Apostelgeschichte 2 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Zstąpienie Ducha Świętego

1 A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy razem zgromadzeni w jednym miejscu. 2 Nagle od strony nieba dał się słyszeć szum. Był jak uderzenie potężnego wiatru. Wypełnił cały dom, w którym się zebrali. 3 Wówczas zobaczyli jakby języki ognia. Rozdzieliły się one i spoczęły na każdym z nich. 4 Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, stosownie do tego, jak Duch im to umożliwiał. 5 W Jerozolimie natomiast byli obecni religijni Żydzi, którzy przybyli z ziem zamieszkanych przez wszystkie narody pod niebem. 6 Odgłos uderzenia wiatru przyciągnął cały tłum takich pielgrzymów. Każdy, kto przybył, był zdziwiony, że słyszy ich mówiących w jego własnym języku. 7 Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? — pytali zaskoczeni i zdumieni. — 8 Więc jak to się dzieje, że każdy z nas słyszy swój własny dialekt, w którym się urodził? 9 My Partowie, Medowie, Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, 10 Frygii, Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą koło Cyreny, przybysze z Rzymu — 11 zarówno Żydzi, jak i prozelici — Kreteńczycy oraz Arabowie — słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wielkich dziełach Boga. 12 Wszyscy zatem, zaskoczeni i oniemiali, mówili jeden do drugiego: Co to wszystko znaczy? 13 Ale byli i tacy, którzy drwili: Ci ludzie upili się młodym winem.

Mowa Piotra

14 Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie przemówił do zgromadzonych: Judejczycy i wy, którzy przebywacie w Jerozolimie! Posłuchajcie uważnie tego, co mam wam do powiedzenia. 15 Wbrew waszym przypuszczeniom, ci ludzie nie są pijani. Jest dopiero dziewiąta rano.* 16 Tu chodzi o to, co zapowiedział prorok Joel: 17 Oto w dniach ostatecznych — mówi Bóg — wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało.* Prorokować będą wasi synowie i córki. Wasza młodzież mieć będzie widzenia, a waszym starcom dane będą sny. 18 Nawet na moich niewolników i niewolnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować! 19 Dokonam cudów na niebie, wysoko, a także znaków na ziemi, nisko — krew i ogień oraz kłęby dymu! 20 Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pana, wielki i wspaniały. 21 Wtedy każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony. 22 Izraelici! Posłuchajcie tych słów. Będę mówił o Jezusie z Nazaretu. Wskazał wam na Niego sam Bóg przez dzieła dokonane w mocy, przez cuda oraz znaki. Tego wszystkiego Bóg dokonał wśród was za Jego pośrednictwem. Sami o tym wiecie. 23 Następnie został On wydany zgodnie z wcześniejszym postanowieniem i uprzednią wiedzą Boga. Jego to przybiliście do krzyża rękami ludzi lekceważących Prawo* i w ten sposób zamordowaliście. 24 Bóg jednak wzbudził Go. Zerwał więzy śmierci! Było niemożliwe, aby był On przez nią trzymany. 25 Dawid bowiem tak mówi o Nim: Pan jest u mnie zawsze na pierwszym miejscu, z Nim u mojej prawicy nie zachwieję się! 26 Dlatego poweselało me serce i język głosi radość. Więcej! Ciało również odpocznie w nadziei, 27 gdyż nie zostawisz mej duszy w świecie zmarłych i nie dopuścisz, aby Twój Święty został dotknięty skażeniem. 28 Dałeś mi poznać drogi życia, pełną radość przebywania w Twojej obecności.* 29 Drodzy bracia, mogę śmiało powiedzieć, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany, a jego grób jest wśród nas do dzisiejszego dnia. 30 Był on jednak prorokiem. Jako taki wiedział o tym, że jeden z jego potomków* zasiądzie na jego tronie. Bóg mu to potwierdził przysięgą. 31 Dlatego w swoich słowach odniósł się do zmartwychwstania Chrystusa, które uprzednio zobaczył. Powiedział, że Chrystus nie pozostanie w świecie zmarłych ani Jego ciało nie dozna rozkładu. 32 I to właśnie Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. 33 Został On następnie wyniesiony do nieba. Tam zajął miejsce po prawej stronie Boga. Otrzymał od Ojca obietnicę — Ducha Świętego. I tego Ducha wylał na nas, co sami widzicie i słyszycie. 34 Bo to nie Dawid wstąpił do nieba, a jednak sam mówi: Pan oświadczył memu Panu: Usiądź po mojej prawicy, 35 Aż położę Twoich wrogów jako podnóżek dla Twoich stóp. 36 A zatem niech wie to na pewno cały dom Izraela, że Bóg ustanowił Panem i Chrystusem tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście. 37 Słowa te przeszyły ich do głębi serca. Przerażeni zwrócili się do Piotra i pozostałych apostołów: Drodzy bracia, co mamy teraz robić? 38 Opamiętajcie się — odpowiedział Piotr — i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia waszych grzechów, a otrzymacie dar — Ducha Świętego. 39 Obietnica ta bowiem odnosi się do was, do waszych dzieci oraz do wszystkich pozostających z dala,* ilu ich tylko Pan, nasz Bóg, powoła. 40 W inny też sposób, jeszcze wyraźniej, składał im mocne świadectwo i zachęcał: Ratujcie się spośród tego wypaczonego pokolenia! 41 Ci więc, którzy przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni i tego dnia dołączyło do nich około trzech tysięcy osób.*

Życie we wczesnym Kościele

42 Trwali oni w nauce apostołów, we wspólnocie, razem łamali chleb i nie ustawali w modlitwie. 43 Każda osoba była przejęta lękiem przed Panem, ponieważ za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków. 44 A wszyscy wierzący trzymali się razem i mieli wszystko wspólne. 45 Sprzedawali przy tym posiadłości oraz mienie i uzyskane w ten sposób środki dzielili między sobą, zgodnie z tym, jaką kto miał potrzebę. 46 Codziennie też jednomyślnie gromadzili się w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z wielką radością i w prostocie serca. 47 Wielbili przy tym Boga i cieszyli się łaskawym przyjęciem u całego ludu. Pan natomiast codziennie dodawał do ich grona tych, którzy dostępowali zbawienia.

Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)

Dzień zesłania Ducha Świętego

1 A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy,* byli wszyscy razem na jednym miejscu.* 2 I nagle stał się z nieba szum, jakby uderzenie potężnego wiatru, i napełnił cały dom, w którym siedzieli. 3 I ukazały im się rozdzielające się języki jakby ognia* – i usiadł na każdym jednym z nich. 4 I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak Duch dawał im się wypowiadać.* 5 A przebywali w Jerozolimie Żydzi, bogobojni mężczyźni ze wszystkich narodów pod niebem. 6 Gdy więc powstał ten głos, zgromadził się tłum i wpadł w zdumienie, gdyż słyszeli, każdy jeden, jak mówili ich własnym dialektem.* 7 Zaskoczeni zaś i zdumieni mówili: Czy oto ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? 8 Jak to więc jest, że my słyszymy, każdy nasz własny dialekt, w którym zostaliśmy urodzeni? 9 Partowie i Medowie, i Elamici,* i mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji,* Pontu* i Azji,* 10 Frygii* i Pamfilii,* Egiptu i tych części Libii, które leżą koło Cyreny,* i przybysze z Rzymu, 11 zarówno Żydzi, jak i prozelici,* Kreteńczycy oraz Arabowie – słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wielkich dziełach Boga. 12 Wszyscy więc, zaskoczeni i bardzo zmieszani, mówili jeden do drugiego: Co to ma być? 13 Inni zaś drwili i utrzymywali: Młodym winem są upici.

Wyjaśniająca mowa Piotra

14 Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie do nich przemówił: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niech to będzie wam wiadome i z uwagą wysłuchajcie moich słów.* 15 Ci ludzie bowiem nie są pijani, jak podtrzymujecie, gdyż jest trzecia godzina dnia,* 16 ale to jest to, co było powiedziane przez proroka Joela:* 17 I stanie się w dniach ostatecznych* – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha* na wszelkie ciało* i prorokować będą wasi synowie i wasze córki, i wasi młodzieńcy oglądać będą widzenia, i wasi starcy śnić będą sny; 18 i nawet na moich niewolników i niewolnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.* 19 I sprawię cuda na niebie – w górze, oraz znaki na ziemi – na dole, krew i ogień, i kłęby dymu. 20 Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pana wielki i wspaniały. 21 I wówczas każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony. 22 Mężowie Izraelici! Posłuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża wskazanego wam przez Boga w dziełach mocy, cudach i znakach, których Bóg dokonał przez Niego pośród was, jak sami wiecie, 23 Tego, wydanego z woli* i [według] uprzedniej wiedzy Boga, rękami nieprawych przybiwszy [do krzyża], zamordowaliście – 24 Jego Bóg wzbudził, rozwiązując bóle* śmierci,* gdyż było niemożliwe, aby był On przez nią trzymany. 25 Dawid bowiem mówi o Nim: Miałem Pana zawsze przed moim obliczem, gdyż jest po mojej prawicy, aby mną nie zachwiano. 26 Dlatego moje serce doznało radości i rozweselił się mój język, przy tym zaś moje ciało mieszkać będzie w nadziei, 27 bo nie zostawisz mojej duszy w Hadesie* i nie dopuścisz, aby Twój Święty zobaczył zepsucie. 28 Oznajmiłeś mi drogi życia, napełnisz mnie radością przed swoim obliczem.* 29 Mężowie bracia, wolno [mi] wam śmiało powiedzieć o patriarsze* Dawidzie, że umarł i został pochowany, a jego grób jest u nas aż do tego dnia. 30 Jednak jako prorok, świadom, że Bóg potwierdził mu przysięgą, iż [jeden] z owocu jego lędźwi zasiądzie na jego tronie, 31 wcześniej to widząc, powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie pozostanie [On] w Hadesie, ani Jego ciało nie zobaczy* rozkładu. 32 Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. 33 A gdy został wyniesiony na prawicę Boga i otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego, rozlał Go, co wy zarówno widzicie, jak i słyszycie. 34 Bo nie Dawid wstąpił na niebiosa, sam natomiast mówi: Pan powiedział mojemu Panu: Usiądź po mojej prawicy, 35 aż położę Twoich nieprzyjaciół podnóżkiem Twoich stóp. 36 Z pewnością więc niech wie cały dom Izraela, że i Panem,* i Chrystusem* uczynił Go Bóg, tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście.

Ewangelizacyjne wskazania Piotra

37 Gdy to usłyszeli, byli przeszyci do głębi serca i zwrócili się do Piotra oraz pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia? 38 A Piotr do nich: Opamiętajcie się* – mówi – i niech każdy z was da się ochrzcić* w imię Jezusa* Chrystusa dla odpuszczenia* waszych grzechów,* a otrzymacie dar – Ducha Świętego.* 39 Dla was bowiem jest ta obietnica i dla waszych dzieci,* i dla wszystkich, którzy są z dala,* ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła. 40 Innymi też liczniejszymi słowami poświadczał i doradzał* im, mówiąc: Dajcie się zbawić* od tego spaczonego* pokolenia. 41 Ci więc, którzy przyjęli jego słowo, zostali ochrzczeni i dodanych* zostało tego dnia około trzech tysięcy dusz.*

Życie pierwszego Kościoła

42 Trwali* zaś w nauce apostołów,* we wspólnocie,* w łamaniu chleba* i w modlitwach.* 43 A każdą duszę ogarniała bojaźń,* gdyż za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków. 44 Wszyscy zaś wierzący byli razem i mieli wszystko wspólne, 45 i sprzedawali posiadłości oraz mienie i rozdzielali je wszystkim, zgodnie z tym, jaką ktoś miał potrzebę.* 46 Codziennie też jednomyślnie trwali w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z [wielką] radością i w prostocie serca, 47 wielbiąc Boga i mając łaskę u całego ludu. Pan natomiast codziennie przydawał im tych, którzy dostępowali zbawienia.

Apostelgeschichte 2 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki) Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)