Psalm 137 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Pieśń tęsknoty za Syjonem

1 Nad rzekami Babilonu — tam siedzieliśmy I płakaliśmy na wspomnienie Syjonu. 2 Na tamtejszych wierzbach Powiesiliśmy nasze lutnie, 3 Gdyż ci, którzy nas zniewolili, Żądali tam od nas pieśni, Nasi ciemięzcy* chcieli radości: Zaśpiewajcie nam jakąś pieśń Syjonu! 4 Ale jak tu śpiewać pieśń PANA Na obcej ziemi? 5 O, jeślibym cię zapomniał, Jerozolimo, Niech paraliż dotknie mojej prawej ręki!* 6 Niech mi język przywrze do podniebienia, Jeślibym miał nie pamiętać o tobie, Jeślibym już nie przedkładał Jerozolimy Ponad moją największą radość! 7 Pamiętaj, PANIE, synom Edomu dzień klęski Jerozolimy, Kiedy wołali: Zburzcie ją, zburzcie ją aż do posad! 8 Córko Babilonu, skazana na zniszczenie!* Szczęśliwy będzie ten, kto ci odpłaci tym, czym ty nam płaciłaś! 9 Szczęśliwy będzie ten, kto schwyta twe niemowlęta I je roztrzaska o skałę.