wystąpiły na ludziach, którzy mają znamię zwierzęcia i kłaniają się jego podobiźnie, złośliwe i bolesne wrzody.* 3 A drugi wylał swoją czaszę na morze; i stało się krwią jakby zmarłego – i umarła każda dusza życia* w morzu. 4 A trzeci wylał swoją czaszę na rzeki i na źródła wód – i stały się krwią. 5 I usłyszałem anioła wód, mówiącego: Jesteś Sprawiedliwy [Ty], który jesteś i który byłeś, Święty, że wydałeś taki wyrok; 6 ponieważ wylali krew świętych i proroków, również im dałeś pić krew – zasłużyli na to. 7 I usłyszałem ołtarz, mówiący: Tak, Panie, Boże Wszechmogący, słuszne i sprawiedliwe są Twoje wyroki. 8 A czwarty wylał swoją czaszę na słońce; i dano mu przypiec ludzi ogniem. 9 I przypieczeni zostali ludzie wielkim żarem, i bluźnili imieniu Boga,* który ma moc nad tymi plagami – i nie opamiętali się, aby oddać Mu chwałę. 10 A piąty wylał swoją czaszę na tron zwierzęcia;* wówczas w jego królestwie nastała ciemność i z bólu gryźli swoje języki, 11 i bluźnili Bogu nieba z powodu swoich bólów i z powodu swoich wrzodów, lecz nie opamiętali się w swoich uczynkach. 12 A szósty wylał swoją czaszę na wielką rzekę Eufrat; i wyschła jej woda, aby mogła być przygotowana droga dla królów ze wschodu słońca. 13 I zobaczyłem trzy duchy nieczyste wychodzące niczym żaby* z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia, i z ust fałszywego proroka; 14 są to bowiem duchy demonów, które czynią znaki i które idą do królów całego zamieszkałego świata, aby ich zgromadzić do bitwy w ten wielki dzień Wszechmogącego Boga. 15 Oto przychodzę jak złodziej; szczęśliwy ten, który czuwa i strzeże swoich szat, aby nie chodzić nago i aby nie widziano jego pohańbienia.* 16 I zgromadził ich w miejscu zwanym po hebrajsku Harmagedon.*

Siódma czasza plag ostatecznych Bitwa pod Harmagedonem

17 A siódmy wylał swoją czaszę w powietrze; wówczas z przybytku, od tronu, wyszedł donośny głos, mówiący: Stało się! 18 I nastąpiły błyskawice i głosy, i gromy, i doszło do tak wielkiego trzęsienia ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek* istnieje na ziemi – tak wielkie było to trzęsienie. 19 I stało się, że wielkie miasto rozpadło się na trzy części,* a także miasta narodów runęły. I wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, aby mu dać kielich wina szaleństwa* gniewu Bożego. 20 I wszelka wyspa uciekła i nie znaleziono już gór. 21 I spadł z nieba na ludzi wielki grad, jakby [o wadze] talentu;* a ludzie bluźnili Bogu z powodu plagi gradu, gdyż była to bardzo wielka plaga.