Römer 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Zasada usprawiedliwienia z wiary

1 Co więc – powiemy* – osiągnął* Abraham, nasz praojciec według ciała? 2 Jeśli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma [powód do] chluby* – ale nie przed Bogiem. 3 Bo co mówi Pismo? Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość.* 4 Pracującemu zapłaty nie poczytuje się za łaskę, lecz za należność, 5 nie pracującemu zaś, ale wierzącemu Temu, który usprawiedliwia bezbożnego, jego wiarę poczytuje się za sprawiedliwość – 6 jak również Dawid mówi o szczęściu człowieka, któremu Bóg poczytuje* sprawiedliwość niezależnie od uczynków: 7 Szczęśliwi, którym odpuszczono nieprawości i których grzechy zostały zakryte; 8 szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.* 9 Czy zatem to szczęście odnosi się do obrzezanych, czy również do nieobrzezanych? Mówimy bowiem: Wiarę poczytano Abrahamowi za sprawiedliwość. 10 W jakich więc [okolicznościach] poczytano? Czy był wówczas obrzezany, czy nieobrzezany? Nie był obrzezany, lecz nieobrzezany. 11 Znak obrzezania zaś otrzymał [jako] pieczęć sprawiedliwości wiary – tej z [okresu] nieobrzezania – po to, by był ojcem wszystkich wierzących mimo nieobrzezania, aby im również poczytano [to za] sprawiedliwość, 12 i [by być] ojcem obrzezanych – tych, którzy nie tylko należą do obrzezanych, ale także idą śladami wiary naszego ojca Abrahama, [tej] sprzed obrzezania. 13 Gdyż nie dzięki Prawu [dana została] Abrahamowi lub jego nasieniu* obietnica, że będzie dziedzicem świata, ale dzięki sprawiedliwości [z] wiary. 14 Bo jeśli dziedzicami są [przestrzegający] Prawa, wiara jest pusta, a obietnica – zniesiona. 15 Prawo bowiem sprowadza gniew, gdzie zaś nie ma Prawa, nie ma też przestępstwa. 16 Dlatego z wiary – aby według łaski, aby ta obietnica była pewna dla całego nasienia, nie tylko tego [przestrzegającego] Prawa, ale także tego z wiary Abrahama, który jest ojcem nas wszystkich, 17 jak napisano: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów – przed obliczem Tego, któremu uwierzył, Boga, który ożywia umarłych i to, czego nie ma, powołuje, jak gdyby istniało. 18 [Abraham] na przekór* [wszystkiemu, co przeczyło] nadziei, z powodu nadziei uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów, zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie twoje nasienie. 19 I nie osłabł w wierze, choć rozumiał, że jego ciało jest już obumarłe – jako [człowieka] liczącego około stu lat – oraz że obumarłe jest łono Sary. 20 Nie zwątpił więc w niewierze w obietnicę Boga, lecz wzmocniony wiarą* oddał chwałę Bogu 21 i był całkowicie pewny, że to, co [Bóg] obiecał, władny jest też uczynić. 22 Dlatego właśnie poczytano mu to za sprawiedliwość. 23 Nie napisano zaś tylko w odniesieniu do niego, że poczytano[jedynie] jemu. 24 [Uczyniono to] również w odniesieniu do nas, którym miało to być poczytane i którzy wierzą w Tego, który wzbudził Jezusa, naszego Pana, z martwych – 25 który został wydany z powodu naszych upadków i wzbudzony dla naszego usprawiedliwienia.

Słowo Życia

Abraham uniewinniony dzięki wierze

1 Jak wyglądała ta sprawa w przypadku Abrahama, naszego przodka? 2 Jeśli został uniewinniony na podstawie swoich czynów, to ma powód do dumy—ale nie przed Bogiem! 3 Co o tym mówi Pismo? Czytamy w nim: „Abraham uwierzył Bogu i został uniewinniony”. 4 Pracownikowi należy się zapłata za pracę—bez żadnej łaski. 5 W przypadku zaś tego, kto nie pracuje, ale wierzy Bogu, który uniewinnia grzesznika, właśnie jego wiara jest podstawą do uniewinnienia. 6 Król Dawid tak opisał szczęście człowieka, którego Bóg uniewinnił niezależnie od uczynków: 7 „Szczęśliwi są ci, którym przebaczono grzechy i zapomniano przewinienia. 8 Szczęśliwy jest człowiek, któremu Pan nie wypomni grzechów”. 9 Czy to szczęście dotyczy tylko obrzezanych, czy również nieobrzezanych? Powiedzieliśmy już, że: „Abraham uwierzył Bogu i został uniewinniony”. 10 Kiedy to się wydarzyło? Przed czy po jego obrzezaniu? Oczywiście, że przed! 11 Obrzezanie otrzymał jako dowód uniewinnienia dzięki wierze—gdy był jeszcze nieobrzezany. W ten sposób stał się duchowym ojcem tych, którzy przyjmują Boże uniewinnienie jako nieobrzezani, 12 oraz tych, którzy są obrzezani, ale nie opierają się na tym, bo mają także wiarę, którą okazał Abraham. 13 Bóg obiecał Abrahamowi i jego potomkom, że da im w posiadanie całą ziemię. Obietnica ta nie była jednak uzależniona od wypełniania Prawa, ale wynikała z uniewinnienia Abrahama dzięki wierze. 14 Jeśliby wypełnienie tej obietnicy zależałoby od przestrzegania Prawa, to wiara Abrahama straciłaby sens, a obietnica stałaby się pusta. 15 Prawo wiąże się z karą, a tam, gdzie nie ma Prawa, nie ma i przestępstwa. 16 Dlatego obietnica dla wszystkich potomków Abrahama wypływa z wiary oraz łaski od Boga. Dotyczy ona nie tylko tego, który przestrzega Prawa, ale i tego, kto wierzy Bogu, podobnie jak Abraham, nasz wspólny przodek. 17 Bóg powiedział bowiem o nim: „Uczyniłem cię ojcem wielu narodów”. Abraham uwierzył Bogu jako Temu, który ożywia umarłych i powołuje do istnienia to, czego nie ma. 18 Nie mając dowodów na to, że tak się stanie, Abraham uwierzył, że będzie ojcem wielu narodów. Powiedziano Mu bowiem: „Takie właśnie będzie twoje potomstwo”. 19 Nie stracił wiary, choć widział, że on sam się starzeje—miał już wtedy bowiem prawie sto lat—i że Sara nie może już mieć dzieci. 20 Ani przez chwilę nie zwątpił jednak w Bożą obietnicę. Przeciwnie, jego wiara wzrosła, przynosząc chwałę Bogu. 21 Był przekonany, że Bóg jest w stanie spełnić to, co obiecał. 22 I właśnie dzięki temu został przez Niego uniewinniony. 23 Te wspaniałe Boże słowa o uniewinnieniu zostały skierowane nie tylko do niego, 24 ale także do nas, którzy dostąpiliśmy uniewinnienia dzięki temu, że uwierzyliśmy Bogu, który wskrzesił Jezusa, naszego Pana. 25 On został wydany za nasze grzechy i zmartwychwstał, aby nas uniewinnić.

Römer 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Słowo Życia

Zasada usprawiedliwienia z wiary

Abraham uniewinniony dzięki wierze