Hiob 14 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)

Refleksja nad życiem

1 Człowiek urodzony przez kobietę – krótkie [jego] dni i pełne niepokoju.*

2 Wyrasta jak kwiat i więdnie, umyka jak cień – i nie ostaje się.

3 Tak! Nad takim otwierasz swoje oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Kto da* czyste* z nieczystego? Ani jeden!

5 Gdyż ustalone* są jego dni, liczba miesięcy u Ciebie, ustalasz jego porcję i [jej] nie przekracza.

6 Przestań wpatrywać się w niego, niech ustanie,* aż się pocieszy jak najemnik swoim dniem.

7 Bo [o ile] jest nadzieja dla drzewa – choć zostaje ścięte, odrasta i jego pęd rośnie dalej;

8 choć zestarzeje się w ziemi jego korzeń i w prochu umrze jego pień,

9 to gdy poczuje wilgoć, kiełkuje, puszcza gałązkę jak świeża sadzonka –

10 o tyle gdy człowiek umiera, to na dobre;* gdy zgaśnie człowiek, to gdzież on jest?*

11 Jak wód ubywa w morzu, a rzeka opada i wysycha,

12 tak człowiek – legł i już nie wstanie, póki będą niebiosa,* nie obudzą się i nie podniosą się z ich snu.

13 Obyś tak skrył mnie w Szeolu, schował mnie, aż ustanie Twój gniew, wyznaczył mi granicę – i wspomniał o mnie!

14 Gdy człowiek umrze, czy ożyje? Przez wszystkie dni mej służby* będę czekał,* aż nadejdzie moja zmiana.*

15 Będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

16 Tak! Teraz liczysz moje kroki. [Czyż] nie strzeżesz mojego grzechu?

17 Moja nieprawość zapieczętowana w sakiewce,* zamalowałeś* moją winę.

18 Lecz jak góra pada i kruszeje, a skała przesuwana jest ze swego miejsca,

19 kamienie rozbijają wody,* a ulewa spłukuje proch ziemi, tak Ty niweczysz nadzieję człowieka.

20 Pokonujesz go na zawsze – i odchodzi; zmieniasz* jego oblicze – i odprawiasz go.

21 Jego synowie są szanowani, lecz on [o tym] nie wie; tracą znaczenie, a do niego to nie dociera.

22 Póki na nim ciało, odczuwa ból, dopóki w nim dusza – płacze.

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny © 2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).