Psalm 137 | Nueva Versión Internacional

1 Junto a los ríos de Babilonia nos sentábamos, y llorábamos al acordarnos de Sión. 2 En los álamos que había en la ciudad colgábamos nuestras arpas. 3 Allí, los que nos tenían cautivos nos pedían que entonáramos canciones; nuestros opresores nos pedían estar alegres; nos decían: «¡Cántennos un cántico de Sión!» 4 ¿Cómo cantar las canciones del Señor en una tierra extraña? 5 Ah, Jerusalén, Jerusalén, si llegara yo a olvidarte, ¡que la mano derecha se me seque! 6 Si de ti no me acordara, ni te pusiera por encima de mi propia alegría, ¡que la lengua se me pegue al paladar! 7 Señor, acuérdate de los edomitas el día en que cayó Jerusalén. «¡Arrásenla —gritaban—, arrásenla hasta sus cimientos!» 8 Hija de Babilonia, que has de ser destruida, ¡dichoso el que te haga pagar por todo lo que nos has hecho! 9 ¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

Het Boek

1 Wij zaten aan de rivier in de stad Babel en huilden toen wij aan Jeruzalem dachten. 2 Onze citers hadden wij daar aan de takken van een wilg gehangen, 3 omdat onze bewakers wilden dat wij zouden zingen. Ondanks dat zij ons sloegen, wilden zij een vrolijk lied horen. ‘Vooruit,’ zeiden zij, ‘zing eens een lied over Jeruzalem!’ 4 Maar hoe kunnen wij nu in een vreemd land een lied voor de HERE zingen? 5 Mijn rechterhand mag verlamd raken, als ik Jeruzalem zou vergeten! 6 Als ik Jeruzalem niet zou bezingen als de mooiste en hoogste stad, zou mijn tong krachteloos in mijn mond mogen liggen. 7 Neem wraak, HERE, op de Edomieten die Jeruzalem hebben verwoest. Zij zeiden tegen elkaar: ‘Wij breken die stad tot op de bodem af!’ 8 Volk van Babel, binnenkort zal uw eigen land worden verwoest. Wij prijzen hen die vergelding zullen uitoefenen over wat u ons hebt aangedaan. 9 Wij prijzen degene die nu úw kinderen tegen de rotsen te pletter zal gooien.

Psalm 137 | Nueva Versión Internacional Het Boek