1ای اسرائيل، مثل ساير قومها شادی نكن، چون به خدای خود خيانت كردهای و او را ترک گفته و به دنبال خدايان ديگر افتادهای و در هر خرمنگاهی به آنها قربانی تقديم كردهای.2بنابراين غلهٔ تو كم خواهد شد و انگورهايت روی شاخهها فاسد خواهد گرديد.3ای قوم اسرائيل، شما ديگر در سرزمين خداوند زندگی نخواهيد كرد. شما را به مصر و آشور خواهند برد و در آنجا ساكن شده، خوراكهای پس مانده خواهيد خورد.4در آن سرزمين غريب قادر نخواهيد بود به منظور قربانی در راه خداوند شرابی بريزيد؛ و هرگونه قربانیای كه در آنجا تقديم كنيد او را خشنود نخواهد كرد. قربانیهای شما مثل خوراكی خواهد بود كه در مراسم عزاداری خورده میشود؛ تمام كسانی كه گوشت آن قربانیها را بخورند نجس خواهند شد. شما حق نخواهيد داشت آن قربانیها را به خانهٔ خداوند بياوريد و به او تقديم كنيد، زيرا آنها قربانی محسوب نخواهند شد.5پس وقتی شما را به اسارت به آشور ببرند، در روزهای مقدس و عيدهای خداوند چه خواهيد كرد؟ اموال جا ماندهٔ شما را چه كسی به ارث خواهد برد؟ مصريان آنها را تصرف نموده، مردگان شما را جمعآوری خواهند كرد و در شهر ممفيس به خاک خواهند سپرد، و خار و خس در ميان ويرانههايتان خواهد روييد.7زمان مجازات اسرائيل فرا رسيده و روز مكافات او نزديک است. اسرائيل بزودی اين را خواهد فهميد. مردم اسرائيل دربارهٔ من میگويند: «اين نبی احمق است.» آنها فاسد و گناهكارند و با بغض و كينه دربارهٔ كسانی كه از روح خدا الهام میگيرند سخن میگويند و ايشان را ديوانه میخوانند.8خدا مرا فرستاده است تا نگهبان قوم او باشم، ولی مردم اسرائيل در تمام راههايم دام میگذارند و در خانهٔ خداوند آشكارا نفرت خود را نسبت به من نشان میدهند.9اين قوم مانند زمانی كه در جبعه* بودند، در فساد غرق شدهاند. خدا اين را فراموش نمیكند و حتماً ايشان را به سزای اعمالشان خواهد رسانيد.10خداوند میگويد: «ای اسرائيل، در آن زمان، يافتن تو برای من مانند يافتن انگور در بيابان و ديدن نوبر انجير در ابتدای موسمش، لذتبخش بود. ولی پس از آن تو مرا در شهر فغور به خاطر خدای بعل ترک كردی و خود را به خدايان ديگر سپردی؛ طولی نكشيد كه تو هم مثل آنها پليد و كثيف شدی.*11شكوه و جلال اسرائيل همچون پرندهای پرواز میكند و دور میشود، زيرا فرزندان او به هنگام تولد میميرند يا سقط میشوند، و يا هرگز در رحم شكل نمیگيرند.12اگر فرزندانش بزرگ هم بشوند، آنها را از او میگيرم. همهٔ قوم اسرائيل محكوم به فنا هستند. آری، روزی كه از اسرائيل برگردم و او را تنها بگذارم روز غمانگيزی خواهد بود.»13فرزندان اسرائيل را میبينم كه محكوم به فنا هستند و اسرائيل آنها را به كشتارگاه میبرد.14ای خداوند، برای قوم تو چه آرزويی بكنم؟ آرزوی رحمهايی را میكنم كه نزايند و سينههايی كه خشک شوند و نتوانند شير بدهند.15خداوند میفرمايد: «تمامی شرارت ايشان از جلجال* شروع شد. در آنجا بود كه از ايشان نفرت پيدا كردم. آنها را از سرزمين خودم به سبب بتپرستی بيرون میكنم. ديگر آنها را دوست نخواهم داشت، چون تمام رهبرانشان ياغی هستند.16اسرائيل محكوم به فناست. ريشهٔ اسرائيل خشكيده و ديگر ثمری نخواهد داد؛ اگر هم ثمری بدهد و فرزندانی بزايد، آنها را خواهم كشت.»17خدای من قوم اسرائيل را ترک خواهد گفت، زيرا آنها گوش نمیدهند و اطاعت نمیكنند. ايشان در ميان قومها آواره خواهند شد.
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.