1.Korinther 14 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza
Dar języków na tle daru prorokowania
1Zabiegajcie o miłość, [gorąco] pragnijcie duchowych [darów],* a najbardziej tego, aby prorokować.2Bo kto mówi językiem, mówi nie do ludzi, lecz do Boga; nikt bowiem nie rozumie,* gdyż w Duchu wypowiada tajemnice.*3Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi dla zbudowania, zachęty i pociechy.4Kto mówi językiem, buduje siebie; a kto prorokuje, buduje zgromadzenie.*5Pragnę, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali; gdyż ten, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby wykładał, aby zgromadzenie doznało zbudowania.6A teraz, bracia, jeśli przyszedłbym do was, mówiąc językami, na co bym wam się przydał, gdybym wam nie przemówił czy to w objawieniu, czy w poznaniu, czy w proroctwie, czy w pouczeniu?7Podobnie przedmioty martwe, które wydają dźwięk, jak flet czy cytra: gdyby nie wydawały różnych dźwięków, jak można by rozpoznać, co grają na flecie, a co na cytrze?8Również jeśliby trąba wydała dźwięk niewyraźny, kto przygotowywałby się do bitwy?9Tak i wy, jeśli za pomocą języka zrozumiałego nie wydacie słowa, jak da się rozpoznać, co zostało powiedziane? Będziecie raczej mówić w powietrze.10Na świecie jest niewątpliwie tak wiele różnego rodzaju dźwięków i nic nie jest bez dźwięku;11gdybym więc nie poznał znaczenia dźwięku,* byłbym dla tego, który mówi, cudzoziemcem, a ten, który mówi, byłby cudzoziemcem dla mnie.12Podobnie i wy, ponieważ jesteście zapaleńcami* duchowych [darów], szukajcie [darów] dla zbudowania zgromadzenia, abyście [w takie] obfitowali.13W tym celu, kto mówi językiem, niech się modli, aby wykładał.14Jeśli bowiem modlę się językiem, mój duch się modli, rozum mój natomiast pozostaje bezowocny.15Co zatem pozostaje? Będę modlił się duchem, ale także będę modlił się rozumem; będę śpiewał duchem, ale także będę śpiewał rozumem.*16Bo jeśli błogosławisz w duchu, to w jaki sposób zajmujący miejsce* nie obeznanego* powie „Amen” przy twoim dziękczynieniu, skoro nie rozumie, co mówisz?17Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje.18Dziękuję Bogu, że mówię językami więcej niż wy wszyscy,19ale w zgromadzeniu wolę powiedzieć pięć słów moim rozumem, aby też innych pouczyć, niż dziesiątki tysięcy słów językiem.20Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale w złem zachowujcie się jak niemowlęta – w myśleniu bądźcie dojrzali.*21W Prawie jest napisane: Przez ludzi obcego języka oraz obcych warg przemówię do tego ludu, ale i tak Mnie nie usłuchają – mówi Pan.22Języki zatem są na znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących,* a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących.23Jeśli więc schodzi się całe zgromadzenie i wszyscy mówią językami, a wejdą nie obeznani albo niewierzący, to czy nie powiedzą, że szalejecie?24Jeśli natomiast wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo nie obeznany, to rozpoznawany* przez wszystkich, badany przez wszystkich,25z tajnikami swego serca wychodzącymi na jaw* – tak padnie na twarz, odda pokłon Bogu i oznajmi: Rzeczywiście Bóg jest pośród was.
Sprawa porządku na zgromadzeniach
26Co zatem, bracia? Gdy się schodzicie, każdy [coś ma]: ma psalm, ma pouczenie, ma objawienie, ma język, ma przekład – wszystko niech się dzieje dla zbudowania.27Jeśli ktoś mówi językiem, niech [to czyni] po dwóch lub najwyżej trzech, i z osobna, a jeden niech przekłada;28jeśli natomiast nie ma tłumacza, niech w zgromadzeniu zamilknie, niech mówi sobie i Bogu.29Prorocy niech mówią dwaj lub trzej, a inni niech rozsądzają;*30jeśli zaś kolejnemu siedzącemu zostało dane objawienie, poprzedni niech zamilknie.31Możecie bowiem pojedynczo wszyscy prorokować, aby wszyscy mogli się uczyć i wszyscy doznać zachęty.32A duchy proroków* poddają się* prorokom,33gdyż [Bóg] nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju. Jak we wszystkich zgromadzeniach świętych,34kobiety niech w zgromadzeniach milczą, gdyż nie pozwala się im mówić;* lecz niech będą poddane, jak i Prawo mówi.35Jeśli natomiast chcą się czegoś nauczyć, niech pytają w domu swoich własnych mężów; gdyż w zgromadzeniu nie przystoi kobiecie mówić.*36Czy od was Słowo Boga wyszło albo czy tylko do was samych dotarło?37Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo [człowiekiem] duchowym, niech zauważy, że to, co wam piszę, jest przykazaniem Pana;38a jeśli ktoś [tego] nie uznaje, nie jest uznany.39Tak więc, bracia moi, gorąco pragnijcie prorokować i językami mówić nie przeszkadzajcie;40a wszystko niech się dzieje godnie i według porządku.
Słowo Życia
Dar proroctwa i dar języków
1Dążcie do miłości, a z darów duchowych starajcie się zwłaszcza o dar prorokowania.2Ten bowiem, kto mówi obcymi językami, mówi tylko do Boga, a nie do ludzi. Nikt go nie rozumie, bo Duch przemawia przez niego w tajemniczy sposób.3Ten jednak, kto prorokuje, mówi do ludzi, niosąc im słowa pokrzepienia, zachęty i otuchy.4Kto mówi obcymi językami, wzmacnia tylko swoją własną wiarę. Kto zaś prorokuje, wzmacnia wiarę całego kościoła.5Chciałbym, abyście wszyscy mówili językami, ale jeszcze bardziej pragnąłbym, abyście prorokowali. Ten, kto prorokuje, spełnia bowiem ważniejszą rolę od tego, kto mówi w nieznanym języku—chyba że jest ktoś, kto potrafi to przetłumaczyć, aby było to zachętą dla kościoła.6Przyjaciele, jaką odnieślibyście korzyść, gdybym przyszedł do was i przemówił w jakimś niezrozumiałym języku, a nie przekazał wam w normalny sposób jakiegoś objawienia, jakiejś wiedzy, proroctwa lub nauki?7Gdyby nie dało się rozróżnić dźwięku poszczególnych instrumentów muzycznych, na przykład fletu lub harfy, to jak można byłoby rozpoznać, na czym ktoś gra?8A jeśli dźwięk trąbki zabrzmiałby niewyraźnie, czy wojsko ruszyłoby do boju?9Również i wy, jeśli będziecie mówić w nieznanym języku, nikt was nie zrozumie. Będziecie mówić jak do ściany.10Na świecie istnieje wiele różnych języków i żaden z nich nie jest pozbawiony sensu,11ale jeśli nie rozumiem tego, co ktoś do mnie mówi, to jesteśmy dla siebie obcokrajowcami.12Skoro tak bardzo zależy wam na darach duchowych, to starajcie się o te, które przynoszą pożytek całemu kościołowi.13Niech więc ten, kto ma dar mówienia obcym językiem, prosi Boga również o dar tłumaczenia go.14Gdybym bowiem modlił się w niezrozumiałym języku, w duchu wprawdzie wołałbym do Boga, ale mój umysł nic by z tego nie rozumiał.15Jak więc powinienem się zachować? Będę się modlił i śpiewał moim duchem, ale także umysłem!16Jak bowiem ktoś może cieszyć się słysząc twoje uwielbienie dla Boga, skoro tego nie rozumie?17Ty co prawda cudownie dziękujesz Bogu, ale inni nie mają z tego żadnego pożytku.18Jestem wdzięczny Bogu za to, że mówię obcymi językami lepiej niż wy wszyscy.19W czasie wspólnych spotkań wolę jednak powiedzieć w zrozumiały sposób pięć słów, aby w ten sposób czegoś nauczyć innych wierzących, niż wypowiedzieć dziesięć tysięcy słów w jakimś niezrozumiałym języku.20Przyjaciele, nie bądźcie dziecinni w waszym sposobie myślenia, ale bądźcie niemowlętami w waszym stosunku do zła—bądźcie niewinni jak one. Bądźcie dojrzali w waszym myśleniu!21W Prawie Mojżesza czytamy: „Bóg mówi: Przemówię do mojego ludu w obcych językach i zwrócę się do nich ustami obcokrajowców, ale i tak Mnie nie posłuchają”.22Widzicie więc, że dar mówienia obcymi językami nie jest znakiem prowadzącym do wiary, lecz do niewiary. Dar proroctwa natomiast, prowadzi ludzi do wiary.23Gdybyście się więc razem spotkali i zaczęli mówić obcymi językami, a wtedy weszliby na spotkanie jacyś prości ludzie, to czy nie powiedzą, że oszaleliście?24Ale gdybyście korzystali z daru proroctwa, to słuchający was prości ludzie lub poganie byliby głęboko poruszeni i przekonani o swoim grzechu.25Najskrytsze myśli ich serc zostałyby bowiem ujawnione, a oni padliby na twarz, wyznając: „Naprawdę Bóg jest wśród was!”.
Porządek na spotkaniach
26Jaki z tego wniosek, przyjaciele? Podczas wspólnych spotkań jeden śpiewa, drugi naucza, inny dzieli się objawieniem od Boga, ktoś mówi w obcym języku, a jeszcze inny go tłumaczy—ale wszystko niech służy umacnianiu wiary wierzących.27Obcymi językami niech mówią dwie, najwyżej trzy osoby, i to po kolei, a ktoś inny niech je tłumaczy.28Gdyby zaś na spotkaniu nie było tłumaczącego, niech milczą. Mogą jedynie w duchu mówić do siebie i do Boga.29Jeśli chodzi o proroków, to również niech przemawia dwóch lub trzech, a pozostali niech poddają ich słowa ocenie.30Gdyby w trakcie ich przemówienia ktoś inny otrzymał od Boga słowo, pierwszy mówiący niech przerwie.31Dzięki temu wszyscy po kolei możecie prorokować, nauczając i zachęcając siebie nawzajem.32Prorocy niech panują nad swoim darem i niech dopuszczają do głosu innych wierzących, którzy pragną coś powiedzieć.33Bóg kocha bowiem porządek, nie zamieszanie. We wszystkich kościołach, gdzie gromadzą się święci Boga,34kobiety mają na spotkaniach milczeć. Nie mogą zabierać głosu, gdyż—jak mówi Prawo—mają okazywać uległość.35Jeśli chcą się czegoś dowiedzieć, niech pytają w domu mężów, bo nie wypada, aby kobieta przemawiała podczas zgromadzeń.36Czy myślicie, że słowo Boże wyszło na świat od was? Albo czy sądzicie, że dotarło tylko do was?37Kto uważa się za proroka lub obdarzonego innym duchowym darem, niech dobrze zapamięta, że to, co mówię, jest nakazem samego Boga.38Kto tego nie uznaje, sam również nie będzie uznany.39Zatem, moi przyjaciele, starajcie się o dar prorokowania i nie zabraniajcie mówić obcymi językami.40Ale wszystko niech odbywa się godnie i w należytym porządku.
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.