1كنار نهرهای بابل نشستيم و اورشليم را به ياد آورديم و گريستيم.2آنان كه ما را اسير كرده و تاراج نموده بودند از ما خواستند از سرودهای اورشليم بخوانيم و ايشان را شاد سازيم. اما ما بربطهای خود را بر درختان بيد آويختيم، زيرا چگونه میتوانستيم در ديار غريب سرود خداوند را بخوانيم؟5ای اورشليم، اگر تو را فراموش كنم، دست راست من از كار بیفتد تا ديگر بربط ننوازم؛6اگر از فكر تو غافل شوم و تو را بر همهٔ خوشيهای خود ترجيح ندهم، زبانم لال شود تا ديگر سرود نخوانم.7ای خداوند، به ياد آور روزی را كه اورشليم محاصره شده بود و ادوميان فرياد برمیآوردند: «شهر را آتش بزنيد و آن را با خاک يكسان كنيد!»8ای بابل، تو ويران خواهی شد! متبارک باد آنكه همان بلايی را كه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بياورد.9سعادتمند باد كسی كه كودكان تو را بگيرد و آنها را بر صخرهها بكوبد!
English Standard Version
How Shall We Sing the Lord’s Song?
1By the waters of Babylon, there we sat down and wept, when we remembered Zion.2On the willows* there we hung up our lyres.3For there our captors required of us songs, and our tormentors, mirth, saying, “Sing us one of the songs of Zion!”4How shall we sing the Lord’s song in a foreign land?5If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget its skill!6Let my tongue stick to the roof of my mouth, if I do not remember you, if I do not set Jerusalem above my highest joy!7Remember, O Lord, against the Edomites the day of Jerusalem, how they said, “Lay it bare, lay it bare, down to its foundations!”8O daughter of Babylon, doomed to be destroyed, blessed shall he be who repays you with what you have done to us!9Blessed shall he be who takes your little ones and dashes them against the rock!
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.